είναι υπαρκτός. Η απόπειρα της ελληνικής κυβέρνησης να προσεγγίσει τις καταστροφικές συνέπειες του σεισμού στην Σμύρνη με όρους συναισθηματισμού, μπας και συγκινήσει το…θηρίο αποδείχτηκε παιδική και ανιστόρητη. Άρκεσε η ανακοίνωση της Άγκυρας ότι επεκτείνει τις navtex για να προσγειωθούν στην αδήριτη πραγματικότητα, κυβερνητικοί και λοιποί «ρομαντικοί», από εκείνους που εξακολουθούν να αναπολούν τα παλαιο-κομμουνιστικά συνθήματα περί συναδέλφωσης των λαών.
Η στήλη δεν πιστεύει, ασφαλώς, ότι αυτή η συμπεριφορά, με τα τηλέφωνα συμπαράστασης στον «Ερντοάν», όπως μας τον προφέρουν από τα κανάλια μας, είναι αμιγώς θέμα τούτης μόνο της κυβέρνησης. Ούτε θεωρεί ότι η ηγεσία της χώρας απαρτίζεται από «ρομαντικούς», άσχετους και αδαείς. Μια χαρά καταρτισμένοι άνθρωποι είναι όλοι τους. Άλλο είναι το πρόβλημα. Πως παραμένουν δέσμιοι μιας ελληνικής εκδοχής της γαλλικής προέλευσης «κοσμοθεωρίας», που έμεινε ιστορικά γνωστή με τη φράση “Pour qui et pourquoi;”, δηλαδή, «Για ποιον και γιατί;». Τουτέστιν, να κρατηθούμε, πάση θυσία, μακρυά από τις περιπέτειες μιας πολεμικής σύρραξης, ακόμη και αν ο εχθρός μας κλέβει ξεδιάντροπα το βιός, όπως υποδηλώνει η...διπλωματία των γεωτρύπανων από την Άγκυρα.
Κι εμείς τί κάνουμε ως συντεταγμένη Πολιτεία; Επιτρέπουμε σε "αναλυτές" και πανεπιστημιακούς δασκάλους να μας κάνουν μάθημα για το πόσο grande είναι η Τουρκία και το πόσο αδικημένη είναι και τί καλά θα ήταν αν μοιραζόμασταν μαζί της τον πλούτο μας. Ουδέποτε στην ιστορία υπήρξε, όμως, παράδειγμα κράτους που δέχτηκε να παραχωρήσει τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του στον εχθρό, χωρίς να υποχρεωθεί να το πράξει αφού είχε ηττηθεί, πρώτα, στο πεδίο της μάχης!
Στα ναρκοπέδια της διεθνούς διπλωματίας δεν υπάρχουν περιθώρια να κάνεις ούτε ένα βήμα λάθος. Δεν γίνεται να αναπτύσσουμε, όπως επαιρόμαστε, δίκτυα στρατηγικών συμμαχιών και να τα υπονομεύουμε με την, ας τη χαρακτηρίσουμε, φλύαρη τακτική που χαρακτηρίζει τους ανώριμους οργανισμούς. Να βασίζουμε, δηλαδή, τις τύχες της χώρας σε σποραδικές στιγμές επίπλαστης «ευφορίας» και ανερμάτιστες προσδοκίες αναθέρμανσης σχέσεων με ένα αληθινό και όχι κατά φαντασίαν εχθρό.
Κι εκεί που πρέπει να είμαστε πραγματικοί κέρβεροι, ήτοι, να λάβουμε τις κατάλληλες αποφάσεις που θα απονευρώσουν τα επιχείρηματα και τη δράση του εχθρού, όπως ας πούμε, να ανακηρύξουμε ΑΟΖ, να επεκτείνουμε τα θαλάσσια ύδατά μας και να βάλουμε επιτέλους μπροστά τις μηχανές αναζήτησης υδρογονανθράκων, για να τονώσουμε την οικονομία, κάνουμε την πάπια, βυθισμένοι μέσα στη θάλασσα των αδυναμιών μας - όπως εμείς τις ορίζουμε.
Μετά θα απορούμε αν μας εγκαταλείψουν οι ευκαιριακοί - ως συνήθως – σύμμαχοί μας και προσεταιριστούν ξανά τον Ταγίπ με την ξεκάθαρη ατζέντα και θα έχουμε χάσει ακόμη μια ιστορική ευκαιρία να δείξουμε πως είμαστε χώρα με πυγμή…