Οι συμφωνίες αυτές αναγνώρισαν «δικαιώματα» της Τουρκίας στη Κύπρο εκ των οποίων είχε τελείως αποξενωθή από της εποχής του Ρωσσο-τουρκικού Πολέμου το 1878, οπότε εκχώρησε την Μεγαλόνησο στους Άγγλους.
Εν τούτοις, το καθεστώς των «εγγυήσεων» Ελλάδος, Τουρκίας και Βρεταννίας ήταν η πέτρα του σκανδάλου η οποία στέρησε την αυτοδιάθεση απ’ τον Κυπριακό λαό, που σήμερα oι περισσότεροι λαοί απολαμβάνουν. Η Κύπρος κατέστη εν συνεχεία χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και μόνη η ιδιότητα αυτή αποτελεί εγγύηση για τους Τουρκοκυπρίους κι οι άλλες περιττεύουν.
Αλλά κι αν οι «εγγυήσεις» θεωρούντο «γενέθλιο στοιχείο» της Κυπριακής «ανεξαρτησίας» (!), το γεγονός ότι το δημοκρατικό καθεστώς στην Κύπρο αποκατεστάθη εντός μηνός από του πραξικοπήματος Δ. Ιωαννίδη-ΝΑΤΟ του Ιουλίου 1974, θα έπρεπε οι κατοχικές Τουρκικές δυνάμεις να έχουν αποχωρήσει για να ισχύουν «οι εγγυήσεις».
Με την σημερινή της συμπεριφορά της, η Τουρκία έχει καταργήσει τις «εγγυήσεις» και στην θέση τους έχει επιβάλλει την κατοχή του 38% του Κυπριακού εδάφους και σφετερισμό των Κυπριακών περιουσιών.
Η Τουρκία δεν πρόκειται ποτέ να συμφωνήσει στην επαναφορά των Κυπριακών πραγμάτων στην προ του 1974 κατάσταση όσοι «γύροι» συζητήσεων κι αν διεξαχθούν, όσες παραχωρήσεις κι αν αποδεχθή η Κυπριακή κυβέρνηση. Σκοπός της Τουρκίας είναι η εδραίωση στην Κύπρο, η καταστροφή της Κυπριακής Δημοκρατίας κι η κατάληψη και του υπολοίπου εδάφους - πλην ίσως των Βρεταννικών βάσεων.
Αντί λοιπόν να συμφύρεται ο Κύπριος πρόεδρος με τα ανδρείκελα του Ερντογάν των κατεχομένων εδαφών, θα έπρεπε ν’ αρχίσει διαπραγματεύσεις με τη νέα Βρεταννική κυβέρνηση του σερ Στάρμερ, για την αποχώρηση των Αγγλικών στρατευμάτων από τις δύο βάσεις της Δεκελείας και του Ακρωτηρίου και την καταγγελία του κυριαρχικού χαρακτήρα τους.
Από της εποχής του Μάκ Μίλαν, το καθεστώς αυτό ήταν αναχρονιστικό, οι στρατηγικοί λόγοι που το προκάλεσαν εξέλειπαν και το κόστος συντηρήσεως των βάσεων απαγορευτικό - όταν στην Αγγλία οι άστεγοι ευρίσκονται σε κάθε γειτονιά και το Εθνικό Σύστημα Υγείας χωλαίνει απαισίως.
Τώρα, με τη σοσιαλιστική κυβέρνηση στην Αγγλία δίδεται μία ευκαιρία να ξεκινήσει ο Κυπριακός Ελληνισμός την μερική έστω αποκατάσταση της εδαφικής κυριαρχίας του, με την απομάκρυνση των Βρεταννικών βάσεων από την Μεγαλόνησο.
Όσον αφορά στην κατακτητική Τουρκία, ό,τι κέρδισε με αίμα δεν πρόκειται να το αποδώσει με διαπραγματεύσεις αλλ’ η Ιστορία δεν τελειώνει το 1974 ούτε μετά το 1991, με την κατάρρευση του «Σιδηρού Παραπετάσματος», ως ισχυρίζεται ο Φράνσις Φουκουγιάμα (*). Την Ιστορία συνεχίζουν και αναδιαμορφώνουν οι άνθρωποι.
(*) Αμερικανός ιστορικός που δημοσίευσε το πόνημα «The end of the History». Γεννήθηκε το 1952