Έτσι, μπορεί ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Viktor Orbán, να καλωσόρισε την νέα αμερικανική πολιτική, όμως άλλοι «Πατριώτες» τοποθετήθηκαν αλλιώς, πράγμα, που επισημάνθηκε, ως παράδοξο, στον διεθνή Τύπο. Έτσι, η κ. Le Pen, μιλώντας στην Figaro, χαρακτήρισε την απόφαση για διακοπή βοήθειας την Ουκρανία «κτηνώδη» επισημαίνοντας ότι οι Ουκρανοί στρατιώτες σκοτώνονται για την «πατριωτική υπεράσπιση της χώρας τους», ενώ, ο κ. Wilders, μετά τις λεκτικές αψιμαχίες Zelensky-Trump στον Λευκό Οίκο, μίλησε για «συναρπαστική τηλεόραση» αλλά όχι «καλό τρόπο», να πάμε μπροστά, δηλώνοντας «βράχος» υπέρ της Ουκρανίας. Ακόμα και ο κ. Farage (αν και πιστός φίλος του κ. Trump) έβαλε τους δικούς του αστερίσκους στην Βρετανία. Εντούτοις και παρά τα όσα γράφει ο διεθνής Τύπος, ουδέν υπάρχει το παράδοξο σε όλα αυτά.
Γιατί βέβαια ο πραγματικός ελέφαντας στο δωμάτιο δεν είναι η τύχη της Ουκρανίας (για την οποία, υποθέτω, δεν χάνουν τελείως τον ύπνο τους η κ. Le Pen, ο κ. Wilders και ο κ. Farage) αλλά η τύχη της λεγόμενης «Ατλαντικής Συμμαχίας», εννοώντας, όχι τόσο το ΝΑΤΟ, ως οργανισμό, αλλά εκείνη την παγιωμένη αντίληψη, ότι σε θέματα ασφάλειας και γεωπολιτικής Η.Π.Α., Βρετανία και Ευρώπη πάνε μαζί - αυτό που αποκαλούμε, ως «ατλαντισμό». Και στο μέτρο ακριβώς, που η αλλαγή στάσης των Η.Π.Α. έναντι της Ουκρανίας εκλαμβάνεται(καλώς ή κακώς) από πολλούς σε Βρετανία και Ευρώπη, ως de facto αμφισβήτηση αυτού του «ατλαντισμού» και ως βήμα σε μια γεωπολιτική διαδρομή, που θα κρατήσει πλέον τις Η.Π.Α. «μακριά», πολιτικοί όπως η κ. Le Pen, ο κ. Wilders και ο κ. Farage έχουν λόγο, να αντιδρούν. Γιατί, πολύ απλά, αντιλαμβάνονται, ότι δημιουργείται έτσι ένα κενό πολιτικής, το οποίο μπορεί, να επαναφέρει σε τροχιά το ζητούμενο μιας ομοσπονδιακής Ευρώπης και να ενταφιάσει το όραμα της «Ευρώπης των πατρίδων», για το οποίο έχουν δώσει την ζωή τους(και να οδηγήσει σε ανατροπή και το Brexit). Με άλλα λόγια, αντιλαμβάνονται, ότι μια απομάκρυνση των Η.Π.Α. μπορεί, να λειτουργήσει, ως ένα «δεύτερο Σουέζ» και να νεκραναστήσει τον ευρω-φεντεραλισμό εκείνο, η αντίθεση προς τον οποίο έχει υπάρξει το πολιτικό τους «raison d'etre».
