Πράγματι, από τινός χρόνου, ο Ερντογάν επιχειρεί την αναθεώρηση του …αναθεωρητισμού. Προσεπάθησε αρχικά την ανασύσταση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας , έφθασε να απειλεί το Ισραήλ , την Αίγυπτο και την Αρμενία , με εσωτερική διάσπαση , με την υποστήριξη των Παλαιστινίων της Γάζας , των Αδελφών Μουσουλμάνων στο Κάιρο και των Αζέρων στο Ναγκόρο Καραμπάχ αλλά πόνταρε σε «λάθος άλογα».
Το Ισραηλινό ναυτικό ανάκοψε τον πλουν της Τουρκικής φλοτίλας «Μαρί-Μαβί» , ο κυβερνήτης της Αιγύπτου στρατηγός Σίσι δεν εδίστασε να κρεμάσει τους ηγέτες της Μουσουλμανικής Αδελφότητος και η Ρωσία παρέσχε προστασία στους Αρμένιους από τους Αζεροτούρκους.
Η επιχείρηση εισβολής φτωχοδιαβόλων στον Έβρο προσέκρουσε στον Ελληνικό στρατό και ο στρατηγός Στεφανής επέτυχε μία πανευρωπαϊκή νίκη κατά της Τουρκικής στρατοχωροφυλακής - την πρώτη από την πολιορκίας της Βιέννης τον 16ον αιώνα .
Ο πρωθυπουργός της Ελλάδος Κυριάκος Μητσοτάκης γοήτευσε το Αμερικανικό Κογκρέσο και ο πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας Μπομπ Μενέντεζ επέβαλε κυρώσεις στον Ερντογάν, με τους ταπεινωτικούς όρους που συνοδεύουν την πώληση 40 F- 16 , τα οποία χρησιμοποιεί η Τουρκία για να παρενοχλεί την Ελλάδα , χώρα του ΝΑΤΟ , με παράνομες υπερπτήσεις στο Αιγαίον.
Όταν μάλιστα υπεγράφη το αγεωγράφητο σύμφωνο της Τουρκίας με την προσωρινή κυβέρνηση της Τριπόλεως, οι Αμερικανοί ενεθυμήθησαν ότι αντιβαίνει στις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας και ζήτησαν την ακύρωση του.
Έσπευσε τότε ο Ερντογάν στο Μπαλί της Ινδονησίας να παράσχει εξηγήσεις στον πρόεδρο Μπάιντεν αλλ’ ο Τζο δεν του εχαρίσθη. Η εποχή του Ομπάμα και του Αμερικανοτουρκικού μήνα του μέλιτος είχε λήξει ανεπιστρεπτί. Ο Ερντογάν το αντελήφθη – δεν απέλειπεν η ανατολίτικη ευφυΐα του – και ανέκρουσε πρύμναν: Αναζήτησε τους Εβραίους αλλά κατά κακήν του τύχη έπεσε πάλι στον παλαιό αντίπαλο Νετανιάχου, φίλησε την χείρα του Αιγυπτίου προέδρου Σίσι που προηγουμένως απειλούσε να πετσοκόψει και τελικώς, εκεί που επρόκειτο να εισβάλει στην Συρία, ως αντιπερισπασμό της ανησυχίας του Τουρκικού λαού από τρομοκρατικά χτυπήματα στην Κων/λη, περιορίσθη σε αεροπορικούς βομβαρδισμούς της πόλεως Κομπάνι στην βόρειο Συρία όπου όμως παρ’ ολίγον να πλήξει τους εκεί Αμερικανούς πεζοναύτες που μάχονται το Ισλαμικό κράτος.
Τώρα, ο Ερντογάν αναμένει την «κατάλληλη στιγμή» να εισβάλει εισβολή στην Συρία αλλα η ευκαιρία απομακρύνεται, καθώς οι Αμερικανοί και Ρώσοι προσπαθούν οι μεν να συγκρατήσουν τους τυχοδιωκτισμούς του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, ο δε Πούτιν αναδιπλώνεται, αναζητών τέλος του Νατορωσικού πολέμου.
Η Τουρκική επαμφοτερίζουσα πολιτική χάνει την πειστικότητα της κι η Ημισέληνος θεωρείται πλέον … σημαία ευκαιρίας, από τους οπαδούς της.
Στο μόνο πεδίο που επιδεικνύει εμμονική συνέπεια ο Ερντογάν είναι στην νομισματική πολιτική: μείωσε εκ νέου το Τραπεζικό επιτόκιο στο 9% με πληθωρισμό άνω του 80% όταν όλος ο άλλος κόσμος αυξάνει το κόστος του χρήματος ως ανάχωμα της συνολικής Ζητήσεως και των Υποθηκών ακινήτων.
Εάν ο Ερντογάν επιτύχει να τιθασεύσει τον πληθωρισμό δια μειώσεως του τόκου, θα πάρει το βραβείο Νόμπελ των οικονομικών, όπως τόσοι άλλοι… οικονομισάριοι που άκουαν βοή στον άνεμο και έφτιαχναν απόκρυφα μοντέλα, ως προσφάτως το FTX Group, τα ερείπια του οποίου ακόμη καπνίζουν.