Ταυτόχρονα πλήττει την κομβική και ήδη τραυματισμένη βασική συμφωνία του 1945 μεταξύ Ριάντ και Ουάσινγκτον (Σύμφωνο Quincy), που εξέπνευσε το 2005 και διατηρείται σιωπηρά. Μάλιστα οι κυβερνήσεις Ομπάμα και Τραμπ επιχειρούν να απεξαρτήσουν τις ΗΠΑ από τις εισαγωγές αργού με αύξηση της αμερικανικής παραγωγής. Αποτέλεσμα ήταν οι ΗΠΑ να αποκτήσουν πλεονασματικό ισοζύγιο εισαγωγών-εξαγωγών αργού το 2019.
Τα βήματα που υλοποιεί το Πεκίνο δεν έχουν αποκλειστικά οικονομικό υπόβαθρο, αλλά αποκαλύπτουν και στρατηγικές βλέψεις. Μόλις το 2019 οι Κινέζοι επιχειρούν να εισάγουν στην τροχιά επιρροής τους την Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα, χωρίς επιτυχία. Ανακαλύπτουν όμως και πρακτικά πως είναι αδύνατον να διατηρούν ταυτόχρονα σχέση στρατηγικού εταίρου και με το Ιράν και με την Αραβική Χερσόνησο. Επέλεξαν έτσι στις τότε επικρατούσες συνθήκες την Τεχεράνη.
Επιδιώξεις-μετατοπίσεις
Το Πεκίνο γνωρίζει πως η ζωτική του ανάγκη να διασφαλίσει την πρόσβασή του στον Κόλπο και στα ενεργειακά αποθέματά του επιβάλλει τον περιορισμό της αμερικανικής δυνατότητας να επηρεάζει κατά το δοκούν τις ενεργειακές ροές προς την Κίνα σε περίπτωση κρίσεων ή πολέμου. Η Κίνα εισάγει περισσότερο από το 70% του αργού πετρελαίου που καταναλώνει και το 40% από τις ποσότητες αυτές προέρχεται από την ζώνη του Κόλπου.
(η συνέχεια στο slpress.gr)