Η πραγματικότης επιβάλλει κανόνες. Ουδέποτε συμβαίνει το αντίστροφο. Αυθόρμητα, η παγκόσμια κοινότητα ανέδειξε ως αγαθό υπέρτατο: την κατανάλωση. Μάρτυς αψευδής είναι ο διαφημιστικός καταιγισμός. Ανά δευτερόλεπτο κάτι προσφέρεται προς ικανοποίηση κάθε νοητής επιθυμίας.
Είναι εμπειρικώς βέβαιο. Την κατανάλωση πολλαπλασιάζει η επιχειρηματική ανάπτυξη. Η επιτυχής, δηλαδή, πρόγνωση του οικονομικώς γίγνεσθαι. Η ικανότητα πρόγνωσης είναι χάρισμα. Είναι κάπως όπως η τέχνη. Ο Picasso έδινε με τον χρωστήρα στο χαρτί αξία εκατομμυρίων. Αυτή η μετουσίωση δεν υπόκειται σε συλλογικές διαδικασίες. Είναι απόρροια έμπνευσης. Εμπνευσμένος είναι αυτός που βλέπει ότι οι άλλοι δεν διακρίνουν. Η εγγενής στα αριστερά (και σοσιαλιστικά) κινήματα συλλογική δράση δεν βοηθά. Συχνά (και) εκ κοινωνικού φθόνου, υποσκάπτει τον όποιο κορυφαίο. Συριζαική είναι η αντίληψη πως η «αριστεία αποτελεί ρετσινιά»
Και κράτη κομμουνιστικά, μάλιστα η Κίνα και το Βιετνάμ, οικονομικώς στηρίζονται στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Κατακόρυφα αυξάνουν οι Κινέζοι κομμουνιστές και εκατομμυριούχοι (!!!). Θα τρίζουν τα κόκκαλα των Marx και Mao. Έτσι, όμως, είναι.
Έμπρακτη και η γαλλική επιβεβαίωση. Ο Emman. Macron πέρασε στο επιτελείο του σοσιαλιστή Holland. Έγινε και Υπουργός Οικονομικών. Απογοητεύθηκε. Ίδρυσε κίνημα, κατά διεθνή πρωτοτυπία, α-πολιτικό (!). Είναι το «εν πορεία». Υποσχέθηκε: αποτελεσματικότητα Στελεχώθηκε (το κίνημα) με αριστερούς και δεξιούς. Αυτοί απεκδύθηκαν της ιδεολογίας τους(!!!). Έθεσαν τους εαυτούς τους στην υπηρεσία της τεχνοκρατικής πρακτικότητας.
Ο θρίαμβος της προεδρικής εκλογής θεωρήθηκε (και) συμπτωματικός. Ως απότοκος, δηλαδή, της κατάρρευσης του δεξιού Fr. Fillon. Αυτός τέθηκε ουσιαστικά εκτός μάχης. Του καταλογίσθηκε αθέμιτη ωφέλεια σε βάρος του δημόσιου ταμείου.
Η κοινοβουλευτική αναμέτρηση ακολούθησε. Παγίωσε την πρωτοκαθεδρία του Macron Το κίνημά του απέκτησε απόλυτη κυριαρχία στην Εθνοσυνέλευση(!).
Την νέα εποχή στην Γαλλία σφράγισε η αποχή. Υπερέβη κάθε προηγούμενο. Οι καταναλωτές αρνήθηκαν να γίνουν ψηφοφόροι. Έντονη, λοιπόν, υπήρξε και εντεύθεν η λαϊκή απόρριψη της πολιτικής.
Οι σοσιαλιστές κατέρρευσαν και πανικοβλήθηκαν. Μίλησαν για συμβολή τους σε κοινωνικές κατακτήσεις. Ακούσια, έτσι, αναγνώρισαν την απώλεια των ηνίων της παραγωγής. Εν τούτοις, στην ανταγωνιστική κοινωνία η παραγωγή είναι το προέχον (!). Ούτως ή άλλως, πρώτος ο Αριστοτέλης μίλησε για φιλία (αλληλεγγύη) των πολιτών έναντι αλλήλων. Αυτός έθεσε ως προϋπόθεση μακροημέρευσης την τιμιότητα του κράτους. Ακόμη περισσότερο, την μεγαλύτερη κοινωνική αναμόρφωση όλων των εποχών συνιστά η περί αγάπης (μάλιστα και του ελέους) διδασκαλία του Ιησού Χριστού. Υπερκαλύπτει, ως δίδαγμα, κάθε δεοντολογική επιδίωξη του σοσιαλισμού.
Στην εφημερίδα «Le Monde», ο κ. Τσίπρας εμφάνισε σειρά διακηρύξεων ως άρθρο. Περί της νέας εποχής δεν είχε ούτε νύξη.
(του Γεωργίου Κ.Στεφανάκη, από την εφημερίδα «Εστία»)