Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι στον τρίτο χρόνο και αυτός στη Γάζα στον δεύτερο, χωρίς η ειρήνη να προβάλλει στον ορίζοντα. Μετά το πρώτο σοκ αρχίζει σιγά σιγά να γίνεται «κανονικότητα».
Μακριά από τους τόπους της τραγωδίας, η παγκόσμια κοινή γνώμη παρακολουθεί το αιματοκύλισμα σχεδόν σαν τηλεοπτικό «σόου» πλέον, με την κρυφή ελπίδα πως κάποιο αόρατο χέρι θα σταματήσει τη σφαγή.
Τίποτα, ωστόσο, δεν δείχνει ότι θα σιγήσουν σύντομα τα όπλα, ούτε στη Μέση Ανατολή ούτε στην Ουκρανία.
Όσο εμπόλεμοι δεν πετυχαίνουν τους στόχους τους ώστε να διαπραγματευθούν με ευνοϊκούς όρους, ο πόλεμος θα γίνεται όλο και πιο άγριος και μια γενικότερη ανάφλεξη θα παραμένει στο τραπέζι της γεωπολιτικής.
Τίποτα, ωστόσο, δεν δείχνει ότι θα σιγήσουν σύντομα τα όπλα, ούτε στη Μέση Ανατολή ούτε στην Ουκρανία.
Για τους μουλάδες του Ιράν και τους πληρεξούσιούς του, ο πόλεμος θα τελειώσει μόνο με τον αφανισμό του Ισραήλ – «από το ποτάμι (Ιορδάνη) έως τη θάλασσα», είναι το ισλαμικό αφήγημα που και κάποιοι εγχώριοι, ανιστόρητοι, τυφλωμένοι από τον αντισημιτισμό, έχουν υιοθετήσει. Το Ισραήλ, μη έχοντας επιλογή, πολεμάει για την ύπαρξή του διακηρύσσοντας διά στόματος Νετανιάχου ότι θα το πάει μέχρι την «τελική νίκη».
Στην Ουκρανία, ο Πούτιν επελαύνει στα ανατολικά για την κατάκτηση και προσάρτηση όλο και περισσότερων εδαφών, χωρίς να έχει εγκαταλείψει τον αρχικό στόχο, την κατάληψη δηλαδή όλης της Ουκρανίας. Οι Ουκρανοί πάλι μάχονται με όλες τις δυνάμεις τους να εκδιώξουν τους Ρώσους εισβολείς, για τη σωτηρία του έθνους τους, αλλά και την τιμή του δυτικού πολιτισμού. Αίμα και μίσος έχουν πνίξει τους πάντες και τα πάντα.
Ο Ζελένσκι ξέρει ότι θα «τον στήσουν στον τοίχο» εάν υποκύψει παραχωρώντας εθνικά εδάφη. Ο Πούτιν, αν τα μαζέψει και φύγει χωρίς λάφυρα, θα γίνει βορά στη ρωσική κοινωνία, την οποία φόρτισε με εθνικισμό και μεγαλοϊδεατισμούς για να δικαιολογήσει την εισβολή. Το Ισραήλ, αν ηττηθεί, θα πληρώσει πολύ ακριβό τίμημα και οι Ιρανοί ηγέτες θα καταρρεύσουν με κρότο μαζί και το ετοιμόρροπο θεοκρατικό καθεστώς τους σε περίπτωση ήττας.
Και η διεθνής κοινότητα; Παρακολουθεί αμήχανη μη έχοντας σχέδιο και στρατηγική εξόδου από την κόλαση. Οπότε, ας βάλει ο Θεός το χέρι του.
(από την εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»)