Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ εἰσήγαγε
στά ἑλληνικά ἤθη
τήν πολιτική ἀνευθυνότητα. Εἴτε
μέ μιά δήλωση τύπου mea culpa εἴτε μέ τήν δήλωση ὅτι ἀναλαμβάνει
«τήν πολιτική εὐθύνη», θεωροῦσε ὅτι
τό ὅποιο πρόβλημα ἔληγε
καί ὁ ἴδιος
ἀποκαθαίρετο ἀπό
τό «λάθος». Σέ ἐποχές πολιτικῆς εὐπρεπείας βέβαια, ἡ ἀνάληψις τῆς
πολιτικῆς εὐθύνης γιά λάθη ἤ
παραλείψεις συνεπαγόταν καί
τήν αὐτόματη παραίτηση τοῦ ὑπευθύνου
ἀπό κάθε
δημόσιο ἀξίωμα, καί συνήθως καί ἀπό τήν πολιτική.
Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο διέσωζε τήν τιμή καί
τήν ἀξιοπρέπειά του.
Αὐτά βεβαίως εἶναι
ψιλά γράμματα καί γιά τόν Ἀλέξη
Τσίπρα, ὁ ὁποῖος σέ ἑπτά
μῆνες διέπραξε τερατώδη
λάθη πού δέν ἔχουν προηγούμενο ἀπό καταβολῆς ἑλληνικοῦ Κράτους. Ὅλα
ἄρχισαν μέτό
περίφημο προεκλογικό «εὐφυολόγημα» ὅτι «θά
χορεύουν οἱ ἀγορές»
μέ τόν «ζουρνά» πού θά
τούς παίζει ἡ κυβέρνησίς του. Ἄν
πράγματι ἐπίστευε
ὅτι θά γινόταν κάτι τέτοιο, προφανῶς εἶχε τέτοια ἄγνοια
τῶν διεθνῶν
καταστάσεων πού ὄχι
μόνον τόν καθιστᾶ ἀκατάλληλο
γιά κάθε κυβερνητικό ἀξίωμα, ἀλλά
καί ἐπικίνδυνο γιά τήν χώρα.
Εἶναι δέ πολύ πιό ἐπικίνδυνος
ἀπό τήν στιγμή πού, ὅπως προκύπτει ἀπό
τόν δημόσιο λόγο του,
ἐξακολουθεῖ
νά μήν ἔχει ἀποκτήσει
ἀντίληψη τῶν
τεκταινομένων στήν διεθνῆ σκηνή.
Ἀντελήφθημεν
ἐπίσης ὅτι
κατηύθυνε διπλωματικές προσπάθειες πρός τήν Ρωσία, καλλιεργώντας ἐλπίδες ὅτι
θά εὕρισκε ἐκεῖ βοήθεια γιάτήν λύση τῶν
προβλημάτων μας. Ἐπέδειξε ἔτσι
ἀσύγγνωστη ἄγνοια
τῆς γεωπολιτικῆς
πραγματικότητος. Καί ὄχι μόνον αὐτό.
Προφανῶς δέν παρακολουθοῦσε
εἰδήσεις, τίς ἡμέρες
κατά τίς ὁποῖες
ἡ κυπριακή Κυβέρνησις ἀντιμετώπιζε ἀλλεπάλληλες
ρωσικές ἀρνήσεις στίς ἐκκλήσεις
της γιά
ὑποστήριξη! Μόλις πρό δύο ἐτῶν. Ἑπομένη
προσπάθεια πρός τήν Κίνα. Πέρα ἀπό τό γεγονός ὅτι τήν ἴδια
στιγμή ἠρνεῖτο
τίς προτάσεις νέων κινεζικῶν ἐπενδύσεων στό λιμάνι τοῦ Πειραιῶς,
προφανῶς δέν
εἶχε ἀντιληφθεῖ ὅτι
γιά τόν σχεδιασμό τοῦ Πεκίνου ἡ Ἑλλάς
εἶχε ἀξία
ὡς πύλη ἐμπορίου
πρός τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση.
Ἐνδεχομένη ἀπομόνωσις
θά ἐσήμαινε καί μηδενισμό τοῦ κινεζικοῦ ἐνδιαφέροντος γιά τήν Ἑλλάδα. Ἕνας πρωθυπουργός
πού δέν ἀντιλαμβάνεται αὐτά
τά στοιχειώδη εἶναι, προφανῶς,
ἐπικίνδυνος. Καί ἀφήνουμε
κατά μέρος τίς ἐλάχιστα δημοσιοποιηθεῖσες κινήσεις του πρός τό Ἰράν,
οἱ ὁποῖες μόνες ἀποτελοῦν περίπτωση πού θά ἄξιζε νά
ἀναλυθεῖ ὡς τυπική περίπτωσις ἐγκληματικῶν
σφαλμάτων.
Τό ἄν δέν ὑπῆρξαν δυσμενεῖς
συνέπειες ὀφείλεται μᾶλλον στούς Ἰρανούς,
οἱ ὁποῖοι ἀπεδείχθησαν
πολύ πιό νοήμονες
ἀπό τήν κυβέρνηση τοῦ ΣΥΡΙΖΑ.
Μένει
τέλος τό θρυλούμενο περί «σκληρῆς» διαπραγματεύσεως. Ἔτσι ὀνομάζει
ὁ κ. Τσίπρας τήν ἀποτυχημένη διαπραγμάτευσή
του. Πού περισσότερα θά ἐκέρδιζε ἄν δέν
τήν εἶχε κάνει καθόλου…
(Εὐθ. Π. Πέτρου, ἀπό τήν ἐφημερίδα "ΕΣΤΙΑ")