Εἶναι τό 2024, ὅταν ὁ Ρετζέπ Ταγίπ Ἐρντογάν (ξανα)εἶπε πώς κάποιοι θέλουν «νά φυλακίσουν τήν Τουρκία στά χερσαῖα σύνορά της», τονίζοντας ἐπί πλέον ὅτι συρρίκνωσαν τήν Τουρκία ἀποσπῶντας της ἐδάφη. Ἄρα τό «στρατηγικό βάθος» παλαιότερα καί σήμερα ἡ «γαλάζια πατρίδα» καί τά «σύνορα τῆς καρδιᾶς μας» εἶναι ἡ μοναδική διέξοδος γιά τήν Τουρκία πού ἀσφυκτιᾶ…
Οἱ ὁμοιότητες σέ πρακτικό καί σέ θεωρητικό ἐπίπεδο τῶν δύο καθεστώτων καί τῶν προτάσεων πού ἀναπτύσσουν εἶναι κάτι παραπάνω ἀπό ἐμφανεῖς. Ἐμπνευστής τοῦ ναζιστικοῦ «ζωτικοῦ χώρου» ἦταν ὁ καθηγητής Φρίντριχ Ράτζελ, ὁ ὁποῖος ὑποστήριξε τήν ὀργανική θεωρία ἀνάπτυξης τοῦ κράτους τό ὁποῖο, γιά νά τραφεῖ, ἐπιβάλλεται νά προσαρτήσει νέες περιοχές. Στήν συνέχεια τήν σκυτάλη πῆρε ὁ Κάρλ Χαουσχόφερ, ἐνῶ τελικός δίαυλος πρός τόν Χίτλερ ἦταν ὁ μαθητής τοῦ Χαουσχόφερ καί ἐκ τῶν ἀρχιτεκτόνων τοῦ Ὁλοκαυτώματος καί τῆς «Τελικῆς Λύσης» Ροῦντολφ Ἔς.
Ἀντιστοίχως ἕνας ἀπό τούς ἰδεολογικούς μέντορες τοῦ Ἐρντογάν, μέ τόν ὁποῖο ὅλως περιέργως ἔχει ἔρθει ἐπίσης σέ σύγκρουση –ὁ ἄλλος εἶναι ὁ Φετουλάχ Γκιουλέν–, ὁ Αχμέτ Νταβούτογλου, εἰσήγαγε τόν ὅρο «ζωτικός χῶρος» στό «στρατηγικό βάθος». Ἔτσι, ἀφοῦ ἡ Τουρκία τό 2030 θά ἔχει διπλασιάσει τόν πληθυσμό της φτάνοντας τά 150 ἑκατομμύρια, θά (ἔχει) προκύψει θέμα «ζωτικοῦ χώρου» γιά τόν τουρκικό κόσμο, ὁ ὁποῖος ἐκτείνεται ἀπό τήν Ἀδριατική ἕως τό Σινικό Τεῖχος. Στή συνέχεια ἀναπτύσσεται ἀπό τόν ἔμπιστο τοῦ Ἐρντογάν ναύαρχο Τζιχάτ Γιαϊτζί ἡ «γαλάζια πατρίδα», ἡ ὁποία ἀποκτᾶ ἰδιαίτερη σημασία, ἀφοῦ «ἡ Τουρκία δέν εἶναι ἁπλῶς μιά χώρα τοῦ Αἰγαίου, ἀλλά καί μιά χώρα πού ἐντάσσεται σέ ἕνα εὐρύτερο πλαίσιο, σέ μιά περιοχή πού ξεκινάει ἀπό τήν Ἀδριατική καί ἐκτείνεται ὥς τόν κόλπο τῆς Ἀλεξανδρέττας καί τήν Διώρυγα τοῦ Σουέζ».
Ὁ παραλληλισμός τοῦ «ζωτικοῦ χώρου» τοῦ ναζιστικοῦ καθεστῶτος καί τῶν διαφόρων ἐκφράσεων τῆς ἴδιας θεωρίας πού προωθοῦνται ἀπό τό καθεστώς Ἐρντογάν εἶναι σκανδαλωδῶς προφανής, μέ κίνδυνο ἐπανάληψης ἐάν ληφθοῦν ἀνάλογα «μέτρα» μέ αὐτά τῆς δεκαετίας τοῦ 1930, ὅταν ἡ Βρεταννία, ἡ Γαλλία καί ἡ ΕΣΣΔ ἐπιδίδονταν σέ μιάν ἀνέξοδη πολιτική κατευνασμοῦ τοῦ ναζιστικοῦ ἁρπακτικοῦ. Οἱ συμφωνίες τῆς Μόσχας καί τοῦ Μονάχου, οἱ ὁποῖες (παρ)έδωσαν Τσεχοσλοβακία, Αὐστρία, Πολωνία, Φινλανδία, ἀποδείχτηκαν καταστροφικές γιά τήν ἀνθρωπότητα, ἀντιστοίχως οἱ προωθούμενες συμφωνίες καί τό ἄφθονο χρῆμα (γιά νά συγκρατηθοῦν «πρόσφυγες» καί «μετανάστες») καί μέ στόχο τόν κατευνασμό τῆς Τουρκίας καί μέ δῶρο Αἰγαῖο, Κύπρο, Κουρδιστάν, Συρία, Λιβύη, ἐπίσης φαίνονται προδήλως καταστροφικές…
Μέ ἀφορμή (ἀλλά καί ὄχι μόνο) τήν ἀντιγραφή καί ἐξέλιξη τοῦ ναζιστικοῦ ζωτικοῦ χώρου ὡς «στρατηγικό βάθος» καί «γαλάζια πατρίδα» καί ἐντελῶς ἐνδεικτικές πράξεις ὅπως ἡ μετατροπή τῆς Ἁγίας Σοφίας σέ τέμενος, τό ἄνοιγμα τῶν Βαρωσίων στήν Κύπρο, ἡ συνεχής παραβίαση σέ γῆ, ἀέρα καί θάλασσα τῆς ἑλληνικῆς κυριαρχίας καί κυρίως οἱ ἐξελίξεις στό λεγόμενο μεταναστευτικό - προσφυγικό, μετά τίς σχετικές ἀνακοινώσεις τῆς Γερμανίας, δείχνουν ὡς πρόκληση γιά τήν ἐθνική μας συνέχεια τό τουρκικό πρόβλημα.
Ὅλα τά παραπάνω ὅμως φαίνεται ὅτι δέν ἔχουν γίνει κατανοητά καί στήν Ἑλλάδα καί τήν Κύπρο (πόσο μᾶλλον ἀπό τούς Δυτικούς), οἱ ὁποῖοι ἀνέχονται τήν βαρβαρότητα, τήν παρανομία καί τίς πρακτικές ζούγκλας πού ἔρχονται ἀπό τά ἀνατολικά, ἐνῶ ἐπαναλαμβάνονται ἀνεκδιήγητες δηλώσεις ἀναντίστοιχες μέ τό τουρκικό πρόβλημα: «ἔχει σύνορα ἡ θάλασσα καί δέν τό ξέραμε;» «νά μήν εἴμαστε μοναχοφάηδες στό Αἰγαῖο», «ἡ Τουρκία ἀσφαλῶς καί ἔχει δικαιώματα στήν ἀνατολική Μεσόγειο, διότι ἔχει τεράστια ἀκτογραμμή», «τό Καστελλόριζο δέν ἀνήκει στό Αἰγαῖο», «οἱ δύο πλευρές συμφώνησαν στή συνέχιση τῶν συζητήσεων γιά τά Μέτρα Οἰκοδόμησης Ἐμπιστοσύνης», «συνεκμετάλλευση μέ τήν Τουρκία ἐνεργειακῶν πόρων στό Αἰγαῖο», «νά μή δυναμιτίσουμε τό κλῖμα γιά τήν Κύπρο», «τό Καστελλόριζο εἶναι μακριά», «καί νά χάσουμε μερικά νησιά δέν πειράζει»...
Καί ὅλα τά παραπάνω τήν στιγμή κατά τήν ὁποία ὁ Ἐρντογάν δηλώνει πώς «θά ἔρθει νύχτα», εἰσβάλλοντας σέ θαλάσσιες ζῶνες καί ὑφαλοκρηπῖδα, κατέχοντας τό 40% τῆς Κύπρου, ἀποκαλῶντας εἰρωνικά τά Σκόπια «Μακεδονία», λέγοντας ὅτι δέν ὑπάρχει ἑλληνική κυριαρχία στά νησιά τοῦ Αἰγαίου, ἀκόμη καί στήν Κρήτη, προκαλώντας εὐθέως στήν Θράκη, στέλνοντας ὅποτε θέλει καί ἀπό ὅπου θέλει ἑκατοντάδες χιλιάδες «πρόσφυγες» καί «μετανάστες» στό ἔδαφός σου, ἀποσταθεροποιῶντας Ἑλλάδα καί Κύπρο….
Τά Ἴμια, ἡ Ἀμμόχωστος καί ἡ Κερύνεια, ἡ Ἴμβρος καί ἡ Τένεδος, ὁ Ἕβρος, ἀλλά καί τό Ντιγιαρμπακίρ, τό Ἀρτσάχ (Ναγκόρνο Καραμπάχ), ἡ Ροτζάβα καί τό Ἀφρίν, δέν ἔχουν διδάξει κάτι;
(ἀπό τήν ἐφημερίδα «ΕΣΤΙΑ»)