Δεν ξέρουμε σε ποια ακριβώς «στροφή του δρόμου» προς την
τελική συμφωνία με τους δανειστές βρισκόμαστε, καθώς κάθε μέρα – πολλές φορές
και εντός της ίδιας ημέρας – τα μηνύματα από την κάθε πλευρά αλλάζουν άρδην.
Αυτό, πάντως, που δεν αλλάζει είναι η αγωνία της ελληνικής οικονομίας που
παραπαίει ανάμεσα στην αβεβαιότητα που φέρνει η απειλή μίας χαώδους χρεοκοπίας
και τη βεβαιότητα μίας κακής συμφωνίας …
Και εδώ είναι που υπεισέρχεται ο παράγων της ενέργειας που,
όπως είχε επισημάνει το energia.gr από αυτή εδώ τη στήλη στις 4 Μαΐου (
Οι
Πολιτικές Εξελίξεις Περνούν Μέσα Από το «Κεφάλαιο» της Ενέργειας). Πραγματικά,
ελλοχεύει ο κίνδυνος οι διαπραγματεύσεις να πέσουν σε νέο σκόπελο εξαιτίας της επιμονής
της κυβέρνησης σε θέματα που αφορούν το ενεργειακό «κοινοτικό κεκτημένο». Και
την ίδια στιγμή, πέφτει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων η – όντως παράλογη –
απαίτηση των δανειστών για ΦΠΑ 23% στον ηλεκτρισμό και κατάργηση των μειωμένων
τιμών προς την υψηλή τάση την οποία με όλο της το δίκιο η ενεργοβόρος
βιομηχανία καλεί την κυβέρνηση να απορρίψει (βλ.
εδώ χθεσινό άρθρο energia.gr). Όμως, με την απόρριψη άλλων
απαιτήσεων που η συμμετοχή μας στην ΕΕ μας επιβάλλει μάλλον βάζουμε «τρικλοποδιά»
στον εαυτό μας ακόμη και εκεί όπου έχουμε βάσιμα
επιχειρήματα …
Όπως είχαμε τονίσει στο παραπάνω Σχόλιο του energia, «επί
σειρά ετών η Ελλάδα έχει κάνει ότι μπορεί για να αναβάλλει, μεταθέτοντας για το
πολύ απώτερο μέλλον, οποιαδήποτε ουσιαστική αλλαγή για τον εκσυγχρονισμό της
λειτουργίας της εγχώριας αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας και την δημιουργία
συνθηκών ανταγωνισμού, βάσει των προβλέψεων της ΕΕ, όπως ισχύει σχεδόν σε όλες
τις άλλες χώρες της ΕΕ. Και ενώ κάποια ενθαρρυντικά βήματα που έγιναν τα
τελευταία χρόνια με το unbundling της ΔΕΗ (βλέπε δημιουργία ΑΔΜΗΕ και ΔΕΔΔΗΕ
και του λειτουργού της αγοράς, του ΛΑΓΗΕ), τώρα κινδυνεύουν να ακυρωθούν πλήρως
με την ήδη επιχειρούμενη από το ΠΕΠΑΝ επιστροφή των πάντων στην απόλυτη
επικυριαρχία της ΔΕΗ. Και ασφαλώς ούτε λόγος να γίνεται για την διαδικασία ΝΟΜΕ
που θα έπρεπε να είχε εφαρμοσθεί από το καλοκαίρι του 2014 (όπως είχε αναλάβει
υποχρέωση έναντι των Βρυξελλών να πράξει η κυβέρνηση), η οποία θα επέτρεπε
στους ανεξάρτητους προμηθευτές την αγορά από τη ΔΕΗ, μέσω δημοπρασιών,
ποσοτήτων «λιγνιτικής» και «υδροηλεκτρικής» ενέργειας έτσι ώστε αυτοί να
αποκτήσουν πρόσβαση στον ανταγωνιστικό, και φθηνότερο, ενεργειακό μίγμα της
ΔΕΗ. Μία σημαντική κατά τα άλλα αλλαγή από το παρόν σύστημα λειτουργίας της
αγοράς η οποία ικανοποιούσε τους όρους του ανταγωνισμού. Όμως και αυτή είναι
καταδικασμένη να μην προχωρήσει υπό τις κρατικο-συνδικαλιστικές μεθοδεύσεις του
υπουργού ΠΑΠΕΝ, ο οποίος όπως έχει επανειλημμένως και ευθαρσώς δηλώσει στόχος
του είναι η πλήρης κρατικοποίηση του ενεργειακού τομέα χωρίς εξαιρέσεις και
παράθυρα».
Η κυβέρνηση στην
πρότασή της, συνολικής έκτασης 47 σελίδων, που απέστειλε προς τους θεσμούς την
περασμένη εβδομάδα, αναφέρει μόνο ότι προϋπολογίζει έσοδα 188 εκατομμυρίων ευρώ
για το δημόσιο το 2016, από την πώληση του ΔΕΣΦΑ – σε περίπτωση, τελικά, που θα
ευοδωθεί η συμφωνία με την Αζερική Socar. Όπως είχαμε υπογραμμίσει, ωστόσο, από
τις 4 Μαΐου, η υπόθεση του ΔΕΣΦΑ είναι προβληματική. Και την ίδια στιγμή, στην
ελληνική πρόταση δεν υπάρχει αναφορά σε άλλη ιδιωτικοποίηση (π.χ. ΑΔΜΗΕ ή
«μικρή ΔΕΗ»). Στο ίδιο κείμενο, υπάρχει απλώς η αναφορά πως η κυβέρνηση
δεσμεύεται να ανασχεδιάσει τη νομοθεσία για την αγορά ηλεκτρισμού και να λάβει
υπ’ όψιν της τις προτάσεις της ΡΑΕ για το ΝΟΜΕ , ενώ ο νέος μηχανισμός θα
εφαρμοστεί μέσα σε 9 μήνες από την έγκριση της συμφωνίας με τους δανειστές. Δεν
ξέρουμε αν οι νέες προτάσεις που απέστειλε πριν
2-3 μέρες η Αθήνα στις Βρυξέλλες έχουν αλλάξει στον τομέα της ενέργειας,
όμως, η ελληνική πλευρά θα πρέπει να γνωρίζει πως ο καιρός περνά και, είτε τον
Ιούνιο είτε, σύμφωνα με ένα σενάριο, στον β’ γύρο των διαπραγματεύσεων για το μεγάλο πακέτο χρηματοδοτικής
βοήθειας από την ΕΕ - πιθανότατα τον Σεπτέμβριο – θα πρέπει να έχει
εγκαταλείψει τις εμμονές της στα θέματα αυτά, αν δεν θέλει να πυροβολήσει την
τελευταία στιγμή τα πόδια της …