«Αν τα 75 δολάρια το βαρέλι πετρελαίου και τα 3 δολάρια το γαλόνι βενζίνης δεν είναι αρκετά για να σημάνουν συναγερμό, τότε τι είναι;» είχε αναρωτηθεί στις 23 Απριλίου ο Τσαρλς Σούμερ, Δημοκρατικός από τη Νέα Υόρκη.
Μια πολύ καλή ερώτηση ήταν αυτή, αλλά το θέμα είναι να κάνουμε τι ακριβώς; Να αποτελέσει αυτό το θέμα προσκλητήριο στην Αμερική για μεγαλύτερη εγχώρια παραγωγή πετρελαίου; Προς Θεού, όχι.
Πράγματι, ο κ. Σούμερ και οι περισσότεροι Δημοκρατικοί συνάδελφοί του της Γερουσίας έχουν ψηφίσει ομόφωνα εδώ και 20 χρόνια κατά της αύξησης της εγχώριας παραγωγής πετρελαίου. Έχουν προβάλει βέτο ακόμα και στο άνοιγμα ακόμα και ενός πολύ μικρού ποσοστού από την περιοχή του αρκτικού κύκλου στην παραγωγή πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Αν όντως υπάρχει τόσο πολύ πετρέλαιο όσο έχουν δείξει σχετικές εκτιμήσεις, αυτό θα συνέβαλε στην αύξηση των αμερικανικών αποθεμάτων κατά περίπου 50%.
Οι ίδιοι επίσης έχουν ψηφίσει κατά της παραγωγής πετρελαίου από την Απώτερη Ηπειρωτική Υφαλοκρηπίδα, όπου υπάρχουν -σύμφωνα με εκτιμήσεις- περισσότερα κοιτάσματα απ' όσα στη Σαουδική Αραβία. Οι περιβαλλοντικής φύσεως αντιρρήσεις δείχνουν αβάσιμες, δεδομένου ότι ακόμα και ο τυφώνας Κατρίνα δεν προκάλεσε πετρελαιοκηλίδες στον Κόλπο του Μεξικού.
Αν, πάντως, έχουν ανακαλύψει κάποιον καινούργιο νόμο των Οικονομικών, με τον οποίο η πτώση της παραγωγής με αύξηση της ζήτησης να μπορεί να προκαλέσει άνοδος των τιμών, θα θέλαμε πολύ να τον μάθουμε κι εμείς αυτόν το νόμο. Ένα απλό σερφάρισμα στα μεγάλα οικολογικά site του Ίντερνετ εμφανίζει τα δεινά των ορυκτών καυσίμων και πόσο θαυμάσια θα ήταν αν οι εγωιστές Αμερικανοί προσέγγιζαν περισσότερο τους οικολογικά ευαίσθητους Ευρωπαίους.
Σε ό,τι αφορά τη φορολογία, αν αυτή γίνεται π.χ. στον καπνό, συνήθως περιορίζεται η αγορά του προϊόντος. Αλλά η φορολογία στο πετρέλαιο θα οδηγήσει, περιέργως, σε περισσότερο πετρέλαιο.
Όπως δείχνει μελέτη του Χάρβαρντ όταν οι ΗΠΑ επέβαλαν φορολογία κερδών το 1980, οι τιμές ξεπέρασαν τα σημερινά επίπεδα, με πληθωριστική προσαρμογή.
Όσο για την τιμή βενζίνης στα αμερικανικά πρατήρια, αυξήθηκε 25%, δηλαδή λιγότερο από την άνοδο της διεθνούς τιμής του αργού, από το 2003, σύμφωνα με τον οικονομολόγο Μάικλ Ντάρντα, της Wall Street.
Ακόμα, έχει λεχθεί για μείωση των αμοιβών διευθυνόντων συμβούλων σε μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες. Αυτό, πάντως, είναι θέμα των μετόχων κι όχι του Κογκρέσου.
(Ναυτεμπορική, 4/5/06)