Δείτε, για παράδειγμα, την επιλογή του Πρωθυπουργού μας, για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Μια καθόλα αξιοσέβαστη ανώτατη δικαστικός, με περγαμηνές, με άριστο οικογενειακό παρελθόν, "ανθρωπίστρια" και με οικολογικές, πράσινες, ανησυχίες.
"Όλοι αναγνωρίζουν τις δημοκρατικές αναφορές και την κοινωνική ευαισθησία της", είπε για αυτήν, ο κ. Μητσοτάκης.
Θαυμάσια και άριστα όλα τα παραπάνω. Μόνο που δεν αποτυπώνουν την αλήθεια όπως θα έπρεπε να είναι στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε.
Η κ. Σακελλαροπούλου η οποία επελέγη για το ανώτατο, αν και ξεπουπουλιασμένο, πολιτειακό αξίωμα, απολαμβάνει μιας ευρύτερης διακομματικής αποδοχής. Αποτυπώνει σε κορυφαίο επίπεδο τις ισορροπίες, τις προτεραιότητες και τις ιεραρχήσεις του σημερινού συστήματος εξουσίας, προσαρμοσμένου στις σύγχρονες συνθήκες.
Υπάρχει όμως και κάτι περισσότερο, πέραν του γεγονότος ότι θα τη συνοδεύει πάντα η αίγλη ότι θα υπάρξει ως η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας: το ότι δεν είναι πολιτικό πρόσωπο, με ό,τι και αν αυτό συνεπάγεται, για την Ελλάδα καθαυτή.
Σαν χώρα, αποδεδειγμένα και πέραν πάσης αμφιβολίας, εξαρτημένη και πειθαναγκασμένη από τις προτεραιότητες και επιδιώξεις εχθρών και φίλων, το να διαθέτεις ένα μη πολιτικό και εν πολλοίς "άφωνο" ον στην ανώτατη πολιτειακή βαθμίδα σου, σημαίνει περαιτέρω υποχωρήσεις σε επίπεδο εθνικών επιδιώξεων -εάν αυτές υπάρχουν, φυσικά.
Σημαίνει ακόμη, ότι ο Ερντογάν και τα κακέκτυπά του, στην ευρύτερη περιοχή μας, θα εξακολουθήσουν να μας κάνουν το βίο αβίωτο, να μας απειλούν, να μας κλέβουν και εμείς να ζούμε σε μια νιρβάνα επιπέδου "Ελλάς Εσωτερικού" - ώρες-ώρες, μη έχοντας τη βούληση και τη δύναμη να υπερασπιστούμε, καν, τα κεκτημένα του έθνους.
Η σημασία του να έχεις ένα πλήρες οπλοστάσιο στην πολιτική φαρέτρα σου, έτοιμο, ανά πάσα ώρα και στιγμή να χρησιμοποιηθεί για την ευόδωση των εθνικών στόχων σου, είναι ευθέως αντίστροφη με το να μη το διαθέτεις.
Με την επιλογή μιας ουδέτερης, ευγενούς, αριστερόστροφης, εξαιρετικής δικαστικής λειτουργού, στην Προεδρία της Δημοκρατίας, η κυβέρνηση και τα μέλη της αντιπόλιτευσης που την υπερψήφισαν, ομολογούν, δίχως...βασανιστήρια, ότι θα συνεχίσουμε να είμαστε ο καλός μαθητής, που έχει για ταβάνι των φιλοδοξιών του να γίνει ο απουσιολόγος της τάξης.
Να δεις πώς το έλεγαν παλιότερα... "Τα καλά κορίτσια πάνε στον παράδεισο, τα κακά παντού;" (στις χώρες αναφέρομαι, μην πάει ο νους σας αλλού.)