Είναι σαφές ότι η λήψη ενός μέτρου στοχεύει στη θεραπεία προβλημάτων. Σε αυτό το
πλαίσιο, κάποιος μπορεί να επωφελείται, κάποιος άλλος λιγότερο και κάποιος να
χάνει. Με απλά λόγια, ένα μέτρο δεν συνιστά πανάκεια για όλες τις εμπλεκόμενες
πλευρές. Αυτό θα ήταν το ιδανικό και ποιος δεν θα το ήθελε. Η πρακτική, όμως,
και η πραγματικότητα άλλα επιτάσσουν. Και έχουμε δει μέτρα εντελώς άδικα τα
τελευταία χρόνια, που φέρονταν, μάλιστα, ότι θεσμοθετούνται για ευγενείς σκοπούς.
Αμ, δε.
Ας δεχθούμε, καταρχήν, ότι ένα ζήτημα, από τη στιγμή
που μετατρέπεται σε πρόβλημα, χρειάζεται επίλυση, άρα παρέμβαση των αρμόδιων
αρχών. Σε αυτήν την περίπτωση, το ζητούμενο είναι να βρεθεί μία λύση και να
υιοθετηθεί ένα μέτρο, το οποίο θα λαμβάνει υπόψη όλες τις παραμέτρους, θα
ζυγίζει όλα τα δεδομένα και τις υφιστάμενες συνθήκες, θα εξετάζει τις συνέπειες
που συνεπάγεται και θα αξιολογεί τα αποτελέσματα. Αυτό, επίσης, είναι μια
ιδανική συνθήκη, που δεν είμαστε βέβαιοι ότι τηρείται πάντα. Ας δεχθούμε, κατά
δεύτερο, λοιπόν, ότι ισχύουν όλα αυτά. Άμεση προτεραιότητα όσων είναι υπεύθυνοι
για τη νομοθέτηση του μέτρου θα πρέπει να είναι η επιδίωξη συλλογικού οφέλους.
Δηλαδή, τι θα κερδίσουμε εφόσον το εφαρμόσουμε, ώστε να έχουμε όσο το δυνατόν
τις λιγότερες απώλειες, με άλλα λόγια, τις επιβαρύνσεις που θα επιφέρει. Εάν
έχει ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία, είναι βέβαιο ότι το υπό θεσμοθέτηση μέτρο
θα περιορίσει τον αριθμό των αδικημένων και θα αναδείξει το δίκαιο του. Επίσης,
σε αυτή τη διαδικασία απαιτείται η πολύπλευρη ενημέρωση όλων των πλευρών, οι
οποίες θα πρέπει να γνωρίζουν γιατί θα κληθούν να επιβαρυνθούν, όταν κάποιοι
άλλοι θα ωφεληθούν. Ένα μέτρο, το οποίο θα είναι απαλλαγμένο από τη σκιά της
μεροληπτικότητας και θα εξασφαλίζει τη μέγιστη συναίνεση, γιατί θα έχουν
πεισθεί όλοι για το απαραίτητο της θέσπισης του, είναι σαφές ότι θα έχει πολύ
καλύτερη απόδοση, από κάποιο άλλο, το οποίο νομοθετείται με την υπόνοια ότι
εξυπηρετεί κάποιες πλευρές.
Στην ενεργειακή αγορά τα τελευταία χρόνια η πρακτική
λήψης μέτρων και αποφάσεων που ευνοούν κάποιες πλευρές και «ρίχνουν» άλλες
σχεδόν έχει λάβει ενδημικό χαρακτήρα. Γι αυτό, άλλωστε, τίποτε δεν έχει
προχωρήσει, αφού οι πλευρές που αντιδρούν γνωρίζουν πώς να μποϊκοτάρουν την όλη
προσπάθεια. Και ενώ φαίνεται ότι γίνονται βήματα, εντέλει, βρισκόμαστε πάντα
στο σημείο μηδέν. Με την αγορά να στενάζει κάτω από το βάρος των συσσωρευμένων
στρεβλώσεων της.
Τώρα, στο τραπέζι βρίσκεται το μέτρο της
διακοψιμότητας, το οποίο φαίνεται να είναι στη μέση αντίθετων πυρών βιομηχανίας
και ΑΠΕ. Η βιομηχανία επείγεται για την εφαρμογή του εδώ και δύο χρόνια, γιατί
υποστηρίζει ότι δεν μπορεί να «σηκώσει» άλλο το υψηλό ενεργειακό κόστος. Όμως,
η απόφαση της Κομισιόν που έχει στα χέρια του το αρμόδιο υπουργείο επιτάσσει το
βάρος του μέτρου να επιμερισθεί στους παραγωγούς ηλεκτρικής ενέργειας και δη
αυτούς των ΑΠΕ. Οι τελευταίοι, που έχουν δει ήδη τις ταρίφες τους να
ψαλιδίζονται, έχουν σηκώσει επαναστατική παντιέρα, δηλώνοντας κάθετα αντίθετοι
στην προοπτική αυτή. Και να οι ανακοινώσεις εκατέρωθεν, και να οι «διαρροές»
απόψεων και το γαϊτανάκι δεν έχει τέλος. Ποιος θα κληθεί να πληρώσει το μάρμαρο;
Το θέμα, όμως, είναι πολύ σοβαρό για να
αντιμετωπίζεται έτσι. Απαιτείται να χαμηλώσουν οι τόνοι και να εξετασθεί με
πολύ προσοχή, για να βρεθεί η πρέπουσα λύση. Δεν χωράνε αφορισμοί, τακτικισμοί
και τελεσίγραφα. Αυτή τη στιγμή, ας μη το λησμονούμε, η παραγωγική βάση της
χώρας έχει ένα πρόβλημα, στο οποίο δεν γίνεται να αλληθωρίζουμε. Κι αυτό το
πρόβλημα ονομάζεται υψηλό ενεργειακό κόστος. Θέλουμε θέσεις εργασίας, θέλουμε
εξαγωγές, θέλουμε τόνωση του βιομηχανικού ιστού της χώρας. Βεβαίως, θέλουμε και
τις ΑΠΕ. Δεν υποστηρίζουμε, προς Θεού, ότι αυτοί θα πρέπει πάντα να πληρώνουν
πρώτοι τις όποιες ρυθμίσεις εφαρμόζονται στην αγορά.
Ας τα συνυπολογίσει όλα αυτά το υπουργείο, με
νηφαλιότητα και ας δώσει τη δέουσα λύση. Δεν θα υπαγορεύσουμε εμείς τι πρέπει
να γίνει. Μια χρυσή τομή σίγουρα θα υπάρχει. Αυτή ας αναζητηθεί. Για να
λειτουργήσει και ως οδηγός για το πώς εννοεί την ενεργειακή πολιτική το
υπουργείο.