Τι νόημα θα είχε π.χ. να επισημανθεί ότι εκατομμύρια νεκροί αιωνόβιοι δεν λαμβάνουν επιταγές κοινωνικής ασφάλισης ή ότι η Αμερική δεν έχει ξοδέψει ούτε κατά προσέγγισιν 350 δις δολάρια για την Ουκρανία;
Θα ήταν εξίσου μάταιο να συγκρίνουμε την ομιλία του Τραμπ με οποιαδήποτε ομιλία των προκατόχων του, συμπεριλαμβανομένων εκείνης που απήγγειλε στην πρώτη του θητεία. Η χθεσινή ήταν μία κατηγορία από μόνης της. Εκτός του ήταν μακράν η μεγαλύτερη στη σύγχρονη Ιστορία, η ομιλία του Τραμπ ήταν ένα πυρετώδες παραλήρημα με εξωφρενικές υποσχέσεις. Η υπόσχεσή του να καλύψει την Αμερική με έναν «χρυσό θόλο» κατά το πρότυπο του «σιδερένιου θόλου» του Ισραήλ θα απαιτούσε να ξοδευτεί κι ο τελευταίος ράβδος χρυσού στο Φορτ Νοξ. Λίγα λεπτά νωρίτερα, ο Τραμπ είχε υποσχεθεί να ισοσκελίσει τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό. Ήταν η υπόσχεσή του να πάρει τη Γροιλανδία «με τον ένα ή τον άλλο τρόπο» απειλή ή φαντασίωση; Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς και για τη Διώρυγα του Παναμά.
Οι πρόεδροι των ΗΠΑ μέχρι σήμερα συνήθιζαν τουλάχιστον να προσποιούνται ότι προσπαθούν να βρουν κοινό έδαφος με τους προκατόχους του. Η ομιλία του Τραμπ κινήθηκε προς την αντίθετη κατεύθυνση — ο Τζο Μπάιντεν ήταν ο χειρότερος πρόεδρος που υπήρξε ποτέ. Ο Τραμπ σώθηκε από τη σφαίρα του δολοφόνου από τον Θεό για να κάνει την Αμερική ξανά μεγάλη. Όλα τα άλλα κράτη, είτε φίλοι είτε εχθροί, στο διηνεκές κατακλέβουν την Αμερική. Ο Robert F. Kennedy Jr., ο νέος υπουργός Υγείας και Ανθρωπίνων Υπηρεσιών και αρνητής εμβολίων, θα καταπολεμήσει την επιδημία αυτισμού της Αμερικής. Κανένας πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ δεν έχει πετύχει περισσότερα από τον Τραμπ στις πρώτες 43 ημέρες του. Και ούτω καθεξής. Δεν έκανε έκκληση στον δικομματισμό.
Άλλες δύο παραλείψεις ξεχώρισαν. Το πρώτο είναι ότι ο Τραμπ απέφυγε τη λίστα με τα νομοσχέδια που θέλει να περάσει. Οι πρόεδροι συνήθως απαριθμούν μια λίστα με νομοσχέδια προτεραιότητας, ειδικά στην πρώτη τους ομιλία. Αν και ο Τραμπ μιλούσε στο Κογκρέσο, ο πρώτος κλάδος της κυβέρνησης της Αμερικής [ενν. τη νομοθετική εξουσία, το Κογκρέσσο] δεν φαινόταν ποτέ λιγότερο σημαντικός. Σε αυτόν στον οποίο έβγαλε, κυρίως, το καπέλο ο Τραμπ ήταν στον Έλον Μασκ, ο οποίος είναι επιφορτισμένος με τον σφετερισμό των εξουσιών του Καπιτωλίου, παρά το γεγονός ότι δεν κατέχει καμία επιβεβαιωμένη θέση.
Το δεύτερο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό ήταν η διχοτόμηση της αίθουσας [ενν. του Κογκρέσσου]. Από τη μία πλευρά, οι Ρεπουμπλικάνοι ήταν όρθιοι και επευφημούσαν σχεδόν συνεχώς. Από την άλλη, οι Δημοκρατικοί κάθονταν αποσβολωμένοι και ως επί το πλείστον σιωπηλοί, με περιστασιακές αποδοκιμασίες. Πολλοί άρχισαν να αποχωρούν πολύ πριν ο Τραμπ τελειώσει την ομιλία του. Το μεγαλύτερο μέρος της ομιλίας ήταν αφιερωμένο στον μάστιγα των λαθρομεταναστών. Εάν αυτό αποτελεί κάποια ένδειξη, η εκστρατεία απέλασης που έχει ξεκινήσει ο Τραμπ φαίνεται ότι θα ενταθεί σύντομα.
Όποιος αναζητούσε τη φιλοσοφική συγκολητική ουσία που συνείχε αυτή την ομιλία θα απογοητευόταν. Είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς με συμβατικούς όρους αυτά που είπε ο Τραμπ. Η μία εκδοχή είναι ότι η Αμερική έχει εισέλθει σε μια νέα χρυσή εποχή επειδή ο Τραμπ είναι και πάλι επικεφαλής. Το περιεχόμενο της ομιλίας δεν ήταν ούτε ελευθεριακό ούτε παραδοσιακά συντηρητικό, ή ακόμα και συμβατικά εθνικιστικό. Ήταν καθαρός προσωποκεντρικός Τραμπισμός.
Ως εκ τούτου, είναι πιο πιθανό να μείνει στη μνήμη ως θέαμα παρά για το περιεχόμενο όσων είπε. Πράγματι, όταν οι ιστορικοί θα ανατρέχουν στις 4 Μαρτίου 2025, η ομιλία του θα μπορούσε μετά βίας να αξίζει να καταλάβει το χώρο μιας υποσημείωσης. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο επερχόμενος καγκελάριος της Γερμανίας, Φρίντριχ Μερτς, διακήρυξε, την Τρίτη, τον στόχο του να καταργήσει το «ιερό» φρένο χρέους της χώρας προκειμένου να επανεξοπλίσει τη Γερμανία. Αυτό, αντί για τους «χρυσούς θόλους» ή την φύτευση της αστερόεσσας στον πλανήτη Άρη, αποτελεί μια ανακοίνωση που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη.