Η αποστολή του Ιρανού Προέδρου και του Υπουργού Εξωτερικών επέβαινε σε ένα αμερικανικής κατασκευής ελικόπτερο, τύπου Bell 212. Το συγκεκριμένο μοντέλο πρωτοεμφανίστηκε το 1968 και χρησιμοποιείτο κατά κόρον από τις ΗΠΑ κατά τη δεκαετία του ’70, έχοντας και χιλιάδες ώρες πτήσεων στον πόλεμο του Βιετνάμ. Μολονότι οι λεπτομέρειες δεν έχουν γίνει γνωστές, είναι πολύ πιθανό ότι το αεροσκάφος με το οποίο ταξίδευαν οι Ιρανοί αξιωματούχοι είχε αγοραστεί επί εποχής Σάχη, δηλαδή τουλάχιστον 45 χρόνια πριν.
Αν και υπάρχουν και άλλα κράτη που συνεχίζουν να χρησιμοποιούν τα Bell 212 και τη στρατιωτική του έκδοση, το UH-1N Twin Huey— μεταξύ των οποίων η Σαουδική Αραβία, η Ιταλία, και οι ίδιες οι ΗΠΑ— η περίπτωση των ιρανικών σκαφών είναι διαφορετική εξαιτίας του προαναφερθέντος εμπάργκο. Είναι γνωστό ότι η βασική προσέγγιση των Ιρανών σε αυτό το αδιέξοδο είναι να πάρουν ανταλλακτικά από άλλα αεροσκάφη, μειώνοντας έτσι τον συνολικό αριθμό όσων μπορούν να λειτουργήσουν, ή, αν είναι τυχεροί, να καταφέρουν να κατασκευάσουν τα δικά τους ανταλλακτικά.
Εντούτοις όσο αποφασισμένοι κι αν είναι οι Ιρανοί, δεν μπορούν να επισκευάσουν ό,τι δεν υπάρχει: Το Bell 212 δεν παρέχει πρόσθετους αισθητήρες πλοήγησης, επομένως ο πιλότος χρειάζεται πλήρη ορατότητα για να πετάξει. Σύμφωνα με τις διαθέσιμες πληροφορίες, το ιρανικό ελικόπτερο πετούσε σε μία ορεινή και δασώδη περιοχή υπό δυσχερείς καιρικές συνθήκες. Όσο γοητευτικά κι αν είναι τα σενάρια συνομωσίας, δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι το συγκεκριμένο αεροσκάφος δεν ήταν κατάλληλο γι' αυτό το ταξίδι. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτό το μοντέλο έχει ένα γενικά καλό ιστορικό λειτουργίας, με μόνο άλλο ένα καταγεγραμμένο ατύχημα σε τόσες δεκαετίες χρήσης.
Το ατύχημα αυτό, το οποίο πέρα από πολιτική αστάθεια, πλήττει και το κύρος του καθεστώτος, ενδεχομένως να αφυπνίσει τους Ιρανούς. Η Τεχεράνη ήδη ακολουθεί ένα ρεαλιστικό εξοπλιστικό πρόγραμμα, επιχειρώντας να διατηρήσει μία απόσταση ασφαλείας από τους πολύ πλουσιότερους γείτονές της. Ωστόσο, οι ανάγκες του Ιράν δεν περιορίζονται μόνο στον στρατό, με την πολιτική αεροπορία να αποτελεί τη μεγαλύτερη θυσία αυτής της στρατηγικής. Όπως και στους άλλους τομείς της ιρανικής κοινωνίας, φαίνεται πως το καθεστώς δεν δίνει προτεραιότητα στους πολίτες.