Περίοδος Έντονης Παρακμής για την Ελλάδα

Παρά τήν λαμπρότητα μέ τήν ὁποία ἑορτάσθηκε ἡ 75η ἐπέτειος τοῦ ἡρωϊκοῦ ΟΧΙ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940, ἡ σημερινή Ἑλλάδα διέρχεται περίοδο μεγάλης παρακμῆς. Ὄχι μόνο οἰκονομικῆς, ἀλλά καθολικῆς παρακμῆς. Τό οἰκονομικό εἶναι συνέπεια τῆς πολιτικῆς, κοινωνικῆς καί ἠθικῆς παρακμῆς, πού εἶναι ὁρατή εδώ και καιρό διά γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ.

Τήν προηγούμενη ἑβδομάδα ἐπισκέφθηκε τήν Ἑλλάδα ὁ πρόεδρος τῆς Γαλλικῆς Δημοκρατίας Φρανσουά Ὁλλάντ. Ἀποσπάσματα τῆς ἐπισκέψεώς του μετέδωσαν στά δελτία εἰδήσεων τά γαλλικά καί κάποια διεθνῆ μέσα ἐνημερώσεως. Σκεφθεῖτε τήν ἐντύπωση πού δώσαμε μέ τό θέαμα τῆς ἑλληνικῆς Βουλῆς. Ἡ ἐνδυμασία καί ἡ ἐν γένει ἐμφάνισις τῶν βουλευτῶν ἦταν επιεικώς ἀπαράδεκτη. Τόν δέ τόνο ἔδιδαν τά μέλη τοῦ Προεδρείου! Δέν ὑπάρχει ἄλλο εὐρωπαϊκό Κοινοβούλιο πού νά ἐκπέμπει τέτοια εἰκόνα προχειρότητας και αδιαφορίας. Ἄραγε γιατί;

Ὅμως πέρα ἀπό τήν ἐμφάνιση, τήν παρακμή ὑποδηλώνει καί ἡ οὐσία. Τό τί διαμείβεται καθημερινῶς στήν Βουλή καί στά τηλεοπτικά κανάλια μεταξύ βουλευτῶν δέν περιγράφεται. Εάν παρακολουθῆστε γιά λίγη ὥρα μία τηλεοπτική συζήτηση μέ κλειστό τόν ἦχο. Θά διαπιστώσετε από τό ὕφος καί τίς κινήσεις τῶν συμμετεχόντων, ὅτι δέν γίνεται συζήτησις. Δέν ὑπάρχει πραγματικός διάλογος.

Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν πάει ἐκεῖ γιά νά τσακωθοῦν. Τό ἀποκαλύπτει ἡ γλώσσα τοῦ σώματος. Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τήν θεματολογία. Τά θέματα πού κυριαρχοῦν εἶναι σχεδόν ἀποκλειστικῶς οἰκονομικοῦ περιεχομένου. Ὡς νά μήν ὑπάρχει τίποτε ἄλλο γιά νά συζητηθεῖ. Δέν ὑπάρχει παιδεία –πέραν τοῦ ΦΠΑ στά δίδακτρα–, δέν ὑπάρχει πολιτισμός, δέν ὑπάρχει ἀτομική δημιουργία καί παραγωγή χωρίς νά ἐμπλέκεται τό κράτος. Ὅλοι ἀσχολοῦνται μέ τό τί παρέχει τό κράτος στούς πολίτες. Κανένας –γιά νά παραφράσουμε τόν Τζών Φ. Κέννεντυ– δέν σκέπτεται τι μπορεί να προσφέρει ὁ ἴδιος στό κοινωνικό σύνολο.

Αὐτό εἶναι και τό πλέον ἀνησυχητικό σήμερα. Ὅτι οἱ λέξεις δημιουργία καί παραγωγή ἔχουν σχεδόν διαγραφεῖ ἀπό τό ἑλληνικό λεξιλόγιο. Καί πάντως ἔχουν παύσει νά ἀναφέρονται στίς τηλεοπτικές συζητήσεις, πού σέ μεγάλο βαθμό διαμορφώνουν τήν κοινή γνώμη. Ἀλλά οὔτε στήν Βουλή ἀναφέρονται. Καί ἐκεῖ τό κυρίαρχο στοιχεῖο εἶναι τό τί δίνει καί τί παίρνει τό κράτος. Διότι οἱ βουλευτές χαϊδεύουν αὐτιά.

Ἔτσι ὅμως, ἡ κοινωνία δέν μπορεῖ νά προχωρήσει. Ὅταν ὁ ἴδιος ὁ λαός δέν ἔχει συναίσθηση τῶν εὐθυνῶν του γιά τό ἀδιέξοδο στό ὁποῖο ἔχει ὁδηγηθεῖ ἡ χώρα, τότε δέν ἔχει πιθανότητες νά ἐξέλθει ἀπό αὐτό. Σήμερα κανένας Ἕλληνας δέν αἰσθάνεται ὑπεύθυνος γιά τόἀδιέξοδο. Οἱ εὐθύνες ἐπιρρίπτονται αποκλειστικά στούς ἄλλους. Φταῖνε οἱ πολιτικοί πού δέν ἔλαβαν μέτρα τά ὁποῖα ἡ κοινωνία δέν ἐδέχετο, καί βεβαίως οἱ δανειστές.