Ο Αντρέας απειλούσε την ιδική του κυβέρνηση, που θα «όρκιζε στο Σύνταγμα» μετά τις (ματαιωθείσες) εκλογές του Μαΐου 1967.
Μετά 14 χρόνια, ο Ελληνικός λαός δοκίμασε την εκδοχή αυτή και δεν έμεινε τίποτε όρθιο απ’ όσα δεν πρόλαβε να κατεδαφίσει η «μεταπολίτευση» του Κων/νου Καραμανλή : Παιδεία, Ελληνική γλώσσα, κρατικά Πανεπιστήμια, δημοσία αξιοπιστία και δημοϋπαλληλική αποδοτικότητα.
Η έλευση της στρατιωτικής διακυβέρνησης υπήρξε ξενοκίνητη και στηρίχθηκε σε μία μικρά άλλ’ άκρως συνωμοτική ομάδα αξιωματικών. Ο επικείμενος τότε Αραβοϊσραηλινός πόλεμος των «6 ημερών» προϋπέθετε πολιτική συναίνεση της Ελλάδος, που οι παραδοσιακοί πολιτικοί δεν εξασφάλιζαν (βλ.σχ. απομνημονεύματα του Γιάννη Μπούτου).
Πρώτο θύμα της δικτατορίας ήταν ο στρατός. Διαταράχθη η ιεραρχία και πειθαρχία κι έπειτα από 8 μήνες από την κήρυξη της, ανετράπει η κοινοβουλευτική μοναρχία που ήταν ένας φραγμός αυτοσυγκρατήσεως των πολιτικών στην κατάχρηση της εξουσίας.
Τα πρώτα σύννεφα στον Ελληνοτουρκικό ορίζοντα ανεφάνισαν τον Ιανουάριο 1968 , κατόπιν του αφοπλισμού της Κύπρου από την Ελληνική μεραρχία που είχε στείλει ενωρίτερα ο Γεώργιος Παπανδρέου. Το λάθος αυτό του Γ. Παπαδόπουλου άνοιξε την όρεξη του αρπακτικού γείτονα για τα νησιά του Αιγαίου και την Θράκη που συνεχίζεται.
Στην οικονομία και δημοσιά διοίκηση, η δικτατορία επέτυχε διότι εστηρίχθη σε δοκιμασμένα πρόσωπα της δημοσίας διοικήσεως κι η διεθνής οικονομικήσυγκυρία υπήρξε ευνοϊκή. Το πετρέλαιον κόστιζε μόνο 3 δολάρια το βαρέλι .Οι προηγηθείσες ξένες επενδύσεις (ΕΣΣΟ-Πάππας, Πεσινέ, Ελληνικά ναυπηγεία, Ναυπηγεία Νιάρχου, Ολυμπιακή Αεροπορία του Ωνάση κ.λπ.) εξασφάλισαν προσωρινή ισορροπία στο ισοζύγιο πληρωμών κι η φρόνιμη νομισματική πολιτική των Γαλάνη-Θάνου διετήρησε την νομισματική σταθερότητα έως ότου η υπέρμετρη ρευστότητα στην οικονομία προκάλεσε κύμα ακρίβειας το 1973, εξ αφορμής της πρώτης πετρελαϊκής κρίση εξ αιτίας του πολέμου Γιόμ Κιπούρ τον Σεπτέβριον, οπότε το πολιτικό άνοιγμα του Γεωργίου Παπαδοπούλου ανετράπει μετά δίμηνον, πάλι από εξωτερική ανάμιξη , για να υποστεί ο Ελληνισμός την καταστροφή της Κύπρου το Ιούλιο 1974 , με την Τουρκική εισβολή. Η ευθύνη αποδίδεται στη δεύτερη χούντα του συνταγματάρχη Ιωαννίδη αλλά δεν στερείται συνυπεθυνότητας η ολιγωρία του Κ. Καραμανλή να αμυνθεί κατά της εισβολής του ΝΑΤΟ στην Κύπρο. Το άνοιγμα του «Φακέλου της Κύπρου» εκκρεμεί ακόμη.
Συνοψίζοντας την «επάρατο 7ετία» μπορούμε να πούμε ότι εχάθη η ευκαιρία εκσυγχρονισμού της Ελληνικής πολιτείας που ίσως θα είχε επιτευχθεί εάν ο Στρατός παρέδιδε την εξουσία στην νέα γενεά πολιτικών κι όχι στον παλαιοκομματισμό όπως το 1974.
Όμως, ουδέποτε μέχρις τότε, ο Ελληνικός λαός είχε ευημερήσει περισσότερο, με τίμημα τον περιορισμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Οι ολιγοφρενείς δικτάτορες δεν ανελήφθησαν εγκαίρως την αποκατάσταση της δημοκρατίας επί στερεών θεμελίων - εξου κι η σημερινή πρωθυπουργική αυταρχικότητα.