Δέν πρόκειται γιά τήν συνήθη γραφειοκρατική δυσκαμψία. Οὔτε γιά τήν «κακοφωνία» πού προκύπτει ἀπό ἀποκλίνοντα ἐθνικά συμφέροντα. Στά δύο μεγάλα... θερμά γεωπολιτικά μέτωπα τοῦ πλανήτου, τά ὁποῖα συμβαίνει καί νά εὑρίσκονται πρό τῶν πυλῶν της, ἤτοι τό Οὐκρανικό καί τό Μεσανατολικό, ἡ ΕΕ, πού μάλιστα διακηρύσσει καί τήν φιλοδοξία τῆς «στρατηγικῆς αὐτονομίας» της, δίδει τήν εἰκόνα μιᾶς «Βαβέλ» σέ παροξυσμό. Ἡ πραγματική στρατηγική ἀμηχανία τῶν «27» ἔναντι τῶν ἐξελίξεων, πού τούς ὑπερβαίνουν, τό ἐρώτημα τῆς μελλοντικῆς σχέσεώς τους μέ τίς ΗΠΑ καί ἡ ἐμφάνισις στά ἀνατολικά τῆς ἠπείρου ἑνός ἰδιομόρφου πολεμοχαροῦς ἐξτρεμισμοῦ ἀποτελοῦν τά βαθύτερα αἴτια τῆς εἰκόνος πού παρουσιάζει, τό τελευταῖο διάστημα, τό εὐρωπαϊκό οἰκοδόμημα.
Χαρακτηριστικώτερο ὅλων εἶναι τό ἐρώτημα τῆς παροχῆς στήν Οὐκρανία ὅπλων μεγάλου βεληνεκοῦς, τά ὁποῖα θά τῆς ἐπιτρέπουν νά πραγματοποιεῖ πλήγματα βαθειά μέσα στήν ρωσσική ἐπικράτεια.
Οἱ Ἰταλοί ἀντιτίθενται στήν ἰδέα, ὅπως καί οἱ Βέλγοι ἤ οἱ Ἱσπανοί, ὅμως οἱ Σουηδοί τήν ἐπικροτοῦν, ὅπως οἱ Πολωνοί, οἱ Ὁλλανδοί καί οἱ Ἐσθονοί. Οἱ Λεττονοί εἶναι ἀκόμη πιό θερμοί ὑπερασπιστές τῆς ἰδέας, ἀλλά συμβαίνει νά μήν κατέχουν τέτοια ὅπλα. Ὁ Ἐμμανυέλ Μακρόν μέ πολύ γαλλικό τρόπο ἐξήγησε ὅτι ἡ Οὐκρανία ἔχει τό δικαίωμα νά πλήττει ρωσσικές στρατιωτικές ἐγκαταστάσεις, ἀπό τίς ὁποῖες ἐξαπολύονται ἐπιθέσεις ἐναντίον τοῦ ἐδάφους της, ἀλλά ἀσφαλῶς ὄχι πολιτικούς στόχους. Ὁ Γερμανός Καγκελλάριος Ὄλαφ Σόλτς δέν ἀμφισβητεῖ τό δικαίωμα τῆς Οὐκρανίας νά ἀποκτήσει ὅπλα μεγάλου βεληνεκοῦς, ὅμως ὁ ἴδιος δέν προτίθεται νά ἐπιτρέψει τήν μεταφορά γερμανικῶν συστημάτων Taurus. Ὅπως ἄλλως τε ὁμολόγησε, ἡ λειτουργία τέτοιων συστημάτων, καί μάλιστα ἄμεσα, δέν εἶναι ἐφικτή δίχως τήν ἀποστολή γερμανικοῦ προσωπικοῦ, τήν ὁποία (ἐν ἀντιθέσει πρός τούς Γάλλους καί τούς Βρεταννούς, ὅπως τοῦ ξέφυγε) ὁ ἴδιος δέν εἶναι διατεθειμένος νά ρισκάρει. «Δέν θά ἀποστείλουμε οὔτε ἕναν Ἰταλό στρατιώτη, γιατί δέν εἴμαστε σέ πόλεμο μέ τήν Ρωσσία» ἐπανέλαβε ἀπό τήν πλευρά του καί ὁ Ἰταλός ὑπουργός Ἐξωτερικῶν Ἀντόνιο Ταγιάνι.
