Στο μέτωπο της Μέσης Ανατολής, σύμφωνα με τις μέχρι στιγμής ενδείξεις ο Τραμπ θα στηρίξει το Ισραήλ προκειμένου να βάλει ένα τέλος στον πόλεμο με την Χαμάς, την Χεζμπολλάχ και όλους τους δορυφόρους του Ιράν. Και θα επιχειρήσει να αναβιώσει τις συμφωνίες του Αβραάμ, τις οποίες ο ίδιος εμπνεύστηκε, με στόχο την συμφιλίωση του Ισραήλ με τις αραβικές χώρες. Το ίδιο άλλωστε επιθυμεί και το Τελ Αβίβ, με τον Νετανιάχου να δηλώνει στα τέλη Οκτωβρίου ότι προσβλέπει σε συμφωνίες ειρήνης και με άλλες αραβικές χώρες όταν θα έχει τελειώσει ο πόλεμος. Το μεγάλο ερώτημα φυσικά είναι τι θα γίνει με τους σχεδόν 2 εκατομμύρια εκτοπισμένους Παλαιστινίους και τι θα προβλέπει μια ειρηνευτική συμφωνία με το Ισράηλ . Το άλλο ερώτημα είναι ποια θα είναι η αντίδραση του Ιράν, το οποίο φαίνεται ότι προς το παρόν έχει αποφύγει την κλιμάκωση υπό τον φόβο των σκληρών αντιποίνων του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος επέβαλε εκ νέου κυρώσεις απέναντι στην Τεχεράνη κατά την πρώτη θητεία του.
Υπάρχει όμως και ένα τρίτο μέτωπο, αυτό που έχουν ανοίξει οι Τούρκοι με τους Κούρδους της Βόρειας Συρίας. Και αυτό ίσως το μέτωπο είναι και το πιο απρόβλεπτο, καθώς ο Ερντογάν μπορεί να επιχειρήσει να δημιουργήσει τετελεσμένα πριν αναλάβει τα ηνία ο Ντόναλντ Τραμπ. Είναι ενδεικτικό ότι προ ημερών προανήγγειλε νέες επιχειρήσεις στην Βόρειο Συρία με στόχο την δημιουργία μιας 'ζώνης ασφαλείας' στα σύνορά του με την Συρία για την αποτροπή δημιουργίας κουρδικού κράτους. Η φιλοισραηλινή αλλά και φιλοκουρδική νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει προκαλέσει πανικό στην Τουρκία, που βλέπει έναν από τους χειρότερους εφιάλτες της, δηλαδή τη δημιουργία του μεγάλου Κουρδιστάν, να μην απέχει πολύ από την πραγματικότητα, ενώ το πρόσφατο μεγάλο άνοιγμα των Ισραηλινών προς τους Κούρδους μόνο τυχαίο δεν είναι. Οι πολυδιαφημισμένες προσωπικές σχέσεις του Ερντογάν με τον Τραμπ είναι ξεκάθαρο ότι δεν επηρεάζουν καθόλου την διαμόρφωση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.