Αξιο μνείας είναι παρά ταύτα πως ούτε οι Σουηδοί Δημοκράτες του κ. Τζίμι Ακεσον, που αναδείχθηκαν δεύτερο κόμμα στις τελευταίες εκλογές στη χώρα, ούτε η Εθνική Συσπείρωση της κ. Μαρίν Λεπέν, που αύξησε εντυπωσιακά την εκπροσώπησή της στη Βουλή της Γαλλίας, και φυσικά ούτε το Κόμμα Αδέλφια της Ιταλίας της κ. Τζόρτζια Μελόνι, που ενδέχεται να είναι η πρωθυπουργός της χώρας πολύ σύντομα, απειλούν με αποχώρηση από την Ε.Ε.
Μόνον το Ηνωμένο Βασίλειο, έπειτα από οδυνηρότατη δοκιμασία που δίχασε κυρίως τους Συντηρητικούς, επέτυχε την έξοδό του από την Ε.Ε., διότι αυτή ήταν η θέληση των πολιτών, όπως αποτυπώθηκε με δημοψήφισμα και τελικώς κατάφερε να διεκπεραιώσει ο τέως πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον.
Και αυτό συνέβη επειδή οι Βρετανοί είναι επίμονοι και, φυσικά, διότι –με εξαίρεση τη συμμετοχή τους στο ΝΑΤΟ– δεν τους ενθουσιάζει η ιδέα να μετέχουν σε συνασπισμούς, να εκχωρούν κυριαρχικά δικαιώματα σε πολυεθνή κέντρα αποφάσεων και διαμορφώσεως πολιτικών.
Η νέα Δεξιά που έκανε την εμφάνισή της εδώ και μερικές δεκαετίες πέρασε μεταλλάξεις σκληρές, πάντα εντός του ιδιαίτερου εθνικού πλαισίου, το οποίο και εκφράζει. Δεν έχει στόχο την πλήρη ανατροπή της ευρωπαϊκής τάξεως πραγμάτων. Την αποεθνικοποίηση των κρατών που συγκροτούν την Ενωση προσπαθεί να αποτρέψει. Και ίσως διά του τρόπου αυτού η Ενωση καταφέρει να διατηρήσει την ενότητά της.
Αλλά αυτά αφορούν το μέλλον. Για την ώρα, η νέα Δεξιά είναι απλώς ένας μπελάς ακόμη για το ευρωπαϊκό κατεστημένο. Εξ ου και η αντιμετώπισή της ως αναβίωση του φασισμού, του ναζισμού και άλλων εξορκισμών αυτού του είδους. Θα επινοηθούν και άλλα πολλά παρόμοια βεβαίως…
(του Κώστα Ιορδανίδη, από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")