Είναι πρακτικά αδύνατον, επειδή η θάλασσα οριοθετείται με βάση την ξηρά και επειδή η Τουρκία αμφισβητεί με τη θεωρία περί “γκρίζων ζωνών” την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας. Η “συνεκτική εκμετάλλευση” είναι ένας τρόπος για να παρακαμφθεί το εμπόδιο.
Θεωρητικά θα μπορούσε η Άγκυρα να εγκαταλείψει την μονομερή επεκτατική της αυτή διεκδίκηση, αλλά μόνο θεωρητικά. Οι Τούρκοι εργάζονται συστηματικά τον τελευταίο μισό αιώνα για να οικοδομήσουν τη δέσμη μονομερών επεκτατικών διεκδικήσεών τους σε βάρος της Ελλάδας και δεν πρόκειται ποτέ να παραιτηθούν από αυτές, χωρίς να εξασφαλίσουν σοβαρά ανταλλάγματα.
Αφού, λοιπόν, η Άγκυρα συνεχίζει να θεωρεί πως ένας μεγάλος αριθμός ελληνικών νησίδων (κατοικημένων και βραχονησίδων) είναι “τουρκικές υπό ελληνική κατοχή”, η οριοθέτηση με βάση την αρχή της μέσης γραμμής –έστω και τροποποιημένης ώστε να δίνει περισσότερη υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ στην Τουρκία– είναι πρακτικά αδύνατη. Ιδανικά, οι Τούρκοι θα ήθελαν να “σβήσουν” τα νησιά και να οριοθετήσουν με βάση τις ακτογραμμές της Μικράς Ασίας και της ηπειρωτικής Ελλάδας. Είναι προφανές, όμως, ότι η Αθήνα δεν πρόκειται ποτέ να δεχθεί να αυτοκτονήσει.
Κατόπιν αυτών, πώς είναι δυνατόν να γίνει παραπομπή στη Χάγη; Κι όμως είναι. Το Διεθνές Δικαστήριο θα βρισκόταν πράγματι σε αδιέξοδο εάν οι δύο χώρες του ζητούσαν να οριοθετήσει με βάση το Διεθνές Δίκαιο, δηλαδή με βάση την αρχή της μέσης γραμμής, ενδεχομένως τροποποιημένης με βάση την αρχή της αναλογικότητας. Δεν θα βρισκόταν, όμως, σε κανένα αδιέξοδο εάν οι δύο χώρες με το συνυποσχετικό του ζητούσαν να επικυρώσει με απόφασή του οριοθέτηση, η οποία έχει συμφωνηθεί από Αθήνα και Άγκυρα και η οποία συμφωνία έχει αποτυπωθεί στο συνυποσχετικό. Υπογραμμίζουμε πως εάν οι δύο χώρες συμφωνούν το Δικαστήριο δεν έχει κανένα πρόβλημα να βάλει τη σφραγίδα του, ακόμα κι αν η συμφωνία είναι εκτός Διεθνούς Δικαίου.
(η συνέχεια στο slpress.gr)