στο Βίλνιους της Λετονίας. Η δεύτερη προχθές, 7η Αυγούστου, στις οδηγίες του νέου υπουργού Εξωτερικών Χακάν Φιντάν προς τους Τούρκους πρεσβευτές στις πρωτεύουσες της δύσεως.
Επανελήφθησαν μεν οι βασικοί άξονες της εξωτερικής πολιτικής της γείτονος, η νέα μεγάλη ιδέα να καταστεί η 10η οικονομία της δύσεως και το αμετάκλητο ενδιαφέρον της για το Αιγαίον και την Τουρκοκυπριακή κοινότητα αλλά ουδέν ελέχθη περί της αναγνωρίσεως δύο κυριάρχων κρατών στην Μεγαλόνησο που απετέλεσε τα τελευταία χρόνια προϋπόθεση για την επανάληψη του διεθνούς διαλόγου επίλυσης του Κυπριακού προβλήματος.
Να είναι η άρση αυτή, η «υποχώρηση» της Τουρκίας από το δόγμα των δύο κρατών , αποτέλεσμα της διεθνούς πιέσεως απέναντι στην λογική της διαπραγματεύσεως, όπου το ζητούμενο είναι η κατάληξη στο ίδιο πρακτικό αποτέλεσμα του διζωνικού-δικοινοτικού χωρισμού των δύο κοινοτήτων ή μήπως υπάρχει κάποια ακτίδα φωτός στην άκαμπτη Τουρκική πολιτική;
Εν πρώτοις, να σημειωθεί ότι η Τουρκία συνεχίζει να μην αναγνωρίζει της Κυπριακή Δημοκρατία, οπότε με ποίον θα διαπραγματευθεί; Οι δύο κοινότητες της Κύπρου είναι η Ελληνοκυπριακή κι η …Τουρκία. Όπερ άτοπον. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μία άλλη πλατφόρμα διαπραγμάτευσης αν δεν εμφανισθούν την επομένη οι Τουρκοκύπριοι ν’ αξιώσουν την αναγνώριση που δεν έχει ακόμη παρασχεθεί αλλά η Κύπρος, ολόκληρη, είναι χώρα-μέλος της ΕΕ εδώ και 21 χρόνια. Πως να δεχθεί η ΕΕ την Τουρκική αξίωση των «δύο κρατών», το ένα εκ των οποίων είναι μέλος της και το άλλο μία εθνική κοινότητα, ελεγχομένη από μια τρίτη χώρα (την Τουρκία);
Εάν το έκανε θ’ άνοιγε την πύλη διαλύσεως της ΕΕ σε διάφορες εθνότητες μέσα στην «ηνωμένη» Ευρώπη. Οι Βάσκοι, οι Καταλανοί, οι Βαλώνοι και Φλαμανδοί, οι Κορσικανοί και ποίος ξέρει πόσοι άλλοι …Μονεγάσκοι δεν θα εμφανίζοντο, αιτούμενοι την αναγνώριση της εθνικής των οντότητας την επομένη των διαπραγματεύσεων για την κρατική υπόσταση των Τουρκοκυπρίων.
Το παράδοξο αυτό φαίνεται ότι κατανόησαν επί τέλους οι Τούρκοι διπλωμάτες ή τους το επεσήμαναν οι Ευρωπαίοι, αφού εις αυτούς πέφτει τώρα ο κλήρος της επιλύσεως του Κυπριακού.
- Όχι, η Τουρκική πολιτική δεν άλλαξε όσον και αν μερικοί προσποιούνται ότι αισθάνονται «αλλαγή του κλίματος». Απλώς η συγκυρία το επιτρέπει προσωρινώς και κυρίως η αναζήτηση της Ευρωπαϊκής βοηθείας για την ταχεία στέγαση των σεισμοπλήκτων στην νοτιοανατολική Τουρκία που τους βρίσκει αστέγους ο επερχόμενος χειμώνας.
Αυτό που θα πρέπει να επιδιώξει ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Νίκος Χριστοδουλίδης είναι να επισημάνει ότι χρειάζεται κι η ψήφος της Κύπρου για κάθε Ευρωπαϊκή αρωγή προς την Τουρκία κι’ αυτό περνάει μέσα από την αναγνώριση της Κύπρου όπως, εν συνεχεία, κάθε άλλο άνοιγμα του Τουρκοευρωπαϊκού διαλόγου είτε πρόκειται περί της Τελωνειακής ενώσεως και της βίζας των Τούρκων ή δια μίαν «ειδική σχέση», αν προτιμήσει η Τουρκία-διότι η ένταξη της στην ΕΕ αποκλείεται. Η Άγκυρα έχει ανάγκη της συμφώνου γνώμης της Λευκωσίας από τότε που Τάσσος Παπαδόπουλος και ο Κώστας Σημίτης έβαλαν την Κύπρο στην ΕΕ.
Από την χαραμάδα αυτή μπορεί να περάσει ο ελέφας του Κυπριακού που αφορά εις ενιαίο κράτος με δύο κοινότητες και μία υπηκοότητα, απομάκρυνση των ξένων στρατευμάτων από την νήσο, απόσυρση των εποίκων γεννηθέντων εκτός Κύπρου και κατάργηση των Βρετανικών βάσεων, που στερούνται πάσης γεωπολιτικής αξίας.
Με τις εγγυήσεις του Κοινοτικού κατεστημένου για τους Τουρκοκυπρίους , οτιδήποτε άλλο προσκόπτει στο διεθνές δίκαιο και τις αρχές της δημοκρατίας πρέπει να εγκαταληφθεί στις διαπραγματεύσεις.
-Κι οι Αμερικανοί; Αυτοί, ας θυμηθούν τον «πατέρα» της Κυπριακής Δημοκρατίας, τον πρόεδρο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, ο οποίος σε ομιλία του στον Άγιο Φραγκίσκο το 1959 ζήτησε όπως «κάθε λαός δικαιούται να έχει την κυβέρνηση που θέλει και το δικαίωμα της πλήρους ελευθερίας να εκλέγει τους κυβερνήτες του».
Η Κύπρος ανήκει στους Κυπρίους, που είναι ο μοναδικός λαός στον ελεύθερο κόσμο, στερούμενος του δικαιώματος της Αυτοδιαθέσεως. Επέστη ο χρόνος να το αποκτήσει.