Τα μέχρι σήμερα δεδομένα δείχνουν ότι κυβέρνηση και δανειστές βρίσκονται κοντά σε μια συμφωνία που υπό προϋποθέσεις μπορεί να άρει την αβεβαιότητα για τη χώρα και να βάλει τις βάσεις για μια σταθερή πορεία της οικονομίας. Αλλωστε και ο επιχειρηματικός κόσμος αυτό είναι που ζητά εδώ και μήνες. Μια συμφωνία που θα εκκινήσει την οικονομική δραστηριότητα και θα δώσει το σύνθημα ώστε να «ξεπαγώσει» η χώρα έπειτα από σχεδόν ένα χρόνο ακινησίας.
Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για ένα μνημόνιο εξαιρετικά σκληρό, ίσως το χειρότερο από τα δύο προηγούμενα, φαίνεται ότι δεν υπάρχουν άλλες επιλογές. Πλην βεβαίως εκείνων των ακραίων ένθεν κακείθεν του πολιτικού φάσματος που ζητούν έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, αν και γνωρίζουν ότι η καταστροφή που θα επέλθει θα είναι μεγάλη και πιθανώς μη αναστρέψιμη.
Και η μόνη επιλογή που έχει η εκλεγμένη κυβέρνηση, με νωπή τη λαϊκή εντολή, είναι να εφαρμόσει τη συμφωνία απαρέγκλιτα και χωρίς πισωγυρίσματα. Εκανε τις επιλογές της, τα λάθη της, τις εκτός πραγματικότητας εκτιμήσεις της, αλλά βρίσκεται μπροστά σε μια ιστορική ευκαιρία. Να διορθώσει τις αστοχίες της παλεύοντας για καλυτέρευση των όρων της συμφωνίας, αλλά και για ριζική αλλαγή νοοτροπίας του πολιτικού συστήματος και της ίδιας της κοινωνίας. Εκεί θα παιχτεί όλο το στοίχημα τα επόμενα, δύσκολα χρόνια για την Ελλάδα.
Ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν ούτε επτά μήνες ζωής. Επομένως, προς τι όλη αυτή η συζήτηση που καλλιεργείται για εκλογές; Τι περισσότερο θα προσφέρει σε μια ημιδιαλυμένη οικονομία και σε ένα ασταθές και απαξιωμένο πολιτικό σύστημα η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες;
Τι είναι η ψήφος του λαού για να προσφεύγει κάποιος μόλις επτά μήνες από την τελευταία αναμέτρηση; Κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τα τραγικά λάθη που έγιναν; «Καθαρτήριο» για τα... αμαρτήματα των τελευταίων μηνών; Ευκαιρία για ξεκαθάρισμα λογαριασμών; Ή, μήπως, το ύψιστο δημοκρατικό δικαίωμα μιας χώρας έχει μετατραπεί σε εργαλείο κάθε πρωθυπουργού, προκειμένου να λύνει τις διαφορές εντός του κόμματός του;
Μπορεί εν πάση περιπτώσει οι εκλογές να χρησιμοποιούνται ως μέσο εκβιασμού ή να μοιάζουν με «μονομαχία στην Κουμουνδούρου», παρά το γεγονός ότι είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα οδηγήσουν σε νέο πισωγύρισμα της χώρας; Είναι δυνατόν σοβαρά κόμματα να παίζουν πολιτικά και κομματικά παιχνίδια, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στην οικονομία;
Είναι γνωστό ότι «ένας πολιτικάντης σκέφτεται τις επόμενες εκλογές. Ένας πολιτικός, τις επόμενες γενιές».
Το δεύτερο είναι που χρειάζεται η Ελλάδα. Ενα νέο... αφήγημα, ένα όραμα που θα κινητοποιήσει τον λαό, απλούς πολίτες και επιχειρηματίες. Χρειάζεται κάτι... μαγικό, που θα ξεφεύγει από τα καθημερινά προβλήματα και την επικοινωνιακή διαχείρισή τους.
Ποιος όμως είναι αυτός που θα δώσει το έναυσμα για τη δημιουργία μιας νέας εθνικής προσπάθειας;
Εγραφε ο Οδυσσέας Ελύτης: «Με τις ξόβεργες μπορεί να πιάνεις πουλιά, δεν πιάνεις ποτέ το κελαηδητό τους. Χρειάζεται η άλλη βέργα, της μαγείας, και ποιος μπορεί να την κατασκευάσει, αν δεν του ’χει από μιας αρχής δοθεί;».
(Πηγή: Εφημερίδα "Ημερησία")