Ἀρκεῖ νά ἀναλογισθεῖ κανείς ὅτι στήν φάση αὐτήν ἡ Οὐάσιγκτων λειτουργεῖ ὡς ἡ φωνή τῆς λογικῆς, ἄν καί ὄχι δίχως ἀσάφειες ἀπό τήν πλευρά της. Ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Λευκοῦ Οἴκου, Τζών Κίρμπυ, ἐδήλωσε τήν Τετάρτη ὅτι, παρ᾿ ὅλο πού ἡ ὑποστήριξις τῶν ΗΠΑ πρός τό Κίεβο ἔχει ἐξελιχθεῖ, «αὐτήν τήν στιγμή δέν ὑπάρχει καμμία ἀλλαγή στήν πολιτική μας». Ὡστόσο, τήν ἰδία ἡμέρα ὁ ἐπί κεφαλῆς τοῦ Σταίητ Ντηπάρτμεντ, Ἄντονυ Μπλίνκεν, ἀνέφερε ὅτι ἡ στάσις τῆς Οὐάσιγκτων γιά τό θέμα θά «προσαρμοσθεῖ» μέ βάση τίς μεταβαλλόμενες συνθῆκες στό πεδίον τῆς μάχης. Ὅλα αὐτά, δίχως νά δίδεται ἡ δέουσα προσοχή στίς προειδοποιήσεις πού ἐκτοξεύει ἡ Ρωσσία, καί μάλιστα διά στόματος Βλαντιμήρ Πούτιν, ἀφ᾿ ὅτου ἐξεκίνησε (μέ πρωτοβουλία τοῦ Βρεταννοῦ ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν) ἡ σχετική φιλολογία.
«Οἱ χῶρες τοῦ ΝΑΤΟ πρέπει νά συνειδητοποιήσουν τί εἴδους παιγνίδι παίζουν. Θά πρέπει νά ἐνθυμοῦνται ὅτι, κατά κανόνα, πρόκειται γιά μικρές, πολύ πυκνοκατοικημένες χῶρες. Αὐτός εἶναι ὁ παράγων πού πρέπει νά ἔχουν κατά νοῦ πρίν ὁμιλήσουν γιά πλῆγμα σέ ρωσσικό ἔδαφος» ἀνέφερε, ἐπιστρέφοντας ἀπό ἐπίσκεψη στό Οὐζμπεκιστάν ὁ Πούτιν, σέ γλῶσσα πού δέν ἐπιτρέπει παρερμηνεῖες. Ὁ Οὗγγρος Πρωθυπουργός, Βίκτωρ Ὀρμπάν, ὁ ὁποῖος δικαίως προειδοποιεῖ ὅτι οἱ Εὐρωπαῖοι ὑπνοβατοῦν πρός ἕναν πόλεμο δίχως στρατηγικό στόχο, τοῦ ὁποίου δέν ἔχουν κἄν προϋπολογίσει τά κόστη, εἶναι ὡς γνωστόν ἀπομονωμένος καί στιγματισμένος.
Στήν Σόφια, ἡ διακοινοβουλευτική συνέλευσις τοῦ ΝΑΤΟ ἐνέκρινε τήν πρόταση ἀποστολῆς ὁπλισμοῦ μεγάλου βεληνεκοῦς στήν Οὐκρανία, τήν ἰδία στιγμή πού οἱ ὑπουργοί Ἐξωτερικῶν τῶν Συμμάχων ἐπιχειροῦσαν στήν Πράγα νά ἐπιλύσουν τό ἀδιέξοδο.
