Χαφτάρ κι η δυτική υπό τον «πρωθυπουργό» Ντμπεϊμπά, δεν κυβερνάται εξ ολοκλήρου.
Η συμφωνία παρέχει εξαιρετικά προνόμια στην Τουρκία πού στο απώτερο παρελθόν είχε μακρά παρουσία σ’ αυτή την αφρικανική χώρα .Μεταξύ των σημερινών, αναλαμβάνει την εκπαίδευση των ενόπλων δυνάμεων του δυτικού τμήματος της Λιβύης και την εγκατάσταση των Τουρκικών ενόπλων δυνάμεων αυτόθι. Η δυτική Λιβύη μετατρέπεται σε Τουρκικό προτεκτοράτο με τις εκτεταμένες ασυλίες του στρατιωτών που προσβάλλουν την υπερηφάνεια των Βερβερίνων.
Ως αντάλλαγμα, η Τουρκία διαχειρίζεται τις εξαγωγές κι εισαγωγές της Λιβύης και τον πετρελαϊκό πλούτο της, που ευρίσκεται όμως στο ανατολικό τμήμα που διευθύνει ο Χαφτάρ. Σημειωτέoν, ότι η Κεντρική Τράπεζα της Λιβύης στην Τρίπολη, σταμάτησε τις εργασίες της, λόγω απαγωγής στελέχους της υπό «αγνώστων».
Το ζήτημα είναι αν ο «πρωθυπουργός» της Λιβύης Άμπτελ Χαμίτ Ντμπεϊμπά μπορεί να εκπροσωπεί την χώρα σε διεθνείς συμφωνίες, χωρίς έγκριση του Κοινοβουλίου της χώρας και δίχως εκλογές από εποχής του καθεστώτος Καντάφι, που ανετράπη έπειτα από πραξικόπημα του ΝΑΤΟ το 2011. Το κρίσιμο σήμερα θέμα είναι αν οι συμφωνίες με την Τουρκία μπορούν ν’ αποδώσουν.
Ερώτημα γεννάται αν μπορεί η Τουρκία, χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ, να υποκαθιστά την Λιβυκή κυριαρχία σε στρατηγικές επιχειρήσεις στον κόλπο της Σύρτης που στο παρελθόν Αμερικανικά μαχητικά κατέρριψαν Λιβυκά «Μίγκ», επί προέδρου Ρόναλντ Ρέιγκαν. Ακόμη και το Βατικανό, για να μην μιλήσουμε για τα Ιταλικά και Γαλλικά ενδιαφέροντα στη βόρειο Αφρική, έχει εμπλακεί στην Λιβύη ενώ δεν απέχομε χρονικώς όταν «άγνωστα αεροσκάφη Ραφάλ» έπληξαν την Τρίπολη (μάλλον προερχόμενα απ’ το Κατάρ).Η Αίγυπτος επίσης παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς τα συμβαίνοντα στην ακυβέρνητη Λιβύη.
Συνεπώς ακόμη και με ανασύσταση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ο Ερντογάν ευρίσκεται σε δυσαρμονία με τα συμφέροντα της Τουρκίας, καθώς απομακρύνεται από το «Ευρωπαϊκό κονσέρτο» και υιοθετεί σαφώς αντιδυτική στάση - ιδίως στους δύο εν εξελίξει «πολέμους» δι αντιπροσώπου, του ΝΑΤΟ -και δή μέσα στην Ρωσία και με το Ιράν στον Λίβανο με τους Χετζμπολάχ και στην λωρίδα της Γάζης με τη Χαμάς.
Εσωτερικά , ωστόσο η Τουρκία δεν έχει ακόμη απαλλαγεί απ’ την υπόνοια του «μεγάλου ασθενούς» όπως το 1918 και στην Λιβύη, το λάθος του Γάλλου προέδρου Σαρκοζί, με το λιντσάρισμα του Καντάφι, συνοδεύει πάσαν εξωτερική επέμβαση στην διχασμένη χώρα.
Ο συμβαλλόμενος επίσης μετά του Ερντογάν , «πρωθυπουργός» Ντμπεϊμπά όσον κι αν «άρεσε»… στα Ηνωμένα Έθνη (τον έχουν αναγνωρίσει) δεν παύει να μην ελέγχει την χώρα του, θυμίζοντας ποίημα του Κ.Π.Καβάφη:
«Μήτε βαθύς στις σκέψεις ήταν μήτε τίποτε.
Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος» (*)
Αλλά με τέτοιους συνεταίρους, ο Ερντογάν διατρέχει τον κίνδυνο να χαρακτηρισθεί αφελής. Η Δύση δεν εμπιστεύεται πιά την Τουρκία.
(*) Καβαφικό ποίημα το 1928, που συμπτωματικά αποκτά επικαιρότητα, σήμερα.