της Αμερικανικής συμπολιτείας, αρκεί να αναφέρομε τους Τζον Κένεντι (1917-1963), Μάρτιν Λούθερ Κινγκ (1927-1968) και παρά λίγον, τον πρόεδρο Ρόναλντ Ρέιγκαν το 1981 – όλοι υπήρξαν χρήσιμοι και αξιομνημόνευτοι Αμερικανοί πολιτικοί. Αλλά κι οι δικοί μας, με πρώτον τον κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, τον Θεόδωρο Δηλιγιάννη και τον μεγάλο πολιτικό Ελευθέριο Βενιζέλο επαληθεύουν τον κανόνα ότι επισύρουν το μένος των δολοφόνων όσον περισσότερον ωφέλιμοι είναι για την πατρίδα.
Και τούτο πρωτίστως διότι έρχονται εις ρήξιν με το βαθύ κράτος που θέλουν να εξυγιάνουν -διότι νοσεί απαισίως. Τα κατεστημένα συμφέροντα – είτε διότι φοβούνται τις αμαρτίες τους ή επειδή δεν θέλουν να μοιράζονται την αφανή αλλά πραγματική εξουσία τους επί του αφελούς λαού, αρχαιώθεν δολοφονούσαν όσους απειλούσαν την ισχύ των, με πρώτον τον Ιούλιο Καίσαρα. Και προς τούτο χρησιμοποιούσαν το επιχείρημα ότι οι αναμορφωτές πολιτικοί ήσαν αντιδημοκράτες. Διότι αυτοί πώς άλλως να παρασκευάσουν πολιτική ομελέτα εάν δεν έσπαγαν τ’αυγά των καπήλων της δημοκρατίας;
Ολίγοι μεταρρυθμιστές πολιτικοί, σαν τον Σόλωνα το κατάλαβαν εγκαίρως κι ανεχώρησαν δια το εξωτερικό (επί δέκα έτη ο Σ. μετά την Σεισάχθεια) - δια να διαφυλαχθεί το έργο τους κι οι ίδιοι.
Για να επιμένουν σήμερα οι επίδοξοι δολοφόνοι κι οι υποκινητές τους, πάει να πει ότι η αγωνία τους είναι μεγάλη μην τυχόν εκλεγεί το υποψήφιο θύμα τους. Όσο δε τους απειλεί με πλήρη αναμόχλευση του βαθέως κράτους τόσο θα επαναλαμβάνονται οι δολοφονικές προσπάθειες τους.
Δεν είναι βέβαιον εάν θα επιτυχούν αλλά αποδεικνύεται ότι το υποψήφιο θύμα των δολοφόνων είναι ένας χρήσιμος, πολύ χρήσιμος άνθρωπος. Θα είναι κρίμα να χαθεί προτού επιφέρει την πολυπόθητη αλλαγή στην Αμερική. Αλλωστε, ο άνθρωπος αυτός υπήρξε ο μόνος πρόεδρος της που δεν διεξήγαγε έναν νέο πόλεμον επί της πρώτης θητείας του. Αλλά γι’ αυτό και μόνον θα ήταν άξιος θανατώσεως-τέτοια είναι η πώρωση των κατεστημένων συμφερόντων.