Ἐφρόνισε, ὡστόσο, νά τούς προκαταλάβει ὁ Γενικός Γραμματεύς τοῦ ΝΑΤΟ, Γένς Στόλτενμπεργκ, δηλώνοντας ὅτι «οἱ σύμμαχοι παραδίδουν πολλά διαφορετικά εἴδη στρατιωτικῆς ὑποστηρίξεως στήν Οὐκρανία καί κάποιοι ἀπό αὐτούς ἐπέβαλαν ὁρισμένους περιορισμούς στήν χρήση αὐτῶν τῶν ὅπλων. […]
Ὅμως, πιστεύω ὅτι, ὑπό τό φῶς τοῦ πῶς ἐξελίχθηκε αὐτός ὁ πόλεμος […], ἔχει ἔρθει ἡ ὥρα νά ἐξετάσουμε ὁρισμένους ἀπό αὐτούς τούς περιορισμούς, γιά νά δώσουμε στούς Οὐκρανούς τήν δυνατότητα νά ἀμυνθοῦν πραγματικά».
Τήν ἰδία ὥρα, εἰς ὅ,τι ἀφορᾶ στήν μεσανατολική ἀνάφλεξη, ἡ στάσις τῶν Εὐρωπαίων κυμαίνεται ἀπό τήν ἀταβιστική καταψήφιση ἀπό μέρους τῆς Τσεχίας καί τῆς Οὑγγαρίας ὁποιουδήποτε ψηφίσματος στά Ἡνωμένα Ἔθνη κάνει λόγο γιά τά παλαιστινιακά δικαιώματα, μέχρι τήν πρόσφατη ἀπόφαση Ἱσπανίας, Ἰρλανδίας καί Νορβηγίας (στίς ὁποῖες ἔκανε γνωστό ὅτι θά προστεθεῖ ἡ Σλοβενία) νά ἀναγνωρίσουν τήν Παλαιστίνη ὡς κράτος. Εἰδικῶς ἡ κίνησις τῆς (ἐκτός ΕΕ) Νορβηγίας ἔχει ὑψηλό συμβολισμό, διότι πρόκειται γιά τήν χώρα ἡ ὁποία ἐφιλοξένησε καί διευκόλυνε τήν δεκαετία τοῦ 1990 τήν Συμφωνία τοῦ Ὄσλο, μέ τήν ὁποία καί ἐδημιουργήθη ἡ Παλαιστινιακή Ἀρχή.
Σέ ἕνα περιβάλλον, στό ὁποῖο ἡ ΕΕ ἀποκαλύπτεται ὅλο καί πιό διχασμένη ἐπί τοῦ ζητήματος, ἐξωευρωπαϊκές παρεμβάσεις ὑπενθυμίζουν ἠχηρῶς τήν ἀλλαγή τῶν παραμέτρων πού συντελεῖται τούς τελευταίους μῆνες. Ἀπό τήν μία πλευρά, ἡ Κίνα διαμηνύει ὅτι ἡ ἔνοπλος ἀντίστασις ἀποτελεῖ δικαίωμα κατοχυρωμένο ἀπό τό Διεθνές Δίκαιο καί ὅτι τό «δικαίωμα ὑπάρξεως» κατ᾿ ἐξοχήν διακυβεύεται στήν περίπτωση τοῦ κατεχομένου παρά τοῦ κατέχοντος.
Ἀπό τήν ἄλλη, ἡ Σαουδική Ἀραβία (εἰσηγητής, τό μακρινό 2002, στόν Ἀραβικό Σύνδεσμο τοῦ ἀναπαντήτου «Σχεδίου Ἀμπντουλλάχ» γιά συνολική ἐξομάλυνση τῶν σχέσεων τῶν χωρῶν τῆς περιοχῆς μέ τό Ἰσραήλ, ὑπό τόν ὅρο ἱδρύσεως παλαιστινιακοῦ κράτους) ἐτόνισε διά στόματος τοῦ ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν ὅτι «δέν ἀντιστοιχεῖ στό Ἰσραήλ νά ἀποφασίσει ἐάν οἱ Παλαιστίνιοι ἔχουν ἤ ὄχι τό δικαίωμα στήν αὐτοδιάθεση. Εἶναι ἀπολύτως ἀναγκαῖο νά ἀποδεχθεῖ τό Ἰσραήλ ὅτι δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει χωρίς τήν ὕπαρξη καί ἑνός παλαιστινιακοῦ κράτους».
(ἀπό τήν ἐφημερίδα "ΕΣΤΙΑ")