«Να την σκεφτόμαστε πάντοτε, αλλά να μη μιλάμε ποτέ γι’ αυτήν» (Y
penser toujours, n en parler jamais). Αυτή την τακτική είχε υιοθετήσει η
πολιτική ελίτ της Γαλλίας μετά την προσάρτηση της Αλσατίας-Λορένης μετά
το 1871 από τη Γερμανία, ένας διακριτικός αλυτρωτισμός που συντηρούσε
τον στόχο, χωρίς να δημιουργεί συνεχείς εντάσεις. Αυτό το μοντέλο
μοιάζει να έχει υιοθετήσει ο Ολάντ σήμερα απέναντι στην άκαμπτη
δημοσιονομική λιτότητα που επέβαλε το Βερολίνο στους εταίρους του στην
Ευρωζώνη.
Με δεδομένη τη συνολική στήριξη που παρέχει από τη
Σύνοδο Κορυφής του Ιουλίου και μετά σταθερά το Παρίσι στην Αθήνα και με
αφορμή την άφιξη την επόμενη βδομάδα του Γάλλου Προέδρου, έχει
ενδιαφέρον να δούμε τη γαλλική τακτική στην Ευρωζώνη, πτυχή της οποίας
είναι και η αλληλεγγύη προς την Ελλάδα.
Η Γαλλία δεν ζητά
αναθεώρηση-τροποποίηση και πολύ περισσότερο κατάργηση του συμφώνου
Σταθερότητας, μια τοποθέτηση που ήταν, είναι και θα είναι casus belli
για τη Γερμανία. Αυτό που έχει καταφέρει ο Ολάντ είναι μια συνεχής
παράταση των αποκλίσεων από το πλαφόν του 3% που ορίζει το Σύμφωνο για
το Δημοσιονομικό Έλλειμμα μέχρι και το 2017, που θα διεξαχθούν η
προεδρική εκλογή και αμέσως μετά οι βουλευτικές εκλογές.
Τους
Ολάντ - Βαλς στην ερμηνεία-παρερμηνεία του Συμφώνου διευκολύνουν τόσο ο
πρόεδρος της Επιτροπής Ζ. Κ. Γιούνκερ όσο και ο αρμόδιος επίτροπος Π.
Μοσκοβισί, αλλά και οι αποκλίσεις από τη δημοσιονομική πειθαρχία που
καταγράφονται στην Ιταλία του Ρέντσι και στην Ισπανία του Ραχόι.
Επί
της ουσίας, αυτήν τη γραμμή καλούσε την Αθήνα να προσυπογράψει από τις
25 Ιανουαρίου και μετά ο υπουργός Οικονομικών Σαπέν, που διατύπωσε την
ευρηματική φραστική ακροβασία «Τήρηση των συμφωνηθέντων - σεβασμός της
βούλησης του ελληνικού λαού».
Η τήρηση του Συμφώνου και η απονεύρωσή του στην πράξη, ωθεί το Παρίσι αλλά και το Βερολίνο να σκέπτονται την επόμενη μέρα:
Η Γαλλία προτείνει κυβέρνηση και Κοινοβούλιο της Ευρωζώνης.
Η
Γερμανία αφαίρεση από την Κομισιόν του ελέγχου εφαρμογής του
Δημοσιονομικού Συμφώνου και συγκρότηση ανεξάρτητης αρμόδιας Αρχής.
Επί
του παρόντος και οι δύο προτάσεις παραμένουν στο επίπεδο του
«συνθήματος ζύμωσης» με το μεν Παρίσι να προσπαθεί να διευρύνει την de
facto χαλάρωση της εφαρμογής της δημοσιονομικής ευταξίας, το δε Βερολίνο
να προσπαθεί να την περιορίσει.
Στην ουσία η στήριξη της Γαλλίας
δεν προσφέρει σήμερα μια χειροπιαστή βελτίωση ή ελάφρυνση για την
Ελλάδα, που δεν έχει περιθώρια παρερμηνειών ή χαλαρών ερμηνειών των
συμφωνηθέντων επί του παρόντος.
Ομως, τόσο η περαιτέρω απειθαρχία
της Γαλλίας απέναντι στη Γερμανία, όσο και το ουσιαστικό αντίκρισμα της
στήριξης του Ολάντ στην Αθήνα, είναι συνάρτηση σε μεγάλο βαθμό των
όποιων προσπαθειών διορθώσεων και περιορισμού της λιτότητας, που θα
προβληθούν μετά από τις πολύ πιθανές κυβερνητικές αλλαγές στην
Πορτογαλία και μετά τις εκλογές του Δεκεμβρίου στην Ισπανία και δεν θα
αφήσουν ανεπηρέαστη την Ιταλία του Ρέντσι.
Αν η
ερμηνεία-παρερμηνεία της γερμανικής λιτότητας σκιάσει το σύνολο του
Νότου της Ευρωζώνης, τότε προφανώς το ζητούμενο θα είναι ποιος θα
προλάβει να μεταλλάξει τα παραπάνω συνθήματα ζύμωσης σε συνθήματα
δράσης:
Θα προλάβει ο Σόιμπλε με τη βοήθεια του επικεφαλής του
Eurogroup Ντάισελμπλουμ να θέσει θέμα αναθεώρησης των Συνθηκών, ώστε να
συρρικνωθούν οι αρμοδιότητες της Κομισιόν τις πρώτες μέρες του 2016,
όταν την προεδρία των 28 αναλαμβάνει η Ολλανδία;
’Η θα προηγηθεί η
προβολή της πρότασης Ολάντ για Κυβέρνηση της Ευρωζώνης, που θα έχει τη
στήριξη των δύο νέων υπό τους Σοσιαλιστές κυβερνήσεων στη Λισαβόνα και
στη Μαδρίτη;
(του Γιώργου Καπόπουλου, από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 15/10/2015)