μπλόφα τους και γι’ αυτό μεγάλη πλάνη της Μεταπολίτευσης, που διήρκεσε πάνω από 30 χρόνια.
Τώρα, οι δοκησίσοφοι επινοούν μία …παλαιά «ιδέα»: Αφού λέγουν, αμφότερα τα κράτη έχουν δημοσιεύσει… «εθνικούς» χάρτες επέστη ο χρόνος να πάνε στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης (ΔΔΧ) κι αυτό να αποφασίσει τι ποσοστό θαλάσσης ανήκει σε ποιά χώρα.
Τούτο όμως είναι γνωστόν από της Παρασκευής 30 Απριλίου 1982 όταν 130 κράτη εξ όλου του κόσμου ψήφισαν το εν ισχύει Διεθνές Δίκαιο της Θαλάσσης στην Νέα Υόρκη. Έκτοτε προσετέθησαν κι άλλα από τα τότε αποσχόντα κι οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ, που αρχικά ήσαν εναντίον, το απεδέχθησαν λόγω υπερακτίων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, οπότε οι χάρτες του πανεπιστημίου της Σεβίλλης που ζήτησε η Κομισιόν αναγνώρισαν στην Ελλάδα εκτός από το Καστελλόριζο, ακόμη και τις νήσους Οινούσες, 1,5 μίλια από τον Τσεσμέ που όμως έχουν μεγαλύτερο εμπορικό στόλο απ’ όλο το Ισλάμ!
Ο συμπαγής γεωγραφικά και πολιτιστικά ενιαίος χώρος της Αιγιήτιδος, κατά τον καθ. Χρήστο Ροζάκη δημιουργεί ένα εδαφικό τόξο προς Ανατολάς με ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα που ανήκουν στους κατοίκους της από αρχαιοτάτων χρόνων, δηλ. στους Έλληνες.
Δυστυχώς το Δ.Δ. της Χάγης δεν έχει καταλήξει σε ενιαίο τρόπο οριοθέτησης ενώ η «ειδική περίπτωση της μέσης απόστασης» στερεί τα νησιά της ΑΟΖ που είναι contra στο διεθνές δίκαιο.
Αρμόδιο δικαστήριο δεν είναι το ΔΔΧ αλλά του Αμβούργου – της «Θαλάσσης». Αλλά για αποφυγή παντός κακού, καλόν είναι να κηρύξει η Ελλάς τα 12 μίλια χωρικής θαλάσσης εδώ και τώρα που κατέχει υπεροπλία αέρος. Η προσφυγή στη Χάγη θα ήταν η «εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης» (Ματθ. 27.65).