Η ποσότητα μικρο-ινών που καταλήγει στην ξηρά, ξεπερνά πλέον την ποσότητα που καταλήγει ετησίως στο νερό (167.000 τόνοι).
Τα τελευταία χρόνια η ρύπανση των θαλασσών από πλαστικά έχει τραβήξει την προσοχή του κοινού, όμως τα ποτάμια, οι λίμνες και οι θάλασσες δεν είναι τα μόνα μέρη όπου καταλήγουν τα πλαστικά. Το 14% του συνολικά παραγόμενου πλαστικού χρησιμοποιείται για την κατασκευή συνθετικών ινών, κυρίως για ρούχα.
Οι μικρο-ίνες (με μήκος έως πέντε χιλιοστά) δημιουργούνται σε μεγάλες ποσότητες σε όλα τα στάδια του κύκλου ζωής μιας ίνας, ιδίως κατά το πλύσιμο στα πλυντήρια ή ακόμη και στο χέρι, που έχει ως αποτέλεσμα την μηχανική κατάτμηση των συνθετικών ινών. Όταν το νερό μετά το πλύσιμο καταλήγει σε μια εγκατάσταση διαχείρισης αποβλήτων, οι μικρο-ίνες κατακρατούνται μαζί με τη βιοστερεή λάσπη και συχνά καταλήγουν στην καλλιεργήσιμη γη ή στις χωματερές.
Ερευνητές του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια-Σάντα Μπάρμπαρα με επικεφαλής τη δρα Τζένα Γκάβιγκαν, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "PLoS One", εκτιμούν ότι από το 1950 (όταν άρχισε η ευρεία χρήση συνθετικών ινών) μέχρι πρόσφατα, περισσότεροι από 5,6 εκατομμύρια μετρικοί τόνοι συνθετικών μικρο-ινών έχουν απελευθερωθεί στο περιβάλλον εξαιτίας του πλυσίματος των συνθετικών ρούχων, εκ των οποίων η μισή περίπου ποσότητα κατά την τελευταία δεκαετία.
Γύρω στα δύο εκατομμύρια τόνοι εκτιμάται ότι κατέληξαν στην επιφάνεια του εδάφους και 0,6 εκατομμύρια τόνοι στις χωματερές. Η αύξηση των σχετικών ρύπων αυξάνεται με μέσο ετήσιο ρυθμό σχεδόν 13%. Επιπροσθέτως, σχεδόν τρία εκατομμύρια τόνοι συνθετικών ινών κατέληξαν στα ποτάμια και στις θάλασσες.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ερευνητών, ο μέσος άνθρωπος στον πλανήτη το 1990 διέθετε στο σπίτι του ρούχα βάρους οκτώ κιλών, ενώ το 2016 αυτά ήσαν πλέον 26 κιλά - κι ένα ολοένα μεγαλύτερο ποσοστό είναι πλέον συνθετικά. Οι επιστήμονες προτείνουν, μεταξύ άλλων, τη δημιουργία αποτελεσματικότερων φίλτρων στα πλυντήρια και καλύτερων τεχνικών βιολογικού καθαρισμού του νερού.