Όπως και να ΄χει, το πολιτικό αποτέλεσμα είναι πως στη Γαλλία αναδεικνύεται ένα πολιτικό σκηνικό που μοιάζει με αυτό της δεκαετίας του ’90, όπου το «ανανεωμένο» - τότε – Σοσιαλιστικό Κόμμα του Ζοσπέν, σε συμμαχία με το «ανακυκλωμένο» Κομμουνιστικό Κόμμα του Ρομπέρ Υ (τον θυμάται, άραγε, κανείς;) θέλησαν να εφαρμόσουν και στη νότια ακτή του Στενού της Μάγχης τον «Τρίτο Δρόμο» του Τόνυ Μπλαιρ. Κατά περίεργη σύμπτωση, στη Βρετανία επανήλθαν οι Εργατικοί, οι οποίοι, απαλλαγμένοι από την «κληρονομιά» Κόρμπυν, μάλλον φαίνεται να επιστρέφουν στο σοσιαλφιλελευθερισμό του μπλαιρισμού.
Φυσικά, υπάρχουν εθνικές διαφορές και προσαρμογές στη σημερινή πραγματικότητα, όπως το ζήτημα του βρετανικού Εθνικού Συστήματος Υγείας (NHS), που δεν μπορεί καμία κυβέρνηση να αρνηθεί ότι χρειάζεται αναβάθμιση. Όμως, η επιμονή σε πολιτικές λιτότητας θα παραμείνει σε Λονδίνο και Παρίσι, απλώς, πλέον, θα έχει «πράσινο» πρόσημο… Η Γαλλία, μάλιστα, όπου ο Μελανσόν τάσσεται κατά της πυρηνικής ενέργειας – η οποία, όμως, εξασφαλίζει στη χώρα πολύτιμους «βαθμούς» ενεργειακής ανεξαρτησίας - και θέτει ως στόχο να μπορεί να χρησιμοποιεί η χώρα 100% ΑΠΕ έως το 2050, κινδυνεύει, να περιπέσει σε απόλυτη εξάρτηση από το αμερικανικό LNG!
Καθώς στη Γερμανία ο σοσιαλ-πρασινο-φιλελεύθερος κυβερνητικός συνασπισμός μοιάζει να γλιτώνει από την απειλή συνύπαρξης με τη Λεπέν, ο γαλλο-γερμανικός άξονας θα μπορεί να ελπίζει πιο βάσιμα πια στην ανανέωση της θητείας φον ντερ Λάυεν. Οι «πράσινες» πολιτικές, αλλά και η δημοσιονομική «ορθοδοξία» δεν θα αμφισβητηθούν ουσιαστικά. Μπορεί, βέβαια, αυτό να μην επαρκεί για να αποσπασθεί η συναίνεση της Μελόνι. Μετά, όμως, από τους συμβιβασμούς που έχει κάνει, πολύ πιθανόν να ικανοποιηθεί με την ανάρρηση του Μάριο Ντράγκι στην κορυφαία θέση της Κομισιόν, αν δεν υπάρξουν άλλα ανταλλάγματα προς την Ιταλία.
Και, φυσικά – για να ολοκληρωθεί η «νεκρανάσταση» της δεκαετίας του ’90 – το νέο πολιτικό σκηνικό (ειδικά αν υπάρξει ανανέωση της θητείας της κ. φον ντερ Λάυεν), συμπληρώνει ο πόλεμος κατά του «δικτάτορα Πούτιν» (όπως τότε κατά του «φασίστα Μιλόσεβιτς»). Ήταν εκείνη την εποχή που στη Γαλλία «διέπρεπαν» οι λεγόμενοι «νέοι φιλόσοφοι» (“nouveaux philosophes”) – ανάμεσα σε αυτούς ο Φινκελκρό, ο Ανρί-Λεβί και ο Αντρέ Γκλυκσμάν, ο γυιός του οποίου, Ραφαέλ, ηγείται σήμερα συμμαχικού σχήματος με τους Σοσιαλιστές και συμμετέχει στο «Νέο Λαϊκό Μέτωπο». Βασικό τους φιλοσοφικό αποκύημα το ότι η Γαλλία θα πρέπει να συνταχθεί αναφανδόν με τη Νατοϊκή πολιτική σε Βοσνία και Κόσσοβο…
Μένει να δούμε αν θα συμπληρωθεί και η τελευταία, μεγαλύτερη και πιο αμφίβολη ψηφίδα στο νέο πολιτικό μωσαϊκό: θα καταφέρει ο Μπάιντεν – ως εν ζωή …«Ελ Σιντ» - να κερδίσει τον Τραμπ; Αν ναι, τότε θα έχουμε επάνοδο στην περίοδο Κλίντον, και δη σε πιο σκληροπυρηνική ή και …πυρηνική έκδοση. Γιατί είναι άλλο ένας περιφερειακός πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία κι άλλο ένας «πόλεμος δι’ αντιπροσώπου» με την ίδια τη Μόσχα: αυτή τη φορά (για να παραφράσουμε τον Μαρξ) ο «Τρίτος Δρόμος» κινδυνεύει να βγάλει την Ευρώπη, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο, όχι στη φάρσα αλλά στην τραγωδία…