Μετά από μία περίοδο έντονης αβεβαιότητας και ταλαιπωρίας για επιχειρήσεις και εργαζόμενους, λόγω του αψυχολόγητου δημοψηφίσματος, των capital controls, της υποχρεωτικής αργίας των τραπεζών και το κλείσιμο του Χρηματιστηρίου, που ευτυχώς τελείωσε με την συμφωνία της Ελληνικής κυβέρνησης με την ΕΕ στις 13/8 και την ψήφιση των προαπαιτούμενων και της ίδιας της συμφωνίας, οι πολίτες αυτής της χώρας περίμεναν ότι θα ξεκινήσει επιτέλους μια περίοδος περισυλλογής και ανασυγκρότησης με κύριο στόχο την ανάκαμψη της οικονομίας.
Μία οικονομία η οποία έχει πληγεί βάναυσα τους τελευταίους μήνες τόσο από την παντελή άγνοια των ιθυνόντων ως προς τους βασικούς κανόνες λειτουργίας της όσο και από τους διάφορους πειραματισμούς που στόχο δήθεν είχαν τον ‘σοσιαλιστικό μετασχηματισμό’ και την αντιμετώπιση της περιβόητης ‘ανθρωπιστικής κρίσης’.
Τα αποτελέσματα της εγκληματικής διαχείρισης και τυχοδιωκτικής αντιμετώπισης της οικονομίας από μία κυβέρνηση η οποία κάθε άλλο παρά ήταν έτοιμη να κυβερνήσει είναι σε όλους γνωστά αφού σε διάστημα πέντε μόλις μηνών, και ενώ η οικονομία είχε αρχίσει να ανακάμπτει, την οδήγησε κυριολεκτικά στα βράχια, με επίσημη πτώχευση και πλήρη αδυναμία εξυπηρέτησης του εξωτερικού δανεισμού της χώρας (βλέπε default IMF), το κλείσιμο σωρείας επιχειρήσεων και το σπρώξιμο χιλιάδων εργαζομένων στην ανεργία, την ακύρωση μικρών και μεγάλων επενδυτικών σχεδίων και την επιστροφή της οικονομίας σε αρνητικούς ρυθμούς (υπ) ανάπτυξης.
Και ενώ μέσα σε χρόνο ρεκόρ, υπό την πίεση μιάς ακόμη χρεωκοπίας, η κυβέρνηση κατάφερε να συνάψει την οριστική και λεπτομερή συμφωνία για την δανειοδότηση του κράτους με 86 δισεκ. με ευνοϊκούς όρους, κάτι που εθεωρείτο απ’όλους τους εταίρους μας μία εξαιρετικά δύσκολη και περίπλοκη διαδικασία, αλλά και να την ψηφίσουν τα διάφορα ευρωπαϊκά κοινοβούλια και να γίνει και η πρώτη εκταμίευση, και μάλιστα ένα μέρος των χρημάτων να κατευθυνθεί για την ανακεφαλαίωση των τραπεζών, η όλη αυτή τεράστια προσπάθεια που στόχο είχε να επαναφέρει την οικονομία σε μία κανονική τροχιά φαίνεται ότι πέφτει στο κενό.
Η χώρα για τρίτη φορά μέσα σε οκτώ μήνες οδηγείται σε εκλογές με αποκλειστική ευθύνη του πρωθυπουργού -όχι για εθνικούς αλλά για καθαρά κομματικούς λόγους- με ότι μπορεί αυτό να σημαίνει για την χειμαζόμενη οικονομία όπου ως γνωστό σε προεκλογικές περιόδους σταματά κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα και παραλύει όλος ο διοικητικός και παραγωγικός μηχανισμός.
Στον αυτόματο πιλότο μπαίνει για μια ακόμη φορά η οικονομία λόγω των πολιτικών εξελίξεων, με την διαφορά ότι πλέον με τους ισχύοντες περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων είναι πολύ πιο ευάλωτη απ’ότι στο παρελθόν ενώ ταυτόχρονα πρέπει να τηρηθούν τα μνημονιακά χρονοδιαγράμματα όπως αυτό της ανακεφαλοποίησης των τραπεζών και της πρώτης αξιολόγησης. Η ολοκλήρωση των οποίων είναι πρακτικά αδύνατη εν μέσω προεκλογικής περιόδου το οποίο σημαίνει ότι δεν θα πραγματοποιηθούν οι ανάλογες εκταμιεύσεις από τον ESM των δόσεων Σεπτεμβρίου και Οκτωβρίου με το τραγικό αποτέλεσμα της περαιτέρω συρρίκνωσης της οικονομικής δραστηριότητας, αφού τα χρήματα, συνολικού ύψους 3 δισεκ. ευρώ, θα διατίθεντο για την πληρωμή ληξιπρόθεσμων οφειλών του Δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα.
