Η εκλογολογία καλά κρατεί και
ήδη αθροίζονται τα πρώτα θύματα της. Οι ιδιωτικοποιήσεις του ενεργειακού τομέα,
που απαιτούν αρραγές το μέτωπο της κυβερνητικής σύμπραξης, δείχνουν τις πρώτες
ρωγμές τους. Το ΠΑΣΟΚ, το οποίο, όπως τουλάχιστον λένε οι δημοσκοπήσεις, οδεύει
σε περιφανή εκλογική ήττα, είναι άγνωστο αν θα δώσει τη συναίνεση του για να
προχωρήσει το πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης κορυφαίων ενεργειακών εταιριών και
φορέων, όπως ο ΑΔΜΗΕ και η ΔΕΗ. Ήδη, έχουν επιστρατευτεί συνδικαλιστές της
παράταξης, οι οποίοι υπαγορεύουν δεύτερες και τρίτες σκέψεις για το θέμα του
ΑΔΜΗΕ.
Σε αυτή τη χώρα είθισται κάθε
φορά που τίθεται θέμα εκλογικής αναμέτρησης να μεσολαβεί ένα διάστημα
εκτεταμένης παραλυσίας. Ίσως γιατί η μετάβαση δεν γίνεται με τη συνήθη
διαδικασία. Εξάντληση, δηλαδή, της τετραετίας και επανάκριση της εκάστοτε
κυβερνητικής πλειοψηφίας στην κάλπη. Η λογική του ώριμου φρούτου, για να μην
επιλέξουμε άλλο χαρακτηρισμό, χαρακτηρίζει τις περισσότερες εκλογικές
αναμετρήσεις της μεταπολίτευσης. Το φαινόμενο μάλιστα λαμβάνει δραματικές
διαστάσεις τα τελευταία χρόνια, υπό τη σκιά της οικονομικής κρίσης και της
«ομπρέλας» των δανειστών μας. Καθώς δεν υπήρξε μια στιβαρή και ριζοσπαστική
διακυβέρνηση που να πείθει για την ικανότητα της να οδηγήσει τη χώρα έξω από το
σκοτεινό τούνελ εντός του οποίου συνεχίζει να κινείται, η αλλαγή κυβερνητικής
σκυτάλης συνοδευόταν κάθε φορά από ένα διάστημα όπου τίποτε δεν λειτουργούσε.
Εν αναμονή της επόμενης κυβερνητικής πλειοψηφίας και των προσδοκιών που
δημιουργούσε.
Έτσι και τώρα. Έχουμε εισέλθει
στον αστερισμό της εκλογολογίας. Και δεν χρειάζεται απαραίτητα ο μπαμπούλας των
εθνικών εκλογών. Αρκούν οι ευρωεκλογές και οι αυτοδιοικητικές εκλογές. Οι
αναλύσεις που γίνονται επικεντρώνονται στα αποτελέσματα τους, τα οποία
θεωρείται ότι θα αποτελέσουν βαρόμετρο για τη σημερινή κυβέρνηση. Θα είναι υπέρ
της αξιωματικής αντιπολίτευσης και εν γένει τη αντιπολίτευσης; Ε, τότε, θα
παρασύρουν την κυβέρνηση σε εθνικές εκλογές. Και αρχίζουν να αναπτύσσονται σενάρια,
με συνέπεια να μην μπορεί να ληφθεί καμία ουσιαστική απόφαση. Διότι είναι
έρμαιο των επερχόμενων εκλογών. Είναι λογικό κάθε εταίρος στην κυβέρνηση να
συνυπολογίζει την προοπτική αυτή και να κινείται αναλόγως. Στην προσπάθεια του
να διασφαλίσει την εκλογική πελατεία του. Δεν γίνεται έτσι, όμως, δουλειά.
Είναι που είναι πληγωμένη η χώρα, ας μην την αποτελειώσουμε εντελώς.
Είναι σαφές με αυτά τα δεδομένα
ότι το κρίσιμο ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων στον ενεργειακό τομέα δεν θα
μπορέσει να προχωρήσει. Διότι κανείς δεν μπορεί να αψηφήσει την εκλογική
πελατεία που υπάρχει πίσω από αυτές. Από την άλλη πλευρά, τα ταμεία του
δημοσίου έχουν στεγνώσει και χρειάζονται επειγόντως ανατροφοδότηση. Αλλά και η
χώρα η ίδια έχει την ανάγκη να εκπέμψει ένα μήνυμα καλής λειτουργίας και
θετικού επενδυτικού κλίματος. Πώς θα τα πετύχει όλα αυτά; Δύσκολο, υπό τις
παρούσες συνθήκες. Οι κάθε λογής παρασιτικές αντιλήψεις και συμπεριφορές θα
βρουν την ευκαιρία να αναδυθούν και να υπαγορεύσουν αποφάσεις και πολιτικές.
Έτσι θα χαθεί για πολλοστή φορά πολύτιμος χρόνος και η χώρα θα υποστεί επιπλέον
πλήγματα.
Ίσως θα ήταν προτιμότερο για
την ίδια την κυβέρνηση να ανοίξει τα χαρτιά της για το θέμα των εθνικών
εκλογών, ξεκάθαρα, αποφασιστικά και θαρραλέα. Να δώσει το στίγμα της για τις προθέσεις
της και να μη θολώνει τα νερά, παραπέμποντας σε άλλους την ευθύνη. Γιατί έτσι
το μόνο που καταφέρνει είναι να δείχνει ότι μπορεί να άγεται και να φέρεται από
την αντιπολίτευση. «Εμείς δεν θέλουμε, αλλά…». Γιατί έτσι θα μπει τέλος και
στην παραλυσία της χώρας, που είναι ήδη παρούσα με διάφορους τρόπους. Όχι
τίποτε άλλο, αλλά να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του. Για να μη ζητηθούν
ρέστα στο τέλος.