Και μπορεί κάποιοι Λίβυοι αξιωματούχοι να διατυπώνουν διαψεύσεις, όμως η πείρα διδάσκει ότι «καπνός χωρίς φωτιά» δεν υπάρχει. Ατύπως άλλωστε η Τουρκία χρησιμοποιεί ήδη λιβυκά λιμάνια, προκειμένου να εφοδιάζει με πολεμικό υλικό την κυβέρνηση της Τριπόλεως, ή για να ελλιμενίζονται πλοία της που υπεστήριζαν την πρωτεύουσα της δυτικής Λιβύης έναντι των επιθέσεων των δυνάμεων του στρατηγού Καλίφα Χάφταρ. Η Τουρκία δηλαδή έχει διαμορφώσει ισχυρές προσβάσεις στην Βόρειο Αφρική και προφανώς είναι εις θέσιν να ποδηγετήσει την κυβέρνηση της Τριπόλεως. Ίσως αυτό να εξηγεί την εντόνως εχθρική στάση που επιδεικνύει έναντι της Ελλάδος.
Η περίπτωσις των σχέσεων της Ελλάδος με την Λιβύη, θα έπρεπε να διδάσκεται ως παράδειγμα προς αποφυγήν στις διεθνείς σχέσεις. Δεν έχει ξαναγίνει, δύο χώρες που επί δεκαετίες συνδέονταν με προνομιακές σχέσεις να αποξενωθούν και εν τέλει η μία να ξεχάσει την ύπαρξη της άλλης. Και η μεν Λιβύη διαλύθηκε μέσα στις φλόγες μιας επαναστάσεως και του σπαραγμού μεταξύ των ετεροκλήτων φυλών που κατοικούν την χώρα. Αυτές τις φυλές είχε κατορθώσει να ενώσει ο βασιλεύς Ιντρίς με συνεκτικό παράγοντα την αντίσταση κατά των Ιταλών στα χρόνια του μεσοπολέμου και στην συνέχεια την ενότητα διετήρησε η σιδηρά χειρ του καθεστώτος του Μουαμάρ Καντάφι. Την διέρρηξε η «Αραβική Άνοιξις» η οποία κατέληξε στην βάρβαρη εξόντωση του Καντάφι. Από εκείνο το σημείο και μετά, η Λιβύη μετεράπη σε χώρο συγκρούσεων φυλών και φατριών με τις ομάδες που διοικούσαν την Τρίπολη και την Βεγγάζη να είναι απλώς οι μεγαλύτερες.
Η ίδια χρονική στιγμή σημειοδοτεί και την «αποχώρηση» της Ελλάδος. Η χώρα μας λησμόνησε τα συμφέροντά μας στην Βόρειο Αφρική και απεσύρθη πλήρως. Παθητικά ακολουθήσαμε τις σχετικές κινήσεις της Ευρωπαϊκής Ενώσεως η οποία ευρέθη να ποδηγετείται από την Ιταλία, η οποία εκμεταλλεύθηκε τα ερείσματα που είχε αφήσει εκεί από την εποχή της αποικιοκρατίας. Όμως δραστηρίως κινήθηκε η Τουρκία, η οποία «έπαιξε το χαρτί» του ισλάμ και έφερε την κυβέρνηση της Τριπόλεως (αναγνωρισμένη ήδη από την ΕΕ και τον ΟΗΕ) να υπογράψει το περίφημο τουρκο-λιβυκό μνημόνιο. Ακριβείς πληροφορίες για το μνημόνιο αυτό, περιλαμβανομένων και των συντεταγμένων των οριοθετήσεων, η Ελλάς είχε από την έναρξη των συνομιλιών της Αγκύρας με την Τρίπολη. Παρουσιάζονταν μάλιστα οι σχετική χάρτες με πλήρη ανάλυση των παραμέτρων, στις Σχολές Επιτελών και στην Σχολή Εθνικής Αμύνης.
Δεν δικαιολογούμεθα λοιπόν, να υποστηρίζουμε ότι «αιφνιδιασθήκαμε» από την υπογραφή του τουρκο-λιβυκού μνημονίου. Ο τρόπος που αντιδράσαμε ήταν μάλλον σπασμωδικός. Στραφήκαμε προς τον ανταγωνιστή της κυβερνήσεως της κυβερνήσεως της Τριπόλεως, τον στρατάρχη Καλίφα Χάφταρ, προσδοκώντας ότι αυτός τελικώς θα επικρατούσε. Αυτοί έκαναν αυτές τις εκτιμήσεις προφανώς δεν εγνώριζαν τις στρατιωτικές δυνατότητες του Χάφταρ, ούτε είχαν της Τριπόλεως την οποία ο συνταγματάρχης Καντάφι είχε μετατρέψει σε απόρθητο οχυρό. Επιπροθέτως η Τρίπολις υποστηρίχθηκε ενεργώς από τουρκικά πολεμικά πλοία. Ακόμη στην Αθήνα θεωρούσαν ότι το λεγόμενο λιβυκό κοινοβούλιο, το οποίο εδρεύει στην Βεγγάζη, είναι ένα όργανο με πραγματική υπόσταση. Και ομιλούσαμε ωσάν οι πράξεις της λιβυκής κυβερνήσεως χρειάζονταν έγκριση! Ομοίως περιμέναμε ότι θα γίνονταν εκλογές και επήρχετο ομαλοποίησις στην Βόρειο Αφρική. Εν ολίγοις θεωρούσαμε ότι η Λιβύη είναι ή μπορεί να γίνει φυσιολογική χώρα. Και όμως μόλις προ διημέρου εντός της Τριπόλεως ξέσπαγαν εχθροπραξίες μεταξύ φατριών που στηρίζουν την Κυβέρνηση. Και εμείς έχουμε την ψευδαίσθηση ότι μια τηλεφωνική συνομιλία του κ. Γεραπετρίτη με την ομόλογό του Νάιλα Μαγκούς, σημαίνει κάτι. Ρεαλιστές να είμαστε. Τρόποι διειδύσεως υπάρχουν, αλλά εμπίπτουν στην σφαίρα της μυστικής διπλωματίας στην οποία οι κυβερνήσεις μας δεν έχουν αποδειχθεί ιδιαιτέρως επιδέξιες. Το έχει πληρώσει η χώρα και συνεχίζει να το πληρώνει.