Τις προάλλες, ετοιμαζόμουν να επισκεφθώ έναν φίλο που είχε αποφυλακιστεί. Ακύρωσε το ραντεβού μας γιατί έπρεπε να φροντίσει την αδελφή του, η οποία είχε κυλήσει ξανά στα ναρκωτικά. Ενας άλλος παλιός φίλος μου ζήτησε να τον πάω κάπου: το αυτοκίνητό του είχε χαλάσει ξανά και μέχρι να πάρει τον επόμενο μισθό του, δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να το φτιάξει. Σκέφτομαι φίλους σαν αυτούς εδώ στο αγροτικό Ορεγκον, μια περιοχή που στηρίζει κυρίως Τραμπ, όταν με ρωτούν γιατί η εργατική τάξη της Αμερικής απέρριψε τους Δημοκρατικούς.
Οι γείτονές μου, που δυσκολεύονται να πληρώσουν το ενοίκιο και προμηθεύονται φυσικό αέριο με το σταγονόμετρο, θεωρούν τους Δημοκρατικούς μια απομακρυσμένη ελίτ. Για αρκετές δεκαετίες, οι ψηφοφόροι ταυτίζονταν περισσότερο με το Δημοκρατικό παρά με το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Πλέον η απογοήτευση ξεχειλίζει για τους Δημοκρατικούς στην πατρίδα μου, το Γιάμχιλ, που παραδοσιακά εξαρτιόταν από την ξυλεία, τη γεωργία και την ελαφρά βιομηχανία. Αλλά μετά εξαφανίστηκαν οι καλές δουλειές, ήρθε η μεθαμφεταμίνη και όλα άλλαξαν.
Σύμφωνα με το Γραφείο Στατιστικής Εργασίας, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα κέρδιζαν στην πραγματικότητα περισσότερα κατά μέσον όρο το 1972 από ό,τι σήμερα, το 2024. Συνεπώς, φυσικά και ο κόσμος είναι θυμωμένος με το κατεστημένο – το οποίο σε αυτές τις εκλογές εκπροσωπήθηκε από την αντιπρόεδρο των ΗΠΑ.
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι πολιτικές των Δημοκρατικών για τους Αμερικανούς της εργατικής τάξης είναι πολύ καλύτερες από εκείνες των Ρεπουμπλικανών. Οι Δημοκρατικοί στήριξαν τα συνδικάτα, αύξησαν τους κατώτατους μισθούς και υπό τον πρόεδρο Μπάιντεν επεξεργάστηκαν μια στρατηγική για τη δημιουργία θέσεων εργασίας στη βιομηχανία και τη μείωση της παιδικής φτώχειας.
Ο Τραμπ στηρίζει τη μεταποίηση, αλλά επί των ημερών του χάθηκαν σχεδόν 200.000 θέσεις εργασίας στα εργοστάσια, και εξαιτίας της πανδημίας. Ομοίως, υποσχέθηκε στους εργαζομένους της εστίασης στη διάρκεια της εκστρατείας του ότι δεν θα έπρεπε να πληρώνουν φόρους για φιλοδωρήματα, αλλά το 2017 η κυβέρνησή του είχε προτείνει ρύθμιση που θα επέτρεπε στις επιχειρήσεις να κλέβουν φιλοδωρήματα. Οι Δημοκρατικοί έχουν συχνά πολιτικές για την αναδιανομή των εισοδημάτων, αλλά αυτό που θέλουν πολλοί Αμερικανοί που αγωνίζονται καθημερινά είναι επίσης μια ανακατανομή της αξιοπρέπειας και ένα όραμα. Αντιθέτως, τους έκαναν διαλέξεις για την ταυτότητα και την ενσυναίσθηση. Η woke ατζέντα θεωρήθηκε έμβλημα ενός κόμματος που «τρελάθηκε».
Οι ψηφοφόροι γούρλωναν τα μάτια τους βλέποντας παλιά βίντεο κλιπ (πιθανώς παραπλανητικά και μονταρισμένα) της Κάμαλα Χάρις να τάσσεται υπέρ της πληρωμής για χειρουργική επέμβαση αλλαγής φύλου στους κρατούμενους, όταν δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά την υγειονομική περίθαλψη για τους ίδιους.
Είμαι σε σύγχυση για τη μετανάστευση. Είμαι γιος πρόσφυγα και με τρόμαξε η πολιτική διαχωρισμού των οικογενειών του Τραμπ. Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι η πολιτική ασύλου της Αμερικής ήταν δυσλειτουργική, οι απλοί Αμερικανοί τάσσονταν εδώ και χρόνια υπέρ της ενίσχυσης των συνόρων και οι Δημοκρατικοί δεν άκουσαν αυτές τις εκκλήσεις. Εάν οι Δημοκρατικοί μπορέσουν να διατηρήσουν τη συζήτηση στους κατώτατους μισθούς, στη φροντίδα των παιδιών, στα συνδικάτα, στις θέσεις εργασίας, στις αυξήσεις φόρων στους πλούσιους και στην πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη, μπορούν να κερδίσουν τους ψηφοφόρους της εργατικής τάξης. Αλλά το πρώτο βήμα είναι το πιο δύσκολο: θα πρέπει να καταπιούν την περηφάνια τους και να δείξουν περισσότερο σεβασμό στους ψηφοφόρους της εργατικής τάξης που τους απέρριψαν και εξέλεξαν τον εχθρό τους.
(από την εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»)