Οι δηλώσεις της Γερμανίδας Καγκελαρίου κας Μέρκελ, κατά την
πρόσφατη επίσκεψή της στη Λευκωσία, αλλά και οι αντιδράσεις της Άγκυρας σε
αυτές δεν μπορούν παρά να μας φέρνουν στο μυαλό κάποιες πτυχές του δημοσίου
διαλόγου που κυριάρχησε σε Ελλάδα και Κύπρο αμέσως μετά το Ελληνοκυπριακό «Όχι»
στο Σχέδιο Ανάν, τον Απρίλιο του 2004. Έντονη ήταν η επιχειρηματολογία, συχνά
διατυπωμένη με όρους πανικού και μοιρολατρίας, ότι η Κυπριακή Δημοκρατία θα
απομονωνόταν και θα στερείτο κάθε διεθνούς ερείσματος, ενώ, ταυτόχρονα, μία
σειρά από χώρες θα αναγνώριζαν – και, μάλιστα, σχεδόν άμεσα - το ψευδοκράτος, το
οποίο πλέον ελάμβανε τα εύσημα λόγω του «Ναι» του δικού του πληθυσμού.
Και βρισκόμαστε σήμερα, έξι και πλέον χρόνια μετά, με την
κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας (υπό τον κ. Χριστόφια σήμερα, υπό τον
αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο τότε), να παραμένει η μόνη νόμιμη και διεθνώς
αναγνωρισμένη κυβέρνηση στο νησί και να εκφράζει στήριξη σε αυτήν η πρωθυπουργός
της πιο ισχυρής χώρας της ΕΕ. «Δείξατε πραγματική διάθεση συμβιβασμού, πράγμα
που δυστυχώς δεν έχει βρει ανταπόκριση από την άλλη πλευρά», είπε απευθυνόμενη
στον Πρόεδρο Χριστόφια, προκαλώντας την οργίλη χθεσινή αντίδραση της Άγκυρας. «Πρέπει
να ζητήσει συγγνώμη από τους Τουρκοκυπρίους», απαίτησε ο Τούρκος πρωθυπουργός
Ερντογάν, επικαλούμενος την θετική ψήφο τους στο Σχέδιο Ανάν, ενώ είχαν
προηγηθεί δηλώσεις Γκιουλ και Νταβούτογλου, που έδειχναν δυσαρέσκεια προς την
γερμανική στάση, όπως αυτή εκφράστηκε από την κα. Μέρκελ στην επίσκεψη αυτή.
«Δυστυχώς η ΕΕ, με τη στάση της στο άνοιγμα και το κλείσιμο
της κεφαλαίων στις διαπραγματεύσεις, δεν έχει τηρήσει το λόγο της. Προσπαθεί να
μας δοκιμάσει με πράγματα που δεν περιλαμβάνονται στο ευρωπαϊκό κεκτημένο. Και
προσπαθεί να μας στριμώξει στη γωνία. Κάνετε λάθος», συνεχίζει ο κ. Ερντογάν,
δικαιώνοντας, ουσιαστικά, την πολιτική που ακολουθήθηκε από την ελληνοκυπριακή
πλευρά την επαύριον του δημοψηφίσματος. Η εμμονή στην υπεράσπιση της νομικής
προσωπικότητας της Κυπριακή Δημοκρατίας οδήγησε στο να ανασταλεί η εφαρμογή του
«κοινοτικού κεκτημένου» στον κατεχόμενο Βορρά και στο να μην έχει επιτραπεί ως
σήμερα η έναρξη απευθείας εμπορίου ΕΕ-ψευδοκράτους.
Μάλιστα, στο παραπάνω μέτωπο υπήρξε προχθές άλλη μία καλή
είδηση για την Κυπριακή Δημοκρατία. Συγκεκριμένα, ο Πρόεδρος της Κομισιόν Ζοζέ
Μανουέλ Μπαρόζο σε πρόσφατη επιστολή του στην Ευρωβουλευτή του ΔΗΣΥ Ελένη
Θεοχάρους υπογραμμίζει ότι η τελική απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σχετικά με
την τύχη του κανονισμού για το «απευθείας εμπόριο» θα ληφθεί, όταν η Ευρωβουλή
λάβει τη δική της τελική απόφαση επί του θέματος.
Ο κ. Μπαρόζο σημειώνει επί του παρόντος την απόφαση της
Επιτροπής Νομικών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η οποία στηρίζεται σε γνωμάτευση
της Νομικής Υπηρεσίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και υποστηρίζει ότι η νομική
βάση του κανονισμού, δηλαδή το άρθρο 307 (2), είναι λανθασμένη, διότι τα
κατεχόμενα δεν συνιστούν τρίτο υπό ένταξη κράτος μέλος, αφού σύμφωνα με το
πρωτόκολλο 10, η Κυπριακή Δημοκρατία εντάχθηκε ολόκληρη στην ΕΕ με αναστολή του
κοινοτικού κεκτημένου στο βόρειο τμήμα της Κύπρου λόγω της υφιστάμενης
κατάστασης, δηλαδή της κατοχής.
Θα προσθέταμε εδώ, βεβαίως, και την πρόσφατη συμφωνία οριοθέτησης
της ΑΟΖ με το Ισραήλ. Μάλιστα, θα πρέπει να τονίσουμε ότι η ισραηλινή πλευρά
απάντησε στις τουρκικές διαμαρτυρίες για την συμφωνία αναπαράγοντας πλήρως την
επιχειρηματολογία που αναπτύσσει από το 2004 η Λευκωσία. Υπερασπίστηκε, δηλαδή,
το δικαίωμά της να συνάπτει συμφωνίες και να δρα ως νόμιμη εκπρόσωπος ολόκληρου
του νησιού, χωρίς να τίθεται το εύρος της κυριαρχίας της υπό την ομηρεία της
εξεύρεσης λύσης και, στην ουσία, της εισβολής του «Αττίλα». Συμπερασματικά, η
Κυπριακή Δημοκρατία διατήρησε, στην δύσκολη συγκυρία του 2004, τα δικαιώματά
της και σήμερα, τα προώθησε εκμεταλλευόμενη και τις πρόσφατες ανακαλύψεις
κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην περιοχή (που έγκυροι αναλυτές θεωρούν ότι
έπαιξαν ρόλο και στην στάση της κας Μέρκελ κατά την επίσκεψή της), αλλά και –
αναντίρρητα – και την όλο και πιο μεγάλη επιδείνωση των σχέσεων
Τουρκίας-Ισραήλ.
Θα επαναλάβουμε, φυσικά, ότι η στάση της Κύπρου θα έπρεπε να
αποτελέσει παράδειγμα για το ελλαδικό κράτος στην δική του εξωτερική πολιτική.
Η, για να θυμηθούμε και ένα παλαιότερο δόγμα στο Κυπριακό, μήπως ήρθε η ώρα να
περάσουμε από το «Η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς συμπαρίσταται» στο «Η Κύπρος διεκδικεί
και η Ελλάς … μιμείται»;