Το «ΌΧΙ» ως γνωστό έχει τεράστια συμβολική σημασία στην Ελλάδα κυρίως λόγω της 28ης Οκτωβρίου του 1940 και της αντίστασης που αυτό αντιπροσωπεύει κατά του ξένου κατακτητή. Πιό πρόσφατα το «ΌΧΙ» προστέθηκε στο τρέχον πολιτικό λεξιλόγιο για να εκφράσει την αντίθεση των πολιτών στις πολιτικές των Μνημονίων, μηδέ εξαιρουμένης και της σημερινής υποτιθέμενης «αντιμνημονιακής» κυβέρνησης του «πρώτη φορά αριστερά» συνθήματος (και άλλων φαιδρών παραγγελμάτων!).
Φαίνεται όμως ότι το «ΌΧΙ» έχει εμπεδωθεί γενικότερα στη σύγχρονη Νέο Ελληνική και αριστερόφερτη κουλτούρα της μιζέριας και του «έλα μωρέ» δεν τρέχει τίποτα νοσηρής νοοτροπίας που καλλιεργείται συστηματικά τα τελευταία χρόνια από τους οπαδούς της ήσσονος προσπάθειας και της ισοπέδωσης προς τα κάτω. Με άλλα, λόγια τους εχθρούς της αξιοκρατίας και της αξιολόγησης.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της διαβρωτικής ισχύος του «ΌΧΙ» είναι και τα τεκταινόμενα στον χώρο της ενέργειας όπου επενδύσεις οιασδήποτε μορφής και αναπτυξιακές πρωτοβουλίες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, έχουν σταματήσει εδώ και καιρό.
Έτσι, έχουμε όχι σε νέα αιολικά πάρκα, γιατί για ορισμένους μολύνουν το περιβάλλον και για αυτό προσφεύγουν κατά εκατοντάδες στο ΣτΕ. Έχουμε όχι σε μικρά υδροηλεκτρικά έργα γιατί λέει ότι κλέβουν το νερό απο την στάνη του διπλανού λειβαδιού! Έχουμε όχι στη αξιοποίηση της γεωθερμίας γιατι υποτίθεται ότι θα μολυνθεί η ατμόσφαιρα με μολυσμένους υδρατμούς! Έχουμε όχι στην εκμετάλλευση νέων λιγνιτωρυχείων γιατί κάποιοι θα χάσουν από τις προμήθειες των μεταφορικών ενώ οι οπαδοί της Κλιματικής Αλλαγής θέλουν να δουν να τερματίζεται πλήρως η παραγωγή ηλεκτρισμού από τον άνθρακα.
Έχουμε όχι στις ηλεκτρικές διασυνδέσεις των νήσων και της εξάρτησης τους από κοστοβόρες ντιζελογεννήτριες γιατί κάποιοι θα χάσουν από τις προμήθειες. Τελος έχουμε όχι στις ιδιωτικοποιήσεις του υπερτροφικού κρατικού ενεργειακού τομέα γιατι η εκάστοτε κυβέρνηση θα χάσει το προνόμοιο των διορισμών και της πολιτικής επικυριαρχίας σ´ένα χώρο με πολλά οικονομικά συμφέροντα για τους ημετέρους.
Γενικά λέμε όχι και αντιδρούμε σε κάθε είδους επένδυση γιατί έχουμε εθισθεί στην ακινησία βλέποντας μόνο προβλήματα και απειλές εκεί που όλος ο άλλος κόσμος βλέπει ευκαιρίες για ανάπτυξη και πρόοδο. Είναι προφανές ότι πάσχουμε από πλήρη «ιστορική» σύγχυση αδυνατώντας να ξεχωρίσουμε την αντίθεση μας στην ξένη υποταγή με τις προτεραιότητες της σύγχρονης κοινωνίας, η οποία, όμως, για να προχωρήσει και για να παράγει πλούτο και απασχόληση (την οποία υποτίθεται ότι αποζητούμε), χρειάζεται επενδύσεις, κυρίως ιδιωτικές, και χρηστή διοίκηση.