Την αντίφαση, την επισήμαναν χθες σε ανάλυσή τους οι Financial Times, την ώρα που το ΔΝΤ ζητά σκληρά μέτρα από την Αθήνα και βάλλει ευθέως κατά της ανελαστικότητας των πλαφόν που έχουν θέσει για την Ευρωζώνη το Σύμφωνο Σταθερότητας και το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, 3% για το έλλειμμα του ΑΕΠ και 60% του ΑΕΠ για το δημόσιο χρέος.
Η αντίφαση βρίσκεται στην πρόσοψη, στην πρώτη ανάγνωση καθώς το ΔΝΤ, όπως και η Παγκόσμια Τράπεζα, είναι κατά κύριο λόγο σταθερά και διαχρονικά από την ίδρυσή τους στο προάστιο Breton Woods της Ουάσιγκτον, το 1945, εργαλεία της συνολικής παγκόσμιας στρατηγικής των ΗΠΑ.
Σήμερα το ΔΝΤ βάλλει ευθέως κατά των άκαμπτων πλαφόν σε ελλείμματα και χρέος, για τον πολύ απλό λόγο ότι τα βλέπει σαν βαρίδια που εμποδίζουν μια ούτως ή άλλως δύσκολη επιστροφή της Ευρωζωνης στην ανάπτυξη, με τον ίδιο τον επικεφαλής της ΕΚΤ Μ. Ντράγκι σε πιο προσεκτικές διατυπώσεις να λέει ακριβώς το ίδιο πράγμα.
Επιπλέον, παρά το γεγονός ότι τα άκαμπτα ποσοστά αντιστρατεύονται την κεκτημένη πείρα από τη διαχείριση κρίσεων όπου ο υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνος είναι ο αποπληθωρισμός και η παρατεταμένη ύφεση, όπως μας διδάσκει η περίπτωση της Ιαπωνίας, είναι φανερό ότι η εμμονή της Γερμανίας στη διατήρησή τους δεν είναι ιδεοληψία, φετίχ ή ταμπού, αλλά πολύ απλά εργαλείο επιβολής πολιτικής κυριαρχίας του Βερολίνου στην Ε.Ε. ? Ευρωζώνη, μια κατάσταση πραγμάτων που αμφισβητεί ευθέως τη φιλοδοξία των ΗΠΑ να έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε έναν Ενιαίο Οικονομικό Χώρο Βόρειας Αμερικής - Ε.Ε.
Μόνον αν κατανοήσουμε τη στόχευση των ΗΠΑ με πολιορκητικό κριό την υπό διαπραγμάτευση και επεξεργασία Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων (Trans-atlantic Trade and Investment Partnership -TTIP) θα μπορέσουμε να ερμηνεύσουμε σωστά την εμ-μονή του ΔΝΤ να υποχρεωθεί η Αθήνα να προχωρήσει σε οδυνηρές περικοπές στο συνταξιοδοτικό και να απορρυθμίσει το εργασιακό πλαίσιο.
Ολα τα παραπάνω δεν στοχεύουν τη χώρα μας αλλά περιέχονται στις θέσεις των ΗΠΑ και της Βόρειας Αμερικής (Καναδάς συν Μεξικό που συναπαρτίζουν μαζί με τις ΗΠΑ τη Βορειοαμερικανική Ενωση Ελευθέρου Εμπορίου ΝΑFTA) στη διαπραγμάτευση για την ΤΤΙΡ. Η επιβολή τους στην Αθήνα πρώτον θα δημιουργούσε ένα προηγούμενο και δεύτερον θα καθιστούσε πιο δύσκολη την προσπάθεια του Βερολίνου και του Παρισιού αλλά και της πλειοψηφίας των χωρών-μελών της Ε.Ε -Ευρωζώνης να διατηρήσουν έστω και τμήμα των κεκτημένων του Ευρωπαικού Κοινωνικού Μοντέλου.
Ετσι η εμπλοκή του ΔΝΤ στη διάσωση της Ελλάδας την άνοιξη του 2010 που προώθησε τότε κυρίως η Μέρκελ παρά την εναντίωση του Σόιμπλε και του Γιούνκερ, που τότε ήταν επικεφαλής του Eurogroup, γίνεται μπούμερανγκ: Τότε εξυπηρετούσε όχι τόσο με την τεχνογνωσία του σε διασώσεις όπως είχε επισημάνει η καγκελάριος, αλλά κυρίως με την καταστατική του ακαμψία που εγκλώβιζε τη διαχείριση κάθε διάσωσης σε τεχνοκρατικό-λογιστικό επίπεδο και εμπόδιζε την πολιτική αποτίμηση και αναθεώρηση κάθε πακέτου διάσωσης.
Σήμερα μακράν των υπεραπλουστεύσεων ότι πρόκειται για σχέδιο των τριών Θεσμών που έχουν επιμερίσει στο ΔΝΤ τον ρόλο του κακού αστυνομικού στη διαπραγμάτευση με την Αθήνα, το Βερολίνο έχει πραγματικό πρόβλημα καθώς δεν περιέπλεξε μόνο τη διαπραγμάτευση με την Ελλάδα στο τελικό της στάδιο, αλλά αποτελεί σοβαρό παράγοντα περιπλοκής και της ενδοευρωπαϊκής διαπραγμάτευσης για σύσταση Ένωσης του Ευρώ με άξονα αναφοράς την τήρηση της άκαμπτης δημοσιονομικής πειθαρχίας αλλά και Δούρειο Ίππο της Ουάσιγκτον στην ούτως ή άλλως δύσκολη διαπραγμάτευση για τη Συνθήκη ΤΤΙΡ, την οποία ο Λευκός Οίκος θέλει να ολοκληρωθεί με τη διαδικασία του κατεπείγοντος μέχρι το τέλος του χρόνου , και κατά συνέπεια να οροθετήσει και να επηρεάσει τη Συμφωνία για την Ευρωζώνη, που έχει ορίζοντα κατάληξης το τέλος του 2016.
(του Γιώργου Καπόπουλου, από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 04/06/2015)