Η Σάρα, παρίας από μικρό παιδί, με τα ανατολίτικα χαρακτηριστικά της (λόγω Ιρανού πατέρα) να κάνουν τα άλλα παιδιά να την κοροϊδεύουν στο σχολείο, με την ανύπανδρη μητέρα της να βρίσκεται “υπό σχολιασμό” και με τους Δυτικογερμανούς να σνομπάρουν τους Ανατολικογερμανούς, έμαθε ότι σε αυτή την κοινωνία είχε μόνο δύο επιλογές: να επιβιώνει ως συμβιβασμένο θύμα, ή να επιβάλλει τον εαυτό της και να κάνει “το δικό της”. Παλεύει, λοιπόν, ακούραστα ενάντια στο ρεύμα από τα μικράτα της.
Η Σάρα
Εντάχθηκε στο κομμουνιστικό κόμμα όταν όλοι οι άλλοι το εγκατέλειπαν, μίλησε για όριο στη μετανάστευση, αψηφώντας τις διαφωνίες του αριστερού Die Linke, αλλά και συντρόφων της που ήταν μετανάστες οι ίδιοι. Στο θέμα της Κριμαίας υποστήριξε ότι ο Ζελένσκι τοποθετεί ναζί σε θέσεις-κλειδιά όταν σχεδόν όλοι τάσσονταν κατά της Ρωσίας, τάχθηκε υπέρ των ομόφυλων ζευγαριών όταν οι άλλοι τα πολεμούσαν και διαφώνησε με την κρατική πολιτική στο θέμα της πανδημίας.
Σε όλη της την ζωή δεν έπαψε να διαφωνεί με την πλειοψηφία. Ακόμα και στο κομμουνιστικό κόμμα όπου πήγε λίγο μετά το γυμνάσιο, διαφώνησε ανοιχτά και την χαρακτήρισαν σταλινική, επειδή είχε γράψει ότι ο υπαίτιος για τα προβλήματα στη Σοβιετική Ένωση δεν ήταν ο Στάλιν αλλά το άνοιγμα στη Δύση. Τελευταίος σταθμός ήταν το Die Linke, όπου και εκεί κάποια στιγμή τελείωσε το απόθεμα από συμβιβασμούς. Έτσι προέκυψε το κόμμα όνομα και πράγμα, η “Ένωση Ζάρα Βάγκενκνεχτ – Για την Αλληλεγγύη και τη Δικαιοσύνη”. Στην ανατολική Γερμανία το κόμμα έχει μεγαλύτερη πέραση από ό,τι στην δυτική, διότι καταγγέλλει το γεγονός ότι μετά την ενοποίηση το Βερολίνο έσπευσε να τοποθετήσει σε όλες τις θέσεις-κλειδιά “δυτικούς” για να περιστείλει τα σοσιαλιστικά “κατάλοιπα”.
(η συνέχεια στο slpress.gr)