Ο θάνατος τοῦ ἐμποράκου
στήν Ἑλλάδα ἔχει συντελεσθεῖ μέ τόν πλέον ἀπόλυτο τρόπο καί κινήθηκε παράλληλα
πρός τήν δραματική μείωση τοῦ διαθέσιμου εἰσοδήματος τοῦ Ἕλληνος καταναλωτοῦ,
καθώς πό τήν ἔναρξη τῆς κρίσεως τό 2008 μέχρι τό καλοκαίρι τοῦ 2015 εἶχαν κλείσει
περισσότερες Από 250.000 μικρομεσαῖες ἐπιχειρήσεις, ἐκτινάσσοντας στά ὕψη τήν ἀνεργία.
Οἱ ἐν λόγω ἐπιχειρήσεις εἶναι ἀποκλεισμένες ἀπό τόν τραπεζικό δανεισμό, πού οὕτως
ἤ ἄλλως χορηγεῖται
πλέον στάγδην.
Τήν ἴδια στιγμή,
σύμφωνα μέ ἐπίσημα στοιχεῖα τῆς Κομμισσιόν, τό 85% τῶν καθαρῶν νέων θέσεων ἐργασίας
στήν ΕΕ μεταξύ τοῦ 2002 καί τοῦ 2010 δημιουργήθηκαν ἀπό τίς μικρομεσαῖες ἐπιχειρήσεις.
Γιά νά στηριχθοῦν
καί νά ἀναπτυχθοῦν οἱ ἐπιχειρήσεις τοῦ συγκεκριμένου κλάδου ἀπαιτοῦνται κεφάλαια
πού, μέ βάση μελέτη πού παρουσιάστηκε ἀπό τόν Ὅμιλο Χρηματιστηρίου Ἀθηνῶν
σέ συνεργασία μέ τήν PwC, θά πρέπει νά ἀνέλθουν στά 13 δισ. εὐρώ μέχρι τό 2020.Τό
ποσό εἶναι τεράστιο καί ὑπό τίς σημερινές συνθῆκες μοιάζει κυριολεκτικῶς μέ
«παρηγοριά στόν ἄρρωστο», καθώς ὅλοι γνωρίζουν καλῶς ὅτι τό μεῖζον πρόβλημα τῆς
χώρας εἶναι ἡ ἔλλειψις ρευστότητος πού ἐπιδεινώθηκε ἔτι περαιτέρω ἀπό τήν
περασμένη Ἄνοιξη καί μετά, ἐξ αἰτίας σωρείας λανθασμένων κυβερνητικῶν τακτικῶν.
Ἡ ἔλλειψις τῆς
ρευστότητος γίνεται ἀκόμη ἐντονότερη, καθώς τά ἑλληνικά χρηματοπιστωτικά ἱδρύματα
ἔχουν ὑποστεῖ τεραστίων διαστάσεων ἀπώλεια κεφαλαίων, πού ἐπιχειρεῖται στόν
παρόντα χρόνο νά καλυφθεῖ ἐν μέρει μέ τήν βοήθεια τῆς ἀνακεφαλαιοποιήσεως.