Το κενό αυτό επιτρέπει μεν σε διαφορετικούς ψηφοφόρους να “προβάλλουν” στη Χάρις οποιαδήποτε πολιτική προτιμούν, παράλληλα όμως αφήνει περιθώρια στους αντιπάλους της να την κατηγορήσουν για έλλειψη πολιτικού σχεδίου ή για απόψεις που δεν την αντιπροσωπεύουν.
Η διακυβέρνηση Μπάϊντεν ήταν μία από τις πιο δραστήριες στον τομέα της κλιματικής και ενεργειακής πολιτικής, θεσπίζοντας ορισμένους από τους πιο σημαντικούς νόμους των τελευταίων δεκαετιών, με αποκορύφωμα το Πλαίσιο για τη Μείωση του Πληθωρισμού (IRA). ToIRA, αλλά και μία σειρά νόμων που αυστηροποιούσαν τα περιβαλλοντικά κριτήρια με τα οποία λειτουργούν οι εταιρείες ορυκτών καυσίμων, αποτελούν την “κληρονομιά” της Χάρις ως Αντιπρόεδρος. Πριν βρεθεί στον Λευκό Οίκο, η Χάρις είχε τη φήμη της σκληρής επικρίτριας των μεγάλων πετρελαϊκών, έχοντας συγκρουστεί μαζί τους τόσο από τη θέση της ως Γενική Εισαγγελέας της Καλιφόρνια, όσο και ως Γερουσιαστής της πολιτείας.
Εντούτοις, ως υποψήφια για την προεδρία, η Χάρις έχει αποφασίσει να ακολουθήσει μία πολύ πιο ασαφή πορεία. Μολονότι δεν έχει αποκηρύξει τις νομοθετικές πρωτοβουλίες του Μπάϊντεν, αποκάλυψε ότι έχει αλλάξει άποψη για τις σχιστολιθικές εξορύξεις (fracking), χωρίς να ζητά πλέον την ολική απαγόρευσή τους. Πέρα από την ευρύτερη αντιπαλότητα μεταξύ των περιβαλλοντικών ακτιβιστών και των μεγάλων πετρελαϊκών, το frackingαποτελεί ένα ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο ζήτημα στις ΗΠΑ: Αφενός, επέτρεψε τις εξορύξεις πολλών νέων κοιτασμάτων, καθιστώντας τη χώρα όχι μόνο ενεργειακά ανεξάρτητη, αλλά και κορυφαίο εξαγωγέα ορυκτών καυσίμων. Αφετέρου, η πρακτική θεωρείται εξαιρετικά επιβλαβής για το περιβάλλον, με πολλές τοπικές κοινότητες να αντιδρούν εναντίον της.
Επιπροσθέτως, η Χάρις καλείται να πάρει θέση σχετικά με την παύση των αδειοδοτήσεων για νέες μονάδες LNG, μία απόφαση του Μπάϊντεν που προκάλεσε την οργή των εταιρειών ορυκτών καυσίμων και προκάλεσε την καθυστέρηση αρκετών σχετικών επενδύσεων. Υπενθυμίζεται πως οι εξαγωγές φυσικού αερίου δεν συνιστούν μόνο εμπορικό ζήτημα, αλλά συνδέονται άμεσα με την οικονομική απομόνωση της Ρωσίας. Εξάλλου, ο κλάδος φυσικού αερίου των ΗΠΑ ήταν ο μεγάλος κερδισμένος μετά τη διακοπή των ρωσικών ενεργειακών εξαγωγών προς την Ευρώπη.
Φυσικά, η Χάρις έχει απέναντί της έναν αντίπαλο που δεν έχει κρύψει ποτέ τις απόψεις του για το περιβάλλον και την ενέργεια. Ο Τραμπ έχει συχνά εκφράσει το μένος του για οτιδήποτε “πράσινο”, λέγοντας πως η πρώτη του κίνηση μόλις επιστρέψει στον Λευκό Οίκο θα είναι να απαγορεύσει τα ταχέως αναπτυσσόμενα υπεράκτια αιολικά. Ο Τραμπ είναι σαφώς υπέρ των νέων εξορύξεων, κάτι που αποτυπώνεται και από τη χρηματοδότηση της εκστρατείας του, η οποία έχει λάβει εκατοντάδες εκατομμύρια από τις μεγάλες πετρελαϊκές και τα στελέχη τους. Από την άλλη, η άτεγκτη στάση του Τραμπ στο θέμα της κλιματικής αλλαγής σημαίνει πως η συντριπτική πλειοψηφία των περιβαλλοντικών οργανώσεων και πράσινων επιχειρήσεων υποστηρίζουν τη Χάρις.
Παρόλα αυτά, το κομμάτι της ενέργειας και του περιβάλλοντος μπορεί να αποδειχθεί η αχίλλειος πτέρνα της Χάρις στο επερχόμενο debateτων δύο υποψηφίων. Μολονότι οι περισσότεροι αναλυτές προβλέπουν πως η Χάρις μπορεί άνετα να επικρατήσει στο κομμάτι της ομιλίας και της παρουσίας, τα κενά που υπάρχουν στον πολιτικό σχεδιασμό της καμπάνιας της θα μπορούσαν να τις στοιχίσουν κρίσιμες ψήφους σε πολιτείες-κλειδιά.