Κακοστημένο και κακοπαιγμένο μοιάζει να είναι πλέον
αυτό το σίριαλ με την πώληση του ΔΕΣΦΑ στην αζέρικη
Socar. Η οποία δίνει όλον αυτόν τον
καιρό δείγματα για το πώς αντιλαμβάνεται τη λειτουργία των ευρωπαϊκών θεσμών και
την εν δυνάμει παρουσία της σε μια χώρα-μέλος της Ε.Ε. Με τις διάφορες
«απειλές» που εκτοξεύει προς κάθε κατεύθυνση, αποκαλύπτει εν πολλοίς και την
εταιρική φιλοσοφία της, που παραπέμπει σε ανατολίτικους λεονταρισμούς και
παζάρια, που δεν έχουν καμία θέση και σχέση με το κοινοτικό κεκτημένο.
Από πέρυσι η πώληση του ΔΕΣΦΑ έχει πάψει, πλέον, να
είναι ελληνικό ζήτημα και έχει αναχθεί σε κοινοτικό, καθώς για πρώτη φορά
επενδυτής από μία τρίτη χώρα επιθυμεί να αποκτήσει εταιρία της κοινοτικής
επικράτειας. Η παρέμβαση της Γενικής Διεύθυνσης Ανταγωνισμού και η παράταση της
έρευνας για την εξαγορά, που διεξάγεται, δείχνουν τον προβληματισμό των θεσμών
της Ε.Ε. για μια τέτοια προοπτική, που σαφώς θα δημιουργήσει νέο κεκτημένο για
οποιονδήποτε άλλον επενδυτή από τρίτη χώρα και κυρίως την
Gazprom. Συνεπώς, είναι εύλογο
να εξαντληθούν όλες οι πτυχές που αναφύονται, να ερευνηθούν με προσοχή οι
συνέπειες και να υποδειχθούν κανόνες, ώστε να εξασφαλισθεί ότι δεν θα δοθεί
νομική τροφή για οποιαδήποτε παρόμοια αξίωση. Στο πλαίσιο αυτό, έχει κληθεί
αρκετές φορές η
Socar
από την
DG
Comp
να δώσει διευκρινιστικές απαντήσεις σε μια σειρά ζητήματα που άπτονται της
πώλησης και παράλληλα, εξετάζονται διάφορες εναλλακτικές λύσεις, μέσω της
μείωσης του διαθέσιμου ποσοστού προς την αζέρικη εταιρία. Οι τελευταίες
εξελίξεις λένε ότι η ελληνική κυβέρνηση εμφανίζεται διατεθειμένη να κρατήσει το
51%, ως μία από τις εναλλακτικές λύσεις που τίθενται στο τραπέζι, ώστε να
μειωθεί αποφασιστικά το 66% προς τη
Socar.
Και τι κάνει όλον αυτόν τον καιρό η
Socar; Αντί, να κρατήσει χαμηλούς τόνους
και να πειθαρχήσει στην εν εξελίξει έρευνα, αναμένοντας την όποια κατάληξη της,
διοχετεύει δηλώσεις εκπροσώπων της, που είτε απειλούν ότι θα αποχωρήσουν, είτε
υποστηρίζουν ότι δεν δέχονται τις προτεινόμενες λύσεις μείωσης του ποσοστού που
θέλουν να αποκτήσουν. Η τελευταία δήλωση ήρθε χθες, με τη
Socar
να
διαμηνύει ότι δεν προτίθεται να αλλάξει γνώμη και να αποδεχθεί τις ελληνικές
προτάσεις για μείωση του εξαγοραζόμενου ποσοστού στο 49%.
Μα είμαστε σοβαροί; Η
Socar
θα
υποδείξει πολιτική στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Έτσι εννοεί ότι σέβεται το κοινοτικό
δίκαιο και τους κανόνες της Ε.Ε.; Έτσι θα συνυπάρξει με το ελληνικό δημόσιο στο
ΔΕΣΦΑ εάν και εφόσον ξεπαγώσει η πώληση; Με λεονταρισμούς του τύπου «αγοράζουμε
ό,τι θέλουμε και δεν δίνουμε σε κανένα λογαριασμό;» Εκτός κι αν πιστεύει ότι ως
εταίρος του
TAP
έχει αποκτήσει αυξημένο ρόλο και λόγο, συνεπώς, όλοι, της Ε.Ε. μη εξαιρουμένης,
πρέπει να χορεύουν στους ρυθμούς της και γαία πυρί μιχθήτω.
Η συμπεριφορά αυτή τελικά κινδυνεύει να γυρίσει
μπούμερανγκ για τη
Socar.
Όσο αποδεικνύει ότι έχει άλλη φιλοσοφία από αυτήν των Βρυξελλών, τόσο θα χάνει
έδαφος στη διεκδίκηση της εξαγοράς του ΔΕΣΦΑ. Και είναι γνωστή τοις πάσι η
ευαισθησία των θεσμών της Ε.Ε. στους παρεκκλίνοντες του κοινοτικού κεκτημένου.
Εκτός κι εάν οι αζέροι έχουν διαβλέψει το επερχόμενο
αδιέξοδο και τη ματαίωση της πώλησης του ΔΕΣΦΑ, λόγω της άκαμπτης στάσης τους
και όλα αυτά δεν είναι παρά για εσωτερική κατανάλωση. Να φανεί, δηλαδή, ότι
διατηρούν τις απόψεις τους ως το τέλος, για να δικαιολογήσουν το επερχόμενο
ναυάγιο.
Ό,τι κι αν ισχύει από τα δύο, είτε οι
μεγαλοϊδεατισμοί της
Socar,
είτε οι άσφαιροι λεονταρισμοί της, καταλήγουν στον ίδιο παρονομαστή. Ο μεγάλος
χαμένος θα είναι αυτή. Ούτε η Ε.Ε., ούτε, φυσικά, η Ελλάδα.