Ένας από τους κυριότερους εκφραστές του σύγχρονου αναθεωρητισμού καλεί έναν άλλον, τον Βλαδίμηρο Πούτιν, ηγέτη της Ρωσίας, να αντιστρέψει πολιτικές που ο ίδιος εξακολουθεί να εφαρμόζει, αδιαφορώντας για τις όποιες επιπτώσεις και με αυξανόμενη ένταση έναντι των γειτόνων του.
Αποτελεί, συνάμα, όμως, αυτή η κίνηση και δείγμα της διαρκούς προσπάθειας του Τούρκου προέδρου να εκμεταλλευτεί κάθε ευκαιρία υπέρ της χώρας του και βεβαίως του προσωπικού του πολιτικού κεφαλαίου, μέσω της ενεργούς διπλωματίας που ασκεί στην ευρύτερη περιοχή ενδιαφέροντός του και πέρα από αυτήν.
Μόνο το τελευταίο διάστημα, η Τουρκία εμφανίζεται να έχει αποκαταστήσει σχέσεις με κράτη και διεθνείς Οργανισμούς για τους οποίους θεωρούνταν έως τώρα «κόκκινο πανί», με κυριότερα παραδείγματα την Αίγυπτο και τις Αραβικές χώρες, σε συνεδρίαση του Συνδέσμου των οποίων μετείχε πρόσφατα, μετά από 13 χρόνια αποκλεισμού της. Όπως αντίστοιχα συμμετείχε πρόσφατα, για πρώτη φορά τα τελευταία 5 χρόνια, σε συνεδρίαση των ΥΠΕΞ της ΕΕ.
Από τη στήριξη που παρέχει στην Αλβανία και τη Βόρεια Μακεδονία, κυρίως σε ζητήματα στρατηγικής συνεργασίας και άμυνας, έως τη σύναψη 17 νέων συμφωνιών με την Αίγυπτο και βεβαίως τη δραστηριοποίησή της από τη Λιβύη έως τον Καύκασο, η Άγκυρα αναβαθμίζει έμπρακτα τον διεθνή της ρόλο. Κίνηση η οποία αντικατοπτρίζεται και στην αίτηση ένταξής της στην ομάδα των χωρών BRICS, αναζητώντας έτσι εναλλακτικές συμμαχίες πέραν εκείνης με τη Δύση.
Όλα αυτά δε την ίδια ώρα που η Δύση εξακολουθεί να τη θεωρεί ως αναπόσπαστη προέκτασή της στην περιοχή, αδυνατώντας να μεταβάλει ουσιαστικά τη στάση της, όποια κι αν είναι τα κατά καιρούς «αμαρτήματα» Ερντογάν, όπως η δισυπόστατη στάση που τήρησε έναντι της Ρωσίας στην υπόθεση των κυρώσεων εναντίον της μετά την εισβολή στην Ουκρανία.
Αυτή η -σαφώς αναθεωρητική- πολιτική αντικατοπτρίστηκε πρόσφατα και με ομιλία του Ρ. Τ. Ερντογάν ενώπιον στρατιωτικού κοινού στην Τουρκία, κατά την οποία δεν έκρυψε τις επεκτατικές του φιλοδοξίες. Μιλώντας στην τελετή παραλαβής των πτυχίων από τους αποφοίτους της Σχολής Χερσαίου Πολέμου του Πανεπιστημίου Εθνικής Άμυνας, ο Ερντογάν ξεκαθάρισε ότι η χώρα του στοχεύει σε μία επιρροή που εκτείνεται πέρα από τα εθνικά σύνορα, αγκαλιάζοντας περιοχές και λαούς από τη Μέση Ανατολή έως την Αφρική.
Υπό το φως αυτής της απροκάλυπτης πολιτικής αλλά και της έκτασης και έντασης που έχει λάβει, τι βαθμό εμπιστοσύνης μπορεί να εναποθέσει η χώρα μας σε συμφωνίες «φιλίας» όπως το Σύμφωνο των Αθηνών; Όταν αυτό ήδη παρασύρθηκε από τα κύματα που σήκωσαν οι τουρκικές φρεγάτες στα ανοικτά της Κάσου, εμπεδώνοντας στην πράξη το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο, προς τι η συνέχιση της ελληνικής διαλλακτικότητας και των αλλεπάλληλων κινήσεων κατευνασμού;
Η διπλωματία της ακινησίας, την οποία η Ελλάδα ακολούθησε πιστά κατά το μεγαλύτερο τμήμα της Μεταπολίτευσης, ελάχιστα προσέφερε στη χώρα. Κυριαρχικά μας δικαιώματα παραμένουν «στον πάγο», όπως η επέκταση των χωρικών μας υδάτων, ενώ αμφισβητείται ακόμη και η κυριαρχία της χώρας επί των εδαφών της, όπως καταδεικνύει η άρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει ΑΟΖ ακόμη και στην Κρήτη.
Δεν έχουμε μάθει τίποτε έως τώρα από τη γείτονα;
(από euro2day.gr)