Εξ ου οι Μέρκελ και Μακρόν αποπειράθηκαν να προωθήσουν την ιδέα συνάντησης κορυφής Ε.Ε. – Ρωσίας, με απογοητευτικά αποτελέσματα. Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Η επίσκεψη του προέδρου των ΗΠΑ στην Ευρώπη σηματοδότησε την επιστροφή της Ουάσιγκτον στην ηγεσία της Δύσης και σε μεγάλο βαθμό τη στοίχιση των Ευρωπαίων πίσω της. Ταυτόχρονα, όμως, λειτούργησε σαν αφετηρία χάραξης γραμμών διαχωρισμού με τη Ρωσία και την Κίνα, κρίνοντας από ενέργειες και αποτελέσματα, που όλα δείχνουν ότι καθορίζουν και την ορατή συνέχεια.
Οι Μέρκελ και Μακρόν, όχι μόνον απέτυχαν οικτρά να κάνουν αποδεκτή την πρότασή τους, αλλά η γλώσσα απέναντι στη Ρωσία ήταν ιδιαίτερα σκληρή στο αντίστοιχο κοινό ανακοινωθέν. Αμέσως μετά έγινε γνωστή η σχεδόν πολεμική αντίδραση της Μόσχας στο περίεργο επεισόδιο με τη βρετανική φρεγάτα κοντά στην Κριμαία (εντός ή δίπλα στα χωρικά ύδατα;). Ακολούθησαν οι νατοϊκές ασκήσεις με παρουσία πολεμικών πλοίων στην ίδια περιοχή, με σκοπό να σταλεί σήμα ότι η Δύση στηρίζει τις ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας, προκαλώντας νέες αυστηρές προειδοποιήσεις και δηλώσεις της Ρωσίας.
Στο μεταξύ, Πούτιν και Σι ανακοίνωσαν πανηγυρικά τη χρονική επέκταση της ρωσοκινεζικής συνεργασίας και το αποκορύφωμα είναι –μέχρι τώρα – οι πραγματικά απειλητικές δηλώσεις του Κινέζου ηγέτη, με αφορμή αμερικανοϊαπωνικές ναυτικές ασκήσεις στον Ειρηνικό, ενώ ταυτόχρονα ανεβαίνει το θέμα της Ταϊβάν, την οποία το Πεκίνο επίσης προειδοποιεί / απειλεί. Εκείνο που δεν έχει γίνει ακόμη δημόσια αντιληπτό είναι το αποτέλεσμα της συνάντησης Λαβρόφ – Τσαβούσογλου, αν και έπειτα από αυτήν ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών έσπευσε να διαβεβαιώσει ότι η Αγκυρα θα σέβεται τη συμφωνία του Μοντρέ και μετά τη διάνοιξη της νέας διώρυγας στην Κωνσταντινούπολη. Με λίγα λόγια, συμβαίνουν πράγματα σημαντικά στη διεθνή γεωπολιτική σκηνή με τάσεις αυξανόμενης έντασης. Δικαιολογούνται λοιπόν οι ψυχροπολεμικές προβλέψεις, όπως και οι διαπιστώσεις ότι η Ευρώπη με ενιαία γραμμή και γλώσσα θα αντιμετωπίζει τις όποιες κρίσεις προκύπτουν.
*(Από την Καθημερινή)