Οι προτάσεις αυτές έρχονται επιτακτικά στο προσκήνιο και δεν πρέπει να αγνοηθούν γιατί περιέχουν τον κίνδυνο σπατάλης χωρίς αποτέλεσμα. Βασίζονται στην έννοια της «κυκλικής οικονομίας» δηλ. της επιλογής και ανακυκλώσεως, που μερικώς αντιμετωπίζει το συνολικό πρόβλημα των αποβλήτων.
Συγκεκριμένως, η WWF Ελλάς προτείνει γενικώς χωρίς ανάλυση των δυσκολιών, την πρόληψη, επαναχρησιμοποίηση, ανακύκλωση, διαχείριση υπολείμματος και, τέλος, «την απευκταία καύση» των απορριμμάτων .Αυτήν αποδέχεται το «εθνικό σχέδιο» αποβλήτων της κυβένησης, που «θα κοστίσει 5,5 δις. ευρώ μέχρις του 2040 κατά τους περιβαλλοντολόγους, έναντι «40 ευρώ λιγότερο ανά τόννο σκουπιδιών» κατ’ αυτούς.
Είναι φανερό ότι ένας τόσο σχοινοτενής υπολογισμός δεν μπορεί να στηρίξει τον σχεδιασμό της συνολικής πολιτικής εξουδετερώσεως των συνεπειών των αποβλήτων στο περιβάλλον, ανθρωπογενών και φυσικών. Χρειάζονται ρεαλιστικές κι εφικτές λύσεις χωρίς χάσιμο χρόνου.Καλή είναι η γενική περιβαλλοντική αρχή «πληρώνω όσο ρυπαίνω» αλλά δεν λύει το πρόβλημα των ρύπων ως απεδείχθη και από την «αγορά» εκπομπών διοξειδίου του άνθρακος στην ατμόσφαιρα.
Ορθώς επισημαίνει η οργάνωση WWF τα αίτια της αυξήσεως της παραγωγής απορριμμάτων κατά 73% στο διάστημα 1995-2019 στην χώρα ως η «πολιτική απροθυμία, κακή εφαρμογή των νόμων, έλλειψη πόρων και τεχνογνωσίας κι η παγιωμένη διαφθορά» αλλά δεν μας λέγει αν όλα αυτά τα δεινά θα ξεπερασθούν απλώς με την «ενημέρωση των πολιτών»!...
Βέβαια κι αυτή χρειάζεται και δη «εξ απαλών ονύχων», αλλά δεν αρκεί. Επιβάλλεται η πρακτική εφαρμογή μέτρων όπως η οικονομική διαλογή, η συσκευασία, μεταφορά και ταφή των αποβλήτων σε απομεμακρυσμένα σημεία της χώρας, με κατάλληλη προετοιμασία της τοποθεσίας ώστε να μην βλάπτει τον υπόγειο υδάτινο ορίζοντα και να παράγει εκμεταλλεύσιμο μεθάνιο. Μία τέτοια λύση εφαρμόζει ήδη ο δήμος του Ελσίνκι στην Φινλανδία, αποκλείοντας την καύση των αποβλήτων που απλώς μεταθέτει το πρόβλημα απ’ το έδαφος στην ατμόσφαιρα.
Για την ελαχιστοποίηση του προβλήματος των σκουπιδιών πρέπει να ξεκινήσει η προσπάθεια από τους παραγωγούς προϊόντων που μεταβάλλονται σε σκουπίδια μετά την χρησιμοποίηση τους από τους καταναλωτές. Είναι λάθος οι «μπατονέτες» (cottonbuds) με πλαστικό άξονα έναντι ενός ευκόλως διασπωμένου υλικού, για ν’ αναφέρωμε ένα πρόχειρο παράδειγμα από τα χιλιάδες προϊόντα που παράγονται από αδιάσπαστα κι επικίνδυνα υλικά, με αποκορύφωμα το αλουμίνιο πού είναι ύποπτο για την ασθένεια Αλτσχάιμερ απλώς γιατί βολεύει τους κατασκευαστές. Η υάλινη συσκευασία είναι υγιεινότερη και περιβαλλοντικά διαχειρίσιμη, έναντι των κουτιών αλουμινίου, η περισυλλογή των οποίων απέτυχε οικτρά με την αντιστροφή της αρχής προστασίας: «ο εισπράττων αξία, ανακυκλώνει». Η υποχρεωτική επίσης επιστροφή των συσκευασιών στον πωλητή συσκευών, θα συνέβαλε στον περιορισμό των αποβλήτων, χωρίς αυτή να εξαντλεί τα «έξυπνα» μέτρα κατά της καταχρήσεως του περιβάλλοντος απ’ την κακή έννοια του επιχειρηματικού κέρδους που πρέπει να βαρύνει τον παραγωγό πρωτίστως και μετά τον καταναλωτή, ο οποίος παραμένει ανυποψίαστος σε μία κοινωνία αγροίκων αστών, που εξακολουθεί να θεωρεί το λουτρό «αχρείαστο»!