Τα τελευταία πέντε χρόνια, οι θιασώτες του πράσινου υδρογόνου υποστήριξαν ότι μπορεί να αντικαταστήσει τα ορυκτά καύσιμα σε οτιδήποτε, από τις βιομηχανικές διαδικασίες μέχρι τη θέρμανση των σπιτιών και τις μεταφορές. Ωστόσο, το κόστος και η επιστήμη κάνουν πολλές από τις εφαρμογές του αποκυήματα της φαντασίας

Οι εξελίξεις τον Ιούλιο από δύο μεγάλους υποστηρικτές της τεχνολογίας υποδηλώνουν ότι ο κλάδος μπορεί να γίνει πιο πρακτικός και μικρότερος. Οι ελεγκτικές αρχές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, επί παραδείγματι, χαρακτήρισαν τον στόχο της Ευρώπης για παραγωγή 10 εκατ. τόνων πράσινου υδρογόνου και την εισαγωγή άλλων τόσων έως το 2030 «υπερβολικά αισιόδοξο» και τόνισαν ότι στερείται «σοβαρών αναλύσεων». Η Forrest, εν τω μεταξύ, μόλις απέσυρε τον στόχο της για παραγωγή 15 εκατ. τόνων ετησίως έως το 2030. Ο Αντριου Φόρεστ, ο ιδρυτής αυτού του αυστραλέζικου ομίλου σιδηρομεταλλεύματος αξίας 38 δισ. δολαρίων και μάχιμος ακτιβιστής για το κλίμα, υπήρξε ένας από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του πράσινου υδρογόνου.

Η Forrest, πάντως, αποδίδει την απόσυρση του στόχου των 15 εκατ. τόνων στο υψηλό ενεργειακό κόστος για την εξαγωγή του αερίου από το νερό με τη χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Αυτός, όμως, είναι μόνο ένας από τους πολλούς παράγοντες. Η κλίμακα της ενέργειας που απαιτείται είναι τρομακτική. Ειδικότερα και συγκεκριμένα, η χρήση πράσινου υδρογόνου σε όλη τη χαλυβουργία, στις αερομεταφορές και στη ναυτιλία θα απαιτούσε σχεδόν πέντε φορές την ηλιακή και την αιολική παραγωγική ικανότητα, η οποία εγκαταστάθηκε σε όλο τον κόσμο το 2022, όπως επισημαίνει ο Μίκαελ Λιεμπράιχ, συνδιαχειριστής εταίρος στην EcoPragma Capital. Η απαιτούμενη ικανότητα αποθήκευσης και αποστολής είναι επίσης υψηλότερη από ό,τι για το συμβατικό υδρογόνο, που παράγεται από ορυκτά καύσιμα. Συνολικά η παραγωγή πράσινου υδρογόνου για τις περισσότερες εταιρείες θα κόστιζε επί του παρόντος τουλάχιστον 6 δολάρια το κιλό, τέσσερις φορές το κόστος παραγωγής της πιο ρυπογόνου έκδοσής του, κατά τον Λιεμπράιχ. Επικαλούμενος δεδομένα του Διεθνούς Οργανισμού Ενέργειας σημειώνει ότι μόλις το 1% από περίπου 1.600 έργα πράσινου υδρογόνου ανά όγκο παραγωγής έχουν προχωρήσει πολύ πέρα από το στάδιο της διερεύνησης. Συν τοις άλλοις, και ως καύσιμο είναι απίστευτα σπάταλο. Τουλάχιστον το 70% της ενέργειας χάνεται για την παραγωγή και τη μετακίνησή του, μέχρι να τοποθετηθεί, για παράδειγμα, σε ένα αυτοκίνητο υδρογόνου, όπως τα μοντέλα 500 Mirai Toyota Motor που έχουν διατεθεί για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού. Εάν, τέλος, κάνουμε τη σύγκριση, για τα αμιγώς ηλεκτρικά οχήματα η απώλεια είναι μόλις 20%, σύμφωνα με τον σύμβουλο του Λευκού Οίκου για το κλίμα, Σολ Γκρίφιθ.

(από την εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»)