Η Ρωσσική εναλλακτική πρόταση δωρεάν παροχής ενός εκατομμυρίου τόννων στις χώρες της Αφρικής δεν αίρει το φάσμα της πείνας γιατί καλύπτει μόνον χώρες του Μαγκρέμπ και της ανατολικής Αφρικανικής ακτής έως την Σομαλία.
Για τις υπόλοιπες και κυρίως για την Κίνα, που εισήγαγε προηγουμένως 8 εκατομ. τόννους Ουκρανιού σίτου και την Ισπανία έξη, η διακοπή των εξαγωγών μέσω Μαύρης Θαλάσσης συνεπάγεται αύξηση των τιμών των αλεύρων πάνω από 23%.
Οι Πολωνοί αγρότες εναντιούνται στην εκδοχή χρησιμοποιήσεως της χώρας των για τις εξαγωγές Ουκρανικών δημητριακών απ΄τον φόβο πτώσεως των τιμών/εισοδήματος τους κι αυτό εμπλέκει το «όπλο της Πείνας» όχι μόνο κατά της Ουκρανίας αλλά και εναντίον του «Τρίτου Κόσμου» (πχ. Αιγύπτου με πληθυσμό 100 εκατομμυρίων) αλλά και κατά χωρών της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης όπως η Ιταλία, το Βέλγιον, η Πορτογαλία και η Γερμανία που εισήγαγον μέχρι τούδε Ουκρανικά σιτηρά και ηλιέλαιον.
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που χρησιμοποιείται το όπλον της Πείνας. Το 1941 και 1942 το υπέστησαν οι ΄Ελληνες εξ αιτίας της Γερμανικής Κατοχής με αποτέλεσμα να πεθάνουν μόνο στην Αθήνα 32.000 κάτοικοι και αρκετοί στην Θεσσαλονίκη. Η κλοπή των τροφίμων υπό της Βέρμαχτ και ο αποκλεισμός της Ελλάδος απ’ το Βρεταννικό ναυτικό προκάλεσαν κατάρρευση του αστικού επισιτισμού κι έναν άνευ προηγουμένου πληθωρισμό στην Ελλάδα, για τα οποία όμως δεν γίνεται καμία συζήτησις όταν πρόκειται για τις «πολεμικές επανορθώσεις» της Γερμανίας – ενώ θα έπρεπε…
Η χώρα μας σήμερα δεν συγκαταλέγεται ευθέως στις θιγόμενες χώρεςαπό το Ρωσσικό «όπλο της Πείνας» αλλά χάνει μία ευκαιρία εξαγωγής σκληρού και ιδίως μαλακού σίτου που στο παρελθόν παρήγε στην Θεσσαλία και Μακεδονία με σημαντικές δυνατότητες εξαγωγής.
Η ένταξη της Ελλάδος, στη Κοινή Αγροτική Πολιτική απαγορεύει την στήριξη της παραγωγής σιτηρών στην Ελλάδα, (που αποβαίνει υπέρ της Γαλλίας) κι εμποδίζει όχι μόνο ένα Ελληνικό συγκριτικό πλεονέκτημα εξαγωγής αλλά υπονομεύει και την αυτάρκεια της χώρας μας. Η επάρκεια σίτου υπήρξε κύριο μέλημα του κυβερνήτη Ιωάννου Μεταξά το 1936 αλλά και του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο πρώτος ασχολήθηκε με το πρόβλημα των ακτημόνων καλλιεργητών της Θεσσαλίας. Τα απαλλοτριωθέντα Τσιφλίκια και η αποκατάσταση των προσφύγων εξασφάλισαν σιτική επάρκεια το 1928-39 η οποία χάθηκε μετά το 1981, έτος της Εντάξεως στην «ΕΟΚ».
Η εξάρτηση της χώρας μας από τις εισαγωγές σίτουθα προκαλέσει αναποφεύκτως αύξηση της τιμής του άρτουκαι των λαδιών εφέτος (ηλιελαίου και ελαιολάδου). Ας το ξέρουν οι Επιμηθείς του υπουργείου Γεωργίας κι εκείνοι απ’ τους συμπατριώτες μας που συμπαθούν κατά πλειοψηφία τον Πούτιν επι τη βάσει σφυγμομετρήσεων – αν είναι ακριβείς κι όχι «στοχευμένες» ως συνήθως.