Η ακύρωση της προγραμματισμένης επισκέψεως στην Αθήνα του Τούρκου υπουργού Εσωτερικών Αλί Γερλίκαγια σηματοδοτεί την λήξη της αποφυγής κρίσεων από την Τουρκία στο Αιγαίον πέλαγος ,με σημείον καμπής το επεισόδιο της Κάσου, όπου πέντε πολεμικά σκάφη της γείτονος παραβίασαν την Ελληνική υφαλοκρηπίδα και αμφισβήτησαν την ΑΟΖ «εν τοις πράγμασι». Η Ελληνική «ρηματική διακοίνωση» (διαμαρτυρία) του ΥΠΕΞ, αν και καθυστέρησε απαισίως, ήταν καταγγελτική ως προς τις Τουρκικές ενέργειες της περασμένης εβδομάδας στο Καρπάθιο πέλαγος: 

«Οι μονομερείς πράξεις της Τουρκίας»- αναγνωρίζεται πλέον - «δεν έχουν καμία επίπτωση επί της κυριαρχίας της Ελλάδος στην περιοχή της νήσου Κάσου όπου Τουρκικά πολεμικά πλοία εμπόδισαν (υποθαλάσσιες) έρευνες και δεν τήρησαν καν τους βασικούς κανόνες ασφαλούς ναυσιπλοΐας» αλλά προκάλεσαν δυσάρεστο προηγούμενο για τα Ελληνικά συμφέροντα.

Η κυβέρνηση Κυρ. Μητσοτάκη πώς αντέδρασε; Με τηλεφωνικά διαβήματα και χαώδεις κατευναστικές προσπάθειες «εξημερώσεως του θηρίου» – εις μάτην όμως. Η Τουρκία παρεβίασε άνευ συνεπειών ακόμη και τα Ελληνικά χωρικά ύδατα στο Καρπάθιο κι ενέγραψε άλλο ένα «τετελεσμένο» εις βάρος της Ελληνικής κυριαρχίας.

Το γεγονός χρεώνεται εις βάρος του ΥΠΕΞ κ. Γεραπετρίτη και της πολιτικής «σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω» που εφαρμόζει από διετίας η κυβέρνηση απέναντι στον Ερντογάν, με μόνη ωφέλεια την αποφυγή εμπλοκών στον αέρα με την Ελληνική πολεμική αεροπορία που δεν εκμεταλλεύεται την υπεροχή της.

Ο Ερντογάν, πάλι, αναπροσαρμόζει την τακτική του εξ αιτίας δύο παραμέτρων: Πρώτον την προσπάθεια ανακτήσεως του χαμένου κύρους στο εσωτερικό, όπου οι δημοσκοπήσεις τον εμφανίζουν πολύ υποδεέστερο των Κεμαλιστών και δεύτερον, της βελτιώσεως της οικονομικής εικόνας της Τουρκίας στο εξωτερικό, διά της επανόδου της πολιτικής σε πιο ορθόδοξη διαχείριση, με αποπληρωμή του εξωτερικού χρέους και αύξηση της αποδόσεως των Τουρκικών ομολόγων που τα κάνει βραχυπροθέσμως δημοφιλή.

Η ανάφλεξη της καταστάσεως στην Μέση Ανατολή, επίσης, δεν συμβιβάζεται με την διατήρηση του κλίματος «υφέσεως» στις σχέσεις με την Δύση και την Ελλάδα και απάδει με τις Τουρκικές απειλές επιθέσεως κατά του Ισραήλ και συστάσεων του τελευταίου, περί αποπομπής της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ.

Η αναγκαία ισορροπία της Τουρκικής εικόνας των σχέσεων με την Ελλάδα τορπιλίζει το κλίμα γαλήνης που ισχυρίζετο η κυβέρνηση Μητσοτάκη ότι επικρατούσε στο Αιγαίον και τερματίζει τον «μήνα του μέλιτος» των δύο χωρών που δεν ήταν δα και τόσον ειρηνικός, αν κριθή από πλευράς κόστους της Ελλάδος και κερδών της Τουρκίας.

Με δύο λόγια, η πολιτική υφέσεως των Ελληνοτουρκικών σχέσεων απέτυχε παταγωδώς ως άλλωστε προβλέπετο από τους μη έχοντας ψευδαισθήσεις ως προς τις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας.