Με αυτές λοιπόν τις προοπτικές ο κλάδος δεν πρόκειται να φρενάρει. Υπάρχουν σχέδια για μεγαλύτερη χωρητικότητα τα επόμενα χρόνια, καθώς η ζήτηση για φυσικό αέριο —και συγκεκριμένα LNG— παραμένει ισχυρή παρά τις απαισιόδοξες προβλέψεις του Διεθνούς Οργανισμού Ενέργειας.
Σε αυτό το πλαίσιο της ταχείας ανάπτυξης της παραγωγικής ικανότητας, ήταν πραγματικά θέμα χρόνου να βάλουν οι ακτιβιστές στο στόχαστρό τους το LNG. Σύμφωνα με μια ομάδα που εκπροσωπεί ανθρώπους από φτωχές κοινότητες στην Ακτή του Κόλπου, η επέκταση της βιομηχανίας LNG επιβαρύνει όσους ήδη ζουν στη σκιά της τεράστιας πετροχημικής βιομηχανίας της Ακτής του Κόλπου και την πληρώνουν με την υγεία τους.
Αποκαλούν την Ακτή του Κόλπου «ζώνη θυσίας», στην οποία μέχρι πρόσφατα κυριαρχούσαν τα τεράστια διυλιστήρια που μετατρέπουν το αργό πετρέλαιο σε καύσιμα και πετροχημικά. Τώρα, στους στόχους προστέθηκαν τα φορτία φυσικού αερίου όπου φτάνουν για να γίνει η μετροπή τους σε LNG που στη συνέχεια θα σταλεί σε όλο τον κόσμο.
"Εξαιτίας αυτού που συνέβη στην Ουκρανία [λένε] ότι το αμερικανικό αέριο είναι αέριο ελευθερίας - δεν είμαστε πλέον όμηροι της Ρωσίας. Λοιπόν, έχουμε ένα ρητό στα κράτη: η ελευθερία δεν είναι δωρεάν... Το τίμημα που πληρώνουμε είναι ρύπανση», είπε στους Financial Times τον περασμένο Νοέμβριο ο πρώην εργάτης του διυλιστηρίου και ακτιβιστής της κοινότητας John Beard.
Στην εκδήλωση COP28, οι ακτιβιστές ήταν πιο συγκεκριμένοι: κάλεσαν ευθέως την κυβέρνηση Μπάιντεν να σταματήσει να εγκρίνει νέες εγκαταστάσεις LNG.
«Προτρέπουμε την κυβέρνηση Μπάιντεν να δεσμευτεί δημόσια κατά τη διάρκεια της COP για μη περαιτέρω ρυθμιστική, οικονομική ή διπλωματική υποστήριξη για το LNG στις Ηνωμένες Πολιτείες ή οπουδήποτε στον κόσμο», ανέφερε η ομάδα σε επιστολή της προς τον Λευκό Οίκο.
Αυτή η νέα πίεση εστιασμένη στο αέριο είναι δύσκολη για τον Μπάιντεν. Ήρθε στην εξουσία με μια φιλόδοξη ατζέντα για την αλλαγή του κλίματος και έχει σε μεγάλο βαθμό κολλήσει σε αυτό - με ορισμένες αξιοσημείωτες εξαιρέσεις, συμπεριλαμβανομένων των εγκρίσεων χωρητικότητας LNG και του έργου πετρελαίου Willow στην Αλάσκα.
Δεν είναι μόνο αυτό. Ο Μπάιντεν ουσιαστικά γιόρτασε το LNG -όπως και η Ευρώπη- ως μέσο για τη μείωση της εξάρτησης των γεωπολιτικών συμμάχων από τον νέο (αρχαίο) εχθρό, τη Ρωσία. Αυτό αναπόφευκτα θα προκαλούσε σάλο μεταξύ των ακτιβιστών που τυγχάνει να αποτελούν σημαντικό μέρος της βάσης των ψηφοφόρων του Μπάιντεν.
Σε πιο πρακτικό επίπεδο, όλα αυτά είναι απλώς ένα ακόμη παράδειγμα της μάχης μεταξύ των κλιματικών στόχων και των δυνάμεων της αγοράς. Οι κλιματικοί στόχοι υπαγορεύουν τη σταδιακή κατάργηση όλων των υδρογονανθράκων, ακόμη και του φυσικού αερίου, που είναι ο μικρότερος εκπομπός ρύπων. Οι δυνάμεις της αγοράς υπαγορεύουν την ενεργειακή ασφάλεια, την οποία παρέχουν οι υδρογονάνθρακες. Η συμφιλίωση αυτών των δύο είναι, είναι απλά μία πρόκληση.
«Το μεγάλο ερώτημα είναι: θα πρέπει η κυβέρνηση να παρέμβει για να περιορίσει την κατασκευή νέων εγκαταστάσεων LNG ή θα πρέπει να αφήσει την αγορά να αποφασίσει εάν υπάρχει επαρκής ζήτηση φυσικού αερίου και χρηματοδότηση για την κατασκευή αυτών των έργων;» Ο Ben Cahill, ανώτερος συνεργάτης στο Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Σπουδών, είπε στους FT τον Νοέμβριο. «Μέχρι στιγμής, η τελευταία προσέγγιση έχει λειτουργήσει καλά, αλλά γίνεται όλο και πιο δύσκολο να διατηρηθεί».
Με άλλα λόγια, προς το παρόν, οι δυνάμεις της αγοράς κερδίζουν, αλλά δεν θα συνεχίσουν να κερδίζουν για πάντα εάν οι κυβερνήσεις —και συγκεκριμένα η κυβέρνηση των ΗΠΑ— είναι σοβαρές για την ενεργειακή μετάβαση. Είναι χρονιά εκλογών. Ο Μπάιντεν είναι υποψήφιος για επανεκλογή. Τα ποσοστά αποδοχής του είναι ήδη θλιβερά. Τώρα, οι ακτιβιστές που συνήθως ψηφίζουν Δημοκρατικούς πιέζουν για δράση κατά του LNG που οι πολιτικοί θεωρούν ευρέως ότι είναι ένα μεγάλο θετικό στοιχείο για τις ΗΠΑ ως παγκόσμια οικονομική δύναμη.
Ολο αυτό είναι ένα δύσκολο σημείο μεταξύ της μετάβασης και της ενεργειακής ασφάλειας. Οι δυο τους φαίνονται ασυμβίβαστοι, και όντως, είναι σε αυτό το σημείο. Εάν η μετάβαση από τους υδρογονάνθρακες λειτουργούσε όπως είχε προβλεφθεί, η Γερμανία, για παράδειγμα, δεν θα χρειαζόταν τόσο πολύ αέριο με την τεράστια δυναμικότητα παραγωγής αιολικής και ηλιακής ενέργειας.
N. Παλ.