Γιατί βέβαια, για όσους γνωρίζουν ιστορία, ο πραγματικός καταλύτης, που γέννησε την λεγόμενη ενωμένη Ευρώπη ήταν η κρίση του Σουέζ το 1956. Δεν ήταν ο πόλεμος, που μας οδήγησε, τάχα, στην συνειδητοποίηση, ότι μόνο μια ενωμένη Ευρώπη θα εξασφάλιζε εφεξής μόνιμη ειρήνη. Κάθε άλλο, μετά τον πόλεμο, η ιδέα της ενωμένης Ευρώπης ακουγόταν μάλλον ύποπτη (σε επίπεδο κοινής γνώμης τουλάχιστον), ακριβώς γιατί, θύμιζε, ως ιδεολόγημα(έστω αδίκως) τον Χίτλερ, που, όπως άλλοτε ο Ναπολέων, πήγε, να καταπιεί τις χώρες-πατρίδες και να δημιουργήσει μια αυτοκρατορία. Έτσι, μπορεί, να γίνονταν βήματα για ενισχυμένη οικονομική συνεργασία(όπως με την δημιουργία της ECSC το 1951), όμως το ιδεολόγημα μιας ομοσπονδιακής (πολιτικά ενωμένης) Ευρώπης παρέμενε(εκτός μιας ορισμένης ελίτ) taboo. Στην πραγματικότητα, μόνο η ρημαγμένη και διαιρεμένη Γερμανία ήθελε τότε (ιδιοτελώς) μια τέτοια Ευρώπη(για να ενταχθεί «κάπου» από το πουθενά), όμως δεν υπήρχε ανάλογη λαϊκή βούληση αλλού. Όταν όμως στην κρίση του Σουέζ το 1956, οι Η.Π.Α. δεν στήριξαν Γαλλία και Βρετανία και τις οδήγησαν στην ήττα(από την τριτοκοσμική Αίγυπτο) και στην ταπεινωτική συνειδητοποίηση, ότι κανείς στην Ευρώπη δεν θα μπορούσε, εφεξής, να επιτύχει, χωρίς την στήριξη των Η.Π.Α., το οτιδήποτε, έξαφνα η ιδέα μιας ενωμένης Ευρώπης, ως ισότιμου και ανεξάρτητου διεθνούς παράγοντα, έγινε αποδεκτή. Η συνθήκη της Ρώμης υπογράφηκε αστραπιαία δυο χρόνια μετά το Σουέζ, φέροντας Γαλλία και Γερμανία μαζί και ήταν το Σουέζ η αφορμή, να εκκινήσει η συζήτηση για είσοδο της παραδοσιακά σκεπτικιστικής Βρετανίας στην τότε ΕΟΚ, εισδοχή, που υλοποίησε ο Heath το 1973. Όπως είχε πει(σε Γάλλους και Βρετανούς), για το Σουέζ, ο Adenauer: «Η Ευρώπη θα είναι η εκδίκησή σας!».
Και ναι μεν το πρώτο Σουέζ οδήγησε σε μια Ευρώπη, που δεν κατάφερε, να γίνει ομοσπονδιακή(και η Βρετανία δραπέτευσε αλώβητη με το Brexit) αλλά, πάντως, λόγω ευρώ, πράγματι κατέλυσε μεγάλο μέρος της εθνικής μας ανεξαρτησίας. Ένα «δεύτερο Σουέζ» όμως θα οδηγήσει σε μια πλήρως ομοσπονδιακή Ευρώπη. Γιατί, εάν η ανάγκη, για δραστικό επανεξοπλισμό της Ευρώπης οδηγήσει σε ευρω-στρατό, αυτός θα γίνει μοιραία, μετά την ΟΝΕ, ο δεύτερος και αποφασιστικός καταλύτης για μια γνήσια ομοσπονδία. Και αυτός είναι τελικά ο λόγος, που η ριζοσπαστική δεξιά του Wilders, του Farage και της Le Pen δείχνει άβολη με όσα συμβαίνουν στην Ουάσιγκτον. Ο λόγος δεν είναι η Ουκρανία. Αλλά ο φόβος, ότι μια γεωπολιτική απομάκρυνση των Η.Π.Α.(ένα «δεύτερο Σουέζ» δηλαδή) θα ανοίξει, περίπου αναγκαστικά, τον δρόμο για μια Ευρώπη-ομοσπονδία και έτσι θα πέσουν τίτλοι τέλους και στο εγχείρημα μιας «Ευρώπης των πατρίδων».
(από την εφημερίδα "ΕΣΤΙΑ")