Ο Κ. Καραμανλής παρέμεινε στη σταθερή θέση του και τα Σκόπια μένουν εκτός ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι. Στο σημείο που είχαν φθάσει τα πράγματα, άλλωστε, θα ήταν πολιτική αυτοκτονία να υποχωρήσει. Αυτό δεν εμπόδισε, όμως, ορισμένους να τον ωθήσουν προς τα εκεί, προτείνοντάς του να αποδεχθεί την ένταξη του γειτονικού κράτους με το όνομα FYROM, με αντάλλαγμα την τελείως ασαφή και άνευ αντικρίσματος υπόσχεση των ΗΠΑ πως το επόμενο διάστημα θα βρουν λύση στο ζήτημα της ονομασίας! Στην πραγματικότητα, η Ουάσιγκτον ζήτησε από την Αθήνα να υποχωρήσει ατάκτως, δίνοντάς της κάτι, που δεν χρησιμεύει ούτε καν σαν φύλλο συκής.
Διαπιστώνοντας ότι ο πρωθυπουργός δεν υποκύπτει στο κλίμα πιέσεων και απειλών, η αμερικανική διπλωματία κατά πάσα πιθανότητα θα επιχειρήσει να τον παγιδεύσει αλλιώς. Να περάσει αμφιλεγόμενη διατύπωση στα συμπεράσματα που εκδίδονται σήμερα, με την οποία να κλειδώσει την πρόσκληση των Σκοπίων στην επόμενη σύνοδο, χωρίς να αναφέρεται ξεκάθαρα ότι προϋπόθεση είναι η λύση του προβλήματος της ονομασίας. Παρότι η παγίδα είναι εξόφθαλμη, ο κίνδυνος δεν είναι καθόλου αμελητέος. Ο Κ. Καραμανλής δεν θα δεχθεί μόνο εξωτερικές πιέσεις. Πιθανότατα, θα δεχθεί πιέσεις και από μέσα, με το επιχείρημα ότι το πολιτικό κόστος από μια τέτοια υποχώρηση θα είναι μικρό.
Εάν ο πρωθυπουργός αποφύγει τις παγίδες, η επόμενη ημέρα θα έχει δύο όψεις. Στο επίπεδο του κλίματος διεθνώς, η Ελλάδα θα περάσει μια δύσκολη περίοδο. Επί της ουσίας, όμως, θα έχει κατοχυρώσει το στρατηγικό πλεονέκτημά της. Οι Σλαβομακεδόνες θα συνειδητοποιήσουν ότι η αμερικανική υποστήριξη δεν αρκεί από μόνη της για την ένταξη στους ευρωατλαντικούς θεσμούς. Θα συνειδητοποιήσουν ότι το κλειδί το κρατάει η Αθήνα. Θα βρεθούν, δηλαδή, αντιμέτωποι με το πραγματικό δίλημμά τους: Από τη μία πλευρά το συνταγματικό τους όνομα και η φαντασίωση της «μεγάλης Μακεδονίας», που αυτό αντιπροσωπεύει. Από την άλλη, τα απτά οφέλη της ένταξής τους στο ΝΑΤΟ και μελλοντικά στην Ε.Ε.
Η Αθήνα δεν μπορεί να επιβάλλει μονομερώς την αλλαγή του ονόματος. Καθιστά, όμως, την άρνηση των Σλαβομακεδόνων επιλογή με δυσβάστακτο κόστος. Δικαιολογημένα θεωρούν την ενσωμάτωση στους ευρωατλαντικούς θεσμούς προστασία για την ασταθή ενότητα του κράτους τους, που κινδυνεύει από τον αλβανικό αλυτρωτισμό. Γι’ αυτό και αργά ή γρήγορα θα υποχρεωθούν να διαπραγματευθούν σοβαρά έναν έντιμο συμβιβασμό, που να αντανακλά την πραγματικότητα της περιοχής.
(Από Εφημερίδα Καθημερινή, 03/04/08)