Πριν λίγες ημέρες η απερχόμενη
κυβέρνηση Ομπάμα ανακοίνωσε νέα δέσμη οικονομικών κυρώσεων κατά του Ιράν, με
εφαρμογή από 12/10, σε μια αγωνιώδη προσπάθεια ν’ αντιστρέψει το εκλογικό κλίμα
προτάσσοντας μια δήθεν σκληρή στάση ώστε να αντισταθμίσει την επιθετική γραμμή
του διεκδικητή της προεδρίας κ. Μίττ Ρομνέϋ. Ως γνωστό από 1/4/2012 η Ευρωπαϊκή
Ένωση, υπό την αφόρητη πίεση της Ουάσινγκτον και σε συντονισμό μαζί της,
προχώρησε σε ένα πλήρες
embargo των Ιρανικών εξαγωγών προς όλες τις 27 χώρες μέλη ενώ
παράλληλα χρησιμοποιώντας τις συνήθεις εκβιαστικές μεθόδους, μέσω του επικρεμάμενου
αποκλεισμού από εμπορικές δοσοληψίες τοπικών παραγόντων με Αμερικανικές
εταιρείες, η κυβέρνηση των ΗΠΑ κατάφερε να πιέσει χώρες όπως η Ινδία, η
Ιαπωνία, η Ν. Κορέα να μειώσουν τις εισαγωγές Ιρανικού αργού.
Πράγματι η Ιρανική παραγωγή αργού και
κατ’ επέκταση οι εξαγωγές μειώθηκαν
σημαντικά το 9μήνο Ιανουαρίου – Σεπτεμβρίου κινούμενες πλέον στο επίπεδο των
2.8 εκατ. βαρελιών την ημέρα από 4.0 εκατ. που ήσαν ένα χρόνο πριν, ενώ οι
εξαγωγές έπεσαν κάτω από το 1.0 εκατ. βαρέλια ημερησίως. Άμεσο αποτέλεσμα ο
δραστικός περιορισμός στην ροή του ξένου συναλλάγματος προς την Ισλαμική
Δημοκρατία και η υποτίμηση το Ιρανικού ριάλ, με σοβαρές επιπτώσεις στην
λειτουργία της οικονομίας, η οποία σημειωτέον δεν βασίζεται αποκλειστικά στο
πετρέλαιο. Τόσο ο εκτενής περιορισμός των εισαγωγών όσο και ο υψηλός
πληθωρισμός έχουν καταστήσει αίφνης την επιβίωση του μέσου Ιρανού προβληματική.
Αυτός εξάλλου ήταν και παραμένει ο στόχος των σχεδιαστών της εξωτερικής
πολιτικής των ΗΠΑ, οι οποίοι αποβλέπουν σε μια οικονομική κατάρρευση της
Τεχεράνης και μέσω αυτής στην ανατροπή του καθεστώτος και, όπως εσφαλμένα
πιστεύουν, στον τερματισμό του πυρηνικού προγράμματος της χώρας. Βέβαια ο
επιχειρούμενος οικονομικός αποκλεισμός του Ιράν μέχρι στιγμής φαίνεται να έχει
ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα, καθώς το καθεστώς της ενισχύεται πολιτικά
επιχειρώντας παράλληλα την επέκταση του αγροτικού και βιομηχανικού τομέα και
την αναβάθμιση διασυνοριακών συνεργασιών με όλες τις όμορες χώρες. Ήδη ένα
μεγάλο μέρος του τραπεζικού αποκλεισμού μέσω των γνωστών κυρώσεων στην πράξη έχει
αρθεί μέσω της επέκτασης της τραπεζικής συνεργασίας μεταξύ Ιράν και Σιιτικού
Ιράκ, παρά την εμφανή αμηχανία της Ουάσινγκτον.
Στο πλαίσιο λοιπόν της νέας σκληρής
πολιτικής της κυβέρνησης Ομπάμα κατά του Ιράν, και αφού υποτίθεται ότι είχαν
γίνει διαβουλεύσεις σε υψηλότατο επίπεδο μεταξύ Ουάσινγκτον και Βρυξελλών,
ανακοινώθηκε εν μέσω τυμπανοκρουσιών και ο αποκλεισμός εξαγωγών Ιρανικού
φυσικού αερίου προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και φαίνεται ότι είναι τέτοια η έκταση
της δουλοπρέπειας της σημερινής ιθύνουσας Ευρωπαϊκής τάξεως ώστε οι υπεύθυνοι
χειριστές δεν διανοήθηκαν καν να αμφισβητήσουν το κύρος και το αλάθητο της
Ουάσινγκτον. Εάν ο επίτροπος Oettinger
, ο Πρόεδρος Ρομπάϊ και ο Μπαρόζο και η
υπόλοιπη γνωστή κουστωδία υψηλόβαθμων και καλοπληρωμένων στελεχών είχαν
αποφασίσει να εξετάσουν τα στατιστικά στοιχεία και τον χάρτη με τους ενεργειακούς
διαδρόμους της Ευρώπης, θα είχαν διαπιστώσει ότι όχι μόνο δεν πραγματοποιούνται
εξαγωγές Ιρανικού αερίου προς την Ευρώπη αλλά ούτε καν υπάρχουν, ορατοί
τουλάχιστον, αγωγοί μέσω των οποίων που θα επιχειρείτο κάτι τέτοιο.
Σε ότι αφορά το φυσικό αέριο, το Ιράν
παρά το γεγονός ότι διαθέτει τα τρίτα σε μέγεθος αποθέματα φυσικού αερίου στον
κόσμο (υπολογίζονται στα 33.1
tcm και αντιστοιχούν στο 16% των
παγκόσμιων αποθεμάτων) και είναι από τους μεγαλύτερους παραγωγούς, με ετήσια
παραγωγή 152
bcm, δεν είναι από δική της επιλογή εξαγωγική χώρα. Σύμφωνα με τον
ενεργειακό σχεδιασμό της Ισλαμικής Δημοκρατίας, ο στόχος είναι η μέγιστη
εγχώρια χρήση φυσικού αερίου με απώτερο σκοπό την ενίσχυση της βιομηχανικής
παραγωγής, την βέλτιστη πετρελαϊκή παραγωγή και την ενεργειακή αυτάρκεια της
χώρας. Οι μόνες εξαγωγές φυσικού αερίου πραγματοποιούνται προς την Τουρκία μέσω
του αγωγού Ταυρίδος – Θεοδοσουπόλεως (
Tabriz – Erzurum) όπου
8.0 bcm τον χρόνο πωλούνται στην Τουρκική
BOTAS η οποία και το χρησιμοποιεί
αποκλειστικά στην εγχώρια αγορά, η κατανάλωση της οποίας (2011) ξεπέρασε τα
40,0
bcm.
Ο δε Ελληνό – Τουρκικός αγωγός ο
οποίος ως γνωστό καταλήγει στην Κομοτηνή , χρησιμοποιεί Αζερικό αέριο το οποίο προμηθεύεται
η ΔΕΠΑ
μέσω
swap arrangements με την
BOTAS. Όταν όμως στο πλαίσιο της παρούσας δημοσιογραφικής
έρευνας, απευθυνθήκαμε σε Ευρώ- παράγοντες των Βρυξελλών και αυτοί επέμεναν
περί Ιρανικών εξαγωγών αερίου στην Ευρώπη, αρχίσαμε να ψάχνουμε για τις πιθανές
κρυφές διαδρομές του Ιρανικού αερίου προς την Ευρώπη. Η μόνη δυνατότητα για
μεταφορά Ιρανικού αερίου ήτο μέσω του δικτύου της Τουρκίας, το οποίο όμως θα
έπρεπε κατά κάποιο τρόπο να συνδέεται με το Ελληνό – Βουλγαρικό σύστημα.
Έχοντας αποκλείσει την Ελλάδα, μετά τις κατηγορηματικές διαβεβαιώσεις
παραγόντων της ΔΕΠΑ ότι δεν υφίσταται κάποιος κρυφός αγωγός επί Ελληνικού
εδάφους με διέξοδο προς τις Ευρωπαϊκές αγορές, κάτι που επιβεβαίωσαν εξάλλου παράγοντες
του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, (αφού ως γνωστό στην Ελλάδα υφίσταται σύστημα
πετρέλαιο-αγωγών ενταγμένο στο σύστημα διοίκησης του ΝΑΤΟ) απευθυνθήκαμε σε
υψηλόβαθμους παράγοντες της Βουλγαρικής κυβέρνησης με τους οποίους και είχαμε συνάντηση
χθες στη Σόφια στο πλαίσιο τοπικής επιχειρηματικής εκδήλωσης.
Τόσο ο υπουργός Οικονομίας κ. Ντέλιαν
Ντόμπρεφ όσο και ο υπουργός Εξωτερικών κ. Νικολάι Μλαντένοφ μας διαβεβαίωσαν ότι
δεν υφίσταται κάποιος κρυφός Τούρκο – Βουλγαρικός αγωγός πιθανό κατάλοιπο από
την εποχή του Συμφώνου της Βαρσοβίας, πόσο μάλλον η προώθηση Ιρανικού αερίου
μέσω Βουλγαρίας προς τις Ευρωπαϊκές αγορές. Και οι δύο πολιτικοί εξέφρασαν την
ελπίδα για την δημιουργία ενός τέτοιου αγωγού, ο οποίος και μελετάται, ο οποίος
θα έλυνε την απομόνωση της Βουλγαρίας και θα συνέβαλλε στην διαφοροποίηση της προμήθειας
αερίου. Γι’ αυτό εξάλλου η Βουλγαρική κυβέρνηση επέσπευσε τον σχεδιασμό της για
την κατασκευή του Ελληνό – Βουλγαρικού
interconnector.
Έτσι, προς το παρόν τουλάχιστον, οι
Ιρανικές εξαγωγές φυσικού αερίου θα πρέπει να περιμένουν. Δυστυχώς για τους εγκάθετους
της Αμερικανικής διοίκησης στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπάρχουν εξαγωγές Ιρανικού
αερίου προς την Ευρώπη για ν’ απαγορευθούν, και άρα θα πρέπει να βρουν άλλους
πλέον ευφάνταστους τρόπους για να ασκήσουν οικονομική πίεση στο Ιράν. Μιλώντας πάντως
σοβαρά και εάν εξετάσουμε το όλο θέμα ρεαλιστικά και σε βάθος χρόνου, η
προμήθεια Ιρανικού αερίου αποτελεί την μόνη πρακτική λύση για μια ουσιαστική διαφοροποίηση
των Ευρωπαϊκών προμηθειών φυσικού αερίου. Προς αυτήν την κατεύθυνση δεν έχουμε
ακούσει κάποιες σκέψεις ή απόψεις από τους εγκέφαλους των Βρυξελλών.