Από την μία πλευρά η εξασφάλιση συνθηκών (έστω και δύσκολων) επιβίωσης της οικονομίας, μέσω της υπογραφείσας τριετούς συμφωνίας, και από την άλλη με την απόφαση της κυβέρνησης, την επόμενη κι’όλας ημέρα, να οδηγήσει την χώρα σε εκλογές δίδεται η όχι και τόσο εσφαλμένη εντύπωση ότι η χώρα δεν θέλει να εργασθεί και να ξεπεράσει την κρίση που την δέρνει εδώ και εξ χρόνια, δεν θέλει να παράγει έργο, δεν επιθυμεί να αξιοποιήσει τις όποιες επιχειρηματικές ευκαιρίες προσφέρονται και να δημιουργήσει θέσεις απασχόλησης.
Απεναντίας δίδεται η εντύπωση ότι η κυβέρνηση της ατυχούς αυτής χώρας επιλέγει το αέναο και ανέξοδο για αυτήν, αλλά οικονομικά δυσβάστακτο για τους πολίτες, πολιτικό παιχνίδι όπως ακριβώς πράττει όλο το διάστημα που ευρίσκεται στην εξουσία.
Και σαν να μην έφθανε η αναιδής αυτή στάση η κυβέρνηση με το που ανήγγειλε την εκλογική αναμέτρηση αποφασίζει την ανάκληση της αδείας της έργου για την αξιοποίηση του χρυσού στις Σκουριές, Χαλκιδικής, ενός από τα μεγαλύτερα επενδυτικά έργα που εκτελούνται σήμερα στην Ελλάδα, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να επιβεβαιώσει τα αντικαπιταλιστικά της διαπιστευτήρια και να προβάλλει τις δήθεν περιβαλλοντικές της ευαισθησίες για ψηφοθηρικούς και μόνο λόγους και αδιαφορώντας πλήρως εάν χάσουν τις θέσεις τους οι 2.000 εργαζόμενοι της εταιρείας Ελληνικός Χρυσός.
Παράλληλα στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα προς κάθε ενδιαφερόμενο η εν δυνάμει επενδυτή ότι στήν Ελλάδα δεν είναι επιθυμητές οι κάθε είδους ξένες επενδύσεις, παρά τις σαφείς δεσμεύσεις που έχει αναλάβει έναντι των Ευρωπαίων εταίρων της. Δηλαδή πλήρης αναξιοπιστία και επιστροφή στο χρεωκοπημένο κρατικίστικο μοντέλο υπανάπτυξης. Είναι λοιπόν ηλίου φαεινότερο ότι υπό τέτοιες συνθήκες ακραίου πολιτικού καιροσκοπισμού και αδιάντροπων τακτικισμών επιπέδου γιάφκας όχι μόνο δεν θα μπορέσει να υπάρξει επάνοδος στην ανάπτυξη αλλά κινδυνεύουμε για μία ακόμη φορά με ολοκληρωτική καταστροφή.
Σε ότι αφορά δε τον ενεργειακό τομέα που ως γνωστό αποτελεί την ραχοκοκαλιά της οικονομίας και της παραγωγής, με σοβαρές και διαρκείς επενδύσεις, η παρούσα συγκυρία είναι ότι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί. Και δεν είναι μόνο η συνεχής πτώση της ζήτησης και η έλλειψη ρευστότητας που επηρεάζει αρνητικά την λειτουργία των επιχειρήσεων αλλά η περιρρέουσα αβεβαιότητα, κάτι που δρά τελείως ανασχετικά σε κάθε είδους προγραμματισμό. Και ως γνωστό ο μεσο και μακροπρόθεσμος προγραμματισμός αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό και προϋπόθεση για την λειτουργία του ενεργειακού τομέα από την απόδοση του οποίου όμως εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό η υπόλοιπη οικονομία.