Δυοίν Θάτερον

Ι. Την 13^η Ιουλίου, στις Βρυξέλλες, ο κ. Τσίπρας υπέγραψε το τρίτο “Ελληνικό Μνημόνιο”. Έγινε έτσι σαφές ότι η Ελλάς δεν ζει. Δεν κρατιέται, δηλαδή, στην Ευρωζώνη χωρίς βοήθεια των εταίρων.

ΙΙ. Πρώτη επιλογή μιας κυβέρνησης που αυτοτιτλοφορείται αριστερή θα ήταν η αύξηση των φόρων. Έτσι, ώστε το κράτος να καλύπτει τιςδαπάνες του. Αλλ ’ αυτή η πηγή εσόδων έχει εξαντληθεί.

Μετά πέντε χρόνια βαθιάς οικονομικής ύφεσης οι αξίες έχουν τσακισθεί. Δεν αποδίδουν τους αναγκαιούντες φόρους. Ο ΕΝΦΙΑ, π.χ., υπολογίζεται επί αξιών του 2007. Αλλ΄η ταχυδακτυλουργία θ΄αποτύχει. Οι αξίες του 2007 δεν υπάρχουν. Άρα (και) δεν θα πληρωθούν. Θ’ αυξηθούν και πάλι οι αδυνατούντες να καταβάλουν. Θα πάμε – κατ ’ ανάγκην – σε νέες ρυθμίσεις.

Πάντως, τα προϋπολογιζόμενα χρήματα δεν θα εισπραχθούν (!)

ΙΙΙ. Πέραν των ακινήτων που, φύσει, δεν μετακινούνται έχουν στερέψει και οι λοιπές πηγές εσόδων. Η γενική ελληνική παραγωγικότης έχει, ουσιαστικά, εγκαταλείψει τον τόπο. Οι επιχειρηματίεςμε ρυθμό παφλασμού μετεγκαθίστανται στην Κύπρο, την Βουλγαρία, αλλά και το Λονδίνο, την Ελβετία κ.ο.κ. Το όμοιο πράττουν – μαζικά – οι ικανοί επιστήμονες. Η Γενεύη, φερ’ ειπείν, είναι γεμάτη από νέους Έλληνες γιατρούς.

Το κρίσιμο: ό,τι παράγεται αλλού δεν φορολογείται εδώ. Η Ελλάςδιώχνει τους παραγωγικούς της πολίτες. Αποξενώνεται απ ’ ό,τι το πολύτιμο (!!!). Δεσπόζουσα πηγή πλούτου παντόςκράτους είναι οι πολίτες του, μάλιστα δε εξ αυτών – κυρίως – οι οικονομικώς δραστήριοι. Σ’ εμάς, όμως, σήμερα αυτοί (οι δραστήριοι) είναι που κατ’ εξοχήν φεύγουν.

IV . Ο Ανδρέας Παπανδρέου φέρει την βαριά ευθύνη. Εκείνος, πρώτος, ανέδειξετη μέθοδο επιβίωσηςμε αλληλοδιάδοχα δάνεια. Αργά κατάλαβε το λάθος. Το ομολόγησε με άρθρο του στο Βήμα της 25.10.87. Συναφώς, σε στιγμή επιστημονικής περισυλλογής, εξεστόμησεκαι το περίφημο: «Ή Ελλάς θα ”φάει“ το χρέος, ή το χρέος θα ”φάει“ την Ελλάδα».

V . Το δίλημμα έχει καταστεί πιεστικό. ΄Η Ελλάς θα ορθολογισθεί ή θα καταστραφεί. Είμεθα η μόνη χώρα της Ευρωζώνης που δεν αυτοχρηματοδοτείται στο κοινό νόμισμα (ευρώ). Επίσης πουδεν έχει πρόσβαση στις χρηματαγορές, αλλά και τελεί υπό ύφεση. Οι τράπεζες αδυνατούν να αποδώσουν στους καταθέτεςτα χρήματά τους.

Όμως, οι εκτός Ελλάδας συμπατριώτες μας διακρίνονται. Μοναδικό είναι το φαινόμενο: Η χώρα των Ελλήνων δυστυχεί. Οι Έλληνες, εκτός της χώρας, ευτυχούν (!!!).

VI . Ολοφάνερο προκύπτει το συμπέρασμα. Ό,τι δυστυχεί να εγκαταλειφθεί. Ό,τι ευτυχεί να το υποκαταστήσει. Ριζικόςαπαιτείται ο περιορισμός του δημόσιου τομέα. Οι δυνάμεις που θα ελευθερωθούν να διοχετευτούν στην παραγωγή με γενναία οικονομικά κίνητρα.

Η Ελλάς, ως κλίμα, ως αντήχηση πολιτισμού και πνεύματος, πλεονεκτεί έναντι οιουδήποτεάλλου τόπου. Υπό αληθείς συνθήκεςοικονομικής ελευθερίας εύκολα θα συγκεντρώσει τεράστιες επιχειρήσεις: ναυτιλιακές, ασφαλιστικές, τραπεζικές (και) εν γένει εμπορικές. Θα γίνει, έτσι, κέντρο διακίνησης διεθνών αγαθών. Θα υποκαταστήσει Dubai, Monaco, Σιγκαπούρη, Κύπρο κλπ. Θα γίνει πλούσια χώρα – πλουσίων κατοίκων.

Εν όψει τέτοιας οικονομικής πλοκής ο εθνικός μας τζίρος θα εκμηδενίσει (και) το βάρος του δημοσίου χρέους.

Λύση υπάρχει, ευρηματικότης και θάρρος απαιτούνται.

(του Γ.Κ. Στεφανάκη, gkstefanakis